Thread by @JaredDiam

مسأله نفس کشیدن
نگاهی به کتاب Breath

١/١٢ از حدود ٨٠٠ هزار سال قبل با کمک آتش غذای پخته شده در برنامه غذایی ما قرار گرفت که جویدن آن نیروی کمتری می‌خواست. رشد ذهنی و بزرگ شدن تدریجی مغز باعث کوچک شدن دهان و فک و صورت، و ضعیف شدن عضلات صورت شد.

استخوانی شدن صورت و برآمدگی بینی شاخصه آدمی نسبت به میمون‌ها بود. بینی عمودی به جای مسطح، کارایی کمتری داشت و میکروب‌ها راحت‌تر وارد می‌شدند. مجرای تنفسی هم تنگ‌تر شد. در هوای سردتر بینی باریک‌تر و بلندتر تا هوای ورودی گرمتر شود. در هوای گرم بینی پهن‌تر شد

تا برای ورود هوایی گرم و مرطوب مناسب باشد. برای رشد توانایی تکلم و تکامل حنجره، بخش جدا کننده غذا و هوا یا حلق عقب‌تر رفت و فضای بزرگی در پشت دهان ما ایجاد شد. در حالیکه در دیگر پستانداران این بخش بالاتر قرار دارد انسان تنها پستانداری است که ممکن است به خاطر جویدن غذا خفه شود.

به عبارتی پیشرفت‌های آدمی در پخت غذا با آتش، مغز بزرگتر، و توانایی تکلم تنفس را برای ما دشوار کرده. حتی طی ٣٠٠سال گذشته هم فک آدم‌ها کوچکتر شده و طول سقف دهان تا ٢٠٪ کاهش پیدا کرده. انقلاب صنعتی و غذای فراوری شده، که بیشتر نرم هستند، عامل دیگری بر شروع مشکلات دهانی و دندان بود.

اجداد دور ما دهان و بینی بزرگتر و فک بزرگتر به سمت جلو داشتند. خر و پف نمی‌کردند، مشکل سینوسی نداشتند، روزانه چند ساعت را فقط صرف جویدن می‌کردند، و به راحتی تنفس می‌کردند. در جمجمه انسان مدرن همه چیز تغییر کرد، گونه‌ها از پیشانی عقبتر رفت و فک و سینوس‌ها کوچک شدند.

از بین ۵۴٠٠ گونه پستانداران، انسان تنها گونه‌ای است که مشکل فک و دندان رایج است، مانند گاز گرفتن زبان یا کج در آمدن دندان‌ها.

نویسنده در یک آزمایش با دو دوره ١٠ روزه شرکت کرد که در یک دوره فقط از دهان و در دیگری فقط از بینی تنفس می‌کرد و تمامی تغییرات را ثبت کرد.

در دوره‌ای که فقط از طریق دهان نفس می‌کشید هنگام خواب: میزان خروپف تا چند برابر افزایش یافت، از دست رفتن آب بدن زیاد شد، اکسیژن خون پایین آمد، اختلال تنفسی هنگام خواب sleep apnea بیشتر بود، و خواب عمیق نیز کمتر بود.

نفس کشیدن از دهان باعث می‌شود فشار هوای عبوری از گلو کمتر باشد و بافت نرم پشت دهان جلو بیاد و مجرا را تنگ‌تر کند. دو مجرا بینی هر کدام جداگانه با مجموعه‌ای از شبکه‌های عصبی مانند حالت فعالیت و آرامش، منطق و خیال‌پردازی ارتباط دارند و می‌توانند آن‌ها را تحریک کنند.

بعد از تاکید بر تنفس از راه بینی، مسأله بعدی که کتاب به آن پرداخته تعداد تنفس بود. تعداد تنفس متوسط ١٢-٢٠ بار در دقیقه است. در حالت عادی تنها ٢۵٪ اکسیژن ورودی مصرف می‌شود و بقیه طی بازدم خارج می‌شود. ظرفیت شش بین ۴تا ۶ لیتر است.

توصیه کتاب ۵.۵ تنفس در دقیقه است که دو برابر هوای لازم را می‌توان تنفس کرد، نفس کشیدنی آرام و با وقفه. سامورایی‌ها طوری نفس می‌کشیدند که یک پَر جلوی بینی آنها نباید تکان می‌خورد. عصب‌های پاراسمپتیک که به آرامش مربوط هستند در بخش پایین شش قرار دارند و نفس عمیق آنها را تحریک می‌کند

سیستم عصبی سیمپتیک در بخش بالایی شش قرار دارد که به حالت جنب و جوش و آدرنالین بیشتر مربوط است. در واقع حالت عصبی و هیجانی اگرچه باعث می‌شود آدمی سریع و کوتاه نفس بکشد اما این ارتباط دو طرفه است.

پ‌ن: کتاب چندین روش را برای بهبود تنفس و آرام شدن و عمیق شدن آن پیشنهاد داد که دشوار و طاقت‌فرسا بود. به یکی اشاره می‌کنم. تنفس به ۴ مرحله مساوی تقسیم می‌شود: دم، توقف، بازدم، توقف؛ یعنی یک بار تنفس کامل ١۶ثانیه طول می‌کشد.