Thread by @matinkh_fa

«داستان زندگی ما»

ما در زندگی با وقایع تلخ و ناگوار روبرو میشیم. در بعضی از موارد، شدت این اتفاقها فراتر از توان ماست. طبیعیه که تو این موقعیت‌ها گله داشته باشیم، بپرسیم "چرا من؟" و نسبت به زمین و زمان بدبین بشیم. /۱

ما از طریق داستانها دنیایی که توش زندگی میکنیم رو درک کردیم. داستانها در قالب شخصیت‌های مختلف و روابط اونها به ما اخلاق فردی و ضوابط اجتماعی رو یاد دادن

روحیه و رفتار ما متاثر از داستانیه که برای خودمون تعریف میکنیم. به همین دلیل مهمه که داستان درستی رو برای خودمون انتخاب کنیم/۲

بازیگرهای اصلی داستان ما کی هستند؟ طبیعت، فرهنگ و اجتماع، و آدمها (از جمله خود ما)
همه این بازیگرها دو چهره‌ی متضاد دارن: چهره مهربون و روشن، و چهره‌ی ظالم و ویرانگر. /۳

ممکنه ما یک تصور زیبا از طبیعت داشته باشیم - یک دشت سرسبز یا دریایی آرام. ولی در عین حال، همه‌مون می‌دونیم همین طبیعت توان نابودی ما رو هم داره. همون دریا که دیدنش مایه‌ی آرامشه، می‌تونه جان کسی رو بگیره و خونواده‌ای رو عزادار کنه. /۴

زندگی آرامش و آشوب با همه. و هر دوی اینها برای ما لازم و حیاتی هستن. بخشی از وجود ما به دنبال حفظ شرایط فعلی و نگهداری آرامشه، و بخش دیگه همیشه کنجکاوه که چه چیزهایی هست که هنوز ندیده و نشناخته‌ایم. با خطر کردنه که ما قوی‌تر میشیم، و امکانات و توانایی‌های جدید بدست میاریم. /۵

برای رشد فردی، سختی‌ها و آرامش زندگی هر دو لازمن. بچه‌ای که مداوم مورد بی‌مهری باشه در آینده دچار مشکلات جدی میشه، چون آرامش زندگی رو درست درک نکرده. در عین حال، پدر و مادری هم که از فرزندشون بیش از حد مراقبت می‌کنن، فرشته‌های نابودگر اون هستن. /۶

کتاب آسیب‌پذیری فرزندی که در زندگی سختی نمی‌بینه رو با مثال از داستان «زیبای خفته» توضیح میده.
پدر و مادر تمام تلاش‌شون رو می‌کنن تا ملکه‌ی پلید (نماد سختی‌های زندگی) از فرزند دور باشه. ولی این تلاش در نهایت منجر به رویارویی فرزند با نیرویی ویرانگرتر در دوران جوونیش میشه. /۷

بازیگر دیگه‌ی داستان ما، فرهنگ و جامعه است، و اون هم دو جنبه‌ی مثبت و منفی داره. از یک طرف برای ما ساختاری ایجاد می‌کنه که می‌تونیم کنار بقیه زندگی کنیم و امنیت داشته باشیم. ولی از سمت دیگه سرکوبگر و ظالمه، و تا حد زیادی مانع آزادی‌های فردی میشه. /۸

تمرکز بیش از حد روی جنبه‌های مثبت فرهنگ و جامعه باعث میشه تا ضعفها رو نبینیم و جلوی خلاقیت و نوآوری‌های ضروری رو بگیریم.
توجه بیش از اندازه به جنبه‌های خشک و سرکوبگر جامعه هم ما رو نسبت به همه‌چی بدبین می‌کنه و انگیزه‌ی تلاش کردن رو در ما از بین می‌بره. /۹

بازیگر آخر داستان ما، خود ما هستیم. همه ما خوب آگاهیم که باید اهداف والا داشته باشیم و براشون مسئولانه و با رعایت اخلاق تلاش کنیم. در عین حال، در خودمون این توانایی رو هم می‌بینیم که دروغ بگیم، حسودی کنیم، بدجنس باشیم، به بقیه و حتی خودمون آسیب برسونیم، و… /۱۰

بدی‌های زندگی کم نیست. هر روز این احتمال هست که بیماری‌ای برای ما یا خونواده‌مون پیش بیاد. جامعه ذهن و دید ما رو محدود کرده و جلوی آزادی‌مون رو گرفته. ما حتی خودمون با خودمون مهربون نیستیم.
چطور میشه تو این شرایط حس نکنیم قربانی هستیم و از همه‌چی متنفر نباشیم؟ /۱۱

نویسنده میگه حس قربانی بودن معمولا متناسب با سختی‌های زندگی نیست. اونهایی معمولا حس قربانی بودن دارن که شرایط نسبتا راحتی داشتن و تو زندگی‌شون همه‌چی فراهم بوده. افرادی که زندگی سخت و طاقت‌فرسایی داشتن، اتفاقا دید شجاعانه‌تر و پرتلاش‌تری دارن و حس قربانی بودن ندارن. /۱۲

در مواجهه با سختی‌ها، عده‌ای می‌پرسن "چرا من؟" گاهی این سوال پرسیده میشه تا ببینن چه کردن که منجر به اون اتفاق ناگوار شده، تا درس بگیرن و در آینده تکرار نکنن. ولی در اکثر موارد، این سوال برای این پرسیده میشه تا به خودشون نشون بدن زندگی در حق اونها ظلم و بی‌عدالتی کرده. /۱۳

ممکنه فکر کنیم اتفاقهای ناگوار زندگی ما رو هدف گرفتن. این طرز تفکر، نشون میده ما ساز و کار زندگی رو درست درک نکردیم. اگرچه در بعضی از موارد ما مسئول اون واقعه هستیم، ولی در اکثر موارد اینطور نیست.

اتفاقهای بد در زمانهای نامشخص ممکنه رخ بدن - این واقعیت زندگیه که باید بپذیریم /۱۴

در مواجهه با تراژدی‌های زندگی حس خود-قربانی-پنداری مثل مسکن ضعیفیه که درد ما رو بطور مقطعی کاهش میده، ولی کمک زیادی نمی‌کنه. ما در این شرایط نیاز به شهامت داریم. /۱۵

شهامت اینکه ببینیم در اون اتفاق آیا ما نقشی داشتیم، یا کاملا اتفاقی بوده؟ آیا می‌تونیم ازش درسی بگیریم؟ برای حل اون مشکل و گذر از بحران چه کاری از ما ساخته است؟

ما با همین تمرینها می‌تونیم دست از قربانی بودن برداریم و توانایی‌های خودمون رو کشف کنن. /۱۶

افرادی که سختی‌ها رو بخشی از زندگی می‌دونن، حس قربانی بودن ندارن، و برای حل مشکلات تلاش می‌کنن، در نهایت آدمهای تواناتری میشن؛ شادتر زندگی می‌کنن؛ در کار و زندگی موفق‌ترن؛ راحتتر بقیه رو می‌پذیرن و باهاشون دوست میشن؛ و سختی‌ها رو راحتتر پشت سر میذارن. /۱۷

دید منفی نسبت به زندگی از غرورِ مخرب فرد حاصل میشه. این دیدِ منفی براساس مشاهدات نیست؛ نتیجه‌گیری‌ای هست که اون فرد با دید و درک محدودش بدست آورده. ولی انقدر نسبت به دانشش مطمئنه که حاضر نیست بپذیره شاید جنبه‌های مختلف دنیا و خودش رو کشف نکرده باشه، و نتیجه‌گیریش اشتباه باشه. /۱۸

غرورِ مخرب و دید منفی به فرد این اجازه رو میده که دروغ بگه و اخلاق رو رعایت نکنه. وقایع رو جور دیگه نشون بده و در این پروسه خودش رو هم فریب بده. برای رسیدن به هدف، تقلب رو مجاز بدونه و با خودش بگه "چرا باید تلاش کنم؟ وقتی دنیا با من مهربون نبوده" /۱۹

شاید در کوتاه‌مدت این کارها برای اون فرد جواب بدن. ولی در بلندمدت اون فرد اعتبار خودش و اعتماد دیگران رو از دست می‌ده. مهمتر از همه اینکه در دنیای خیالی‌ای زندگی می‌کنه که با واقعیت جور نیست. روزی خودش هم به قضاوت و نظر خودش اعتماد نخواهد کرد. /۲۰

حسِ خود-قربانی-پنداری، غرور مخرب، و دید منفی به زندگی مثل اعتیاد عمل می‌کنن. اثر لحظه‌ای اونها شاید مثبت به نظر برسه، ولی این رویه در ادامه مانع پیشرفت فرد میشن و جلوی تلاشش رو در آینده می‌گیرن. /۲۱

وظیفه همه ماست که پتانسیل‌های آینده رو با تلاش امروزمون تبدیل به واقعیت بکنیم. اگه با خودمون روراست باشیم و براساس این صداقت رفتار کنیم، می‌تونیم شخصیت بهتر و آینده‌ی روشنتری برای خودمون بسازیم. /۲۲

خلاصه، زندگی پر از سختی‌ها و اتفاقهای ناگواره، ولی این همه‌ی داستان نیست. داستان زندگی ما باید متمرکز بر همه جوانب باشه.

روایتی از زندگی رو برای خودتون انتخاب نکنید که باعث غرورِ مخرب شما بشه، بهتون حس قربانی بودن بده، و در شما تنفر و بدبینی ایجاد کنه. /۲۳ و پایان