#ஶ்ரீகிருஷ்ணன்கதைகள் ஹோட்டல் உரிமையாளர் மாணிக்கம் சாதம் பரிமாறுவதற்காக குனிந்த போது பெரியவர் சின்னையன் மதிய உணவுக்கு எவ்வளவு பணம் என கேட்டார். உரிமையாளர் மாணிக்கம் மீன் குழம்புடன் 50 மீன் இல்லாமல் 20 ரூபாய் என்றார். கிழிந்த சட்டையை பாக்கெட்டில் இருந்து, கசங்கிய 10 ரூபாய் தாளை 
எடுத்து உரிமையாளரை நோக்கி நீட்டினார் 65 வயது பெரியவர் சின்னையன். இதுவே என் கையில் உள்ளது. இதற்கு எவ்வளவு முடியுமோ அவ்வளவு போடுங்க. வெறும் சாதமானாலும் பரவாயில்லை. எனக்கு மிகுந்த பசி. நேற்று முதல் எதுவும் சாப்பிடவில்லை என்று சொல்லத் தயங்கியபடியே அவர் தொண்டை நடுங்கியது. ஹோட்டல்
உரிமையாளர் மாணிக்கம் மீன் குழம்போடு, அனைத்தையும் அவருக்கு பரிமாறினார். பெரியவர் சின்னையன் கண்களில் இருந்து கண்ணீர் மெலிதாக கசிந்தன. நீங்கள் ஏன் அழுகிறீர்கள்? பொறுமையாக சாப்பிடுங்கள் அய்யா. அந்த வார்த்தையைக் கேட்டவரைப் பார்த்து கண்களை மூடிக் கொண்டு சொன்னார், எனது கடந்த கால
வாழ்க்கையை நினைத்து கண்ணீர் வடிக்கிறேன். எனக்கு மூன்று குழந்தைகள். இரண்டு ஆண் ஒரு பெண். மூவருமே நல்ல வேலையில் இருக்கிறார்கள். நான் குவித்த ஒவ்வொரு பைசாவையும் அவர்களின் உயர்வுக்காக செலவழித்தேன். அதற்காக என் இளமையையும் 28 ஆண்டு கால வாழ்க்கையை இழந்து புலம் பெயர்ந்தேன்.
எல்லாவற்றுக்கும் மேலாக என் மனைவி என்னைத் முதுமையில் தனியே விட்டுவிட்டு மேலே போய் விட்டாள். சொத்து பிரிவினை செய்ய ஆரம்பித்ததில் இருந்து என் மகன்கள், மகள்கள் என்னைத் தள்ளி ஒதுக்கி வைக்க ஆரம்பித்தார்கள். நான் அவர்களுக்குச் சுமையானதை மெல்ல மெல்ல உணர ஆரம்பித்தேன். என் வயதிற்காகவாவது
எனக்கு மதிப்பு கொடுத்திருக்கலாம். அவர்கள் அனைவரும் சாப்பிட்ட பிறகுதான் இரவு உணவிற்கு செல்வேன். அப்படியும் அப்போதும் திட்டுவதும் கூச்சலிடுவதும் தவறவில்லை. சாப்பாடு கண்ணீரும் உப்பும் கலந்திருந்தது. பார்த்தால் அம்மா அப்பா அடித்து விடுவார்களோ என்ற பயத்தில் பேரக் குழந்தைகள் என்னிடம்
பேசுவதே இல்லை. இரவும் பகலும் வியர்வை சிந்தி தொடர்ந்து தூங்காமல் உழைத்து, வயிற்றுக்கு சாப்பிடாமல். அவளும் நானும் சேர்த்த பணத்தில் வாங்கிய செங்கல்லால் கட்டப்பட்ட இந்த வீடு. ஆனால் நான் என்ன செய்வது? மருமகளின் தங்கத்தை திருடி விட்டதாக சாக்குப் போக்கில் திருடனாக முத்திரை குத்தப்
பட்டேன். மகன் கோபமடைந்தான், நல்ல வேளை கை நீட்ட வில்லை. அந்த பாவத்தை அவன் செய்யவில்லை. அது என் அதிர்ஷ்டம். அங்கேயே நான் இருந்து இருந்தால் நிகழ்ந்து இருந்தாலும் இருக்கலாம்.
சாப்பாட்டின் நடுவில் எழுந்தார் பெரியவர் சின்னையன். உரிமையாளர் மாணிக்கம் முன் 10 ரூபாயை நீட்டினார். ஓனர்,
சாப்பாட்டின் நடுவில் எழுந்தார் பெரியவர் சின்னையன். உரிமையாளர் மாணிக்கம் முன் 10 ரூபாயை நீட்டினார். ஓனர்,
ஐயா வேண்டாம் பையில் வையுங்கள். நீங்கள் எப்போது வேண்டுமானாலும் இங்கு உணவு வேண்டி வரலாம். நீங்கள் எப்போதும் மதிய உணவு சாப்பிடலாம். அப்படியே அந்த மனிதர் 10 ரூபாயை அங்கேயே வைத்துவிட்டு உங்கள் உதவிக்கு மிக்க மகிழ்ச்சி, சுயமரியாதை என்னை விட்டு விலகாது. வருகிறேன் என்று சொல்லி ஒரு சிறு
மூட்டையை எடுத்துக்கொண்டு தெரியாத இடம் நோக்கி மெல்ல கிளம்பினானர். பழுத்த சருகு போன்ற பெரியவர்களை பூவில் வைத்து கண் போல் காக்க வேண்டும். நமக்கும் இப்படி ஒரு நாள் விரும்பினாலும் விரும்பாவிட்டாலும் வரும். நம்மை சுற்றியவர்கள், தேடிய பொருள்கள் விலகி கொண்டே இருக்கும். என்றும் நம்மை
விட்டு விலகாத ஒருவனான பரந்தமானை நம்முள் உணர்ந்து அவன் திருநாமம் சொல்லி கொண்டே பழுத்த சருகு போன்று முடியும் ஒவ்வொரு நாளையும் பயன் உள்ளதாக ஆக்குவோம். இதுவே கீதையின் சாரம். என்னுடைய பொருள் என்பது அடுத்த நாள் வேறொருவர் ஆகிறது.
சர்வம் ஶ்ரீ கிருஷ்ணார்ப்பணம்🙏🏻
சர்வம் ஶ்ரீ கிருஷ்ணார்ப்பணம்🙏🏻
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
