✍️✍️
एव्हाना रोज रोज हाताला सॅनिटायझर लावून लावून थकायला झालं होतं. तोंडाला मास्क लावून गरम श्वास घेऊनही कंटाळा आला होता. दिवसभर लॅपटॉप, मोबाईल, टीव्ही, आजूबाजूचं रोजचं जग आणि मनातली घुसमट घेऊन मी जगत होतो. नाविन्यपूर्ण असं काही नव्हतं. जणू वेड्यासारखे झटकेच येत होते मला.👇👇👇👇
एव्हाना रोज रोज हाताला सॅनिटायझर लावून लावून थकायला झालं होतं. तोंडाला मास्क लावून गरम श्वास घेऊनही कंटाळा आला होता. दिवसभर लॅपटॉप, मोबाईल, टीव्ही, आजूबाजूचं रोजचं जग आणि मनातली घुसमट घेऊन मी जगत होतो. नाविन्यपूर्ण असं काही नव्हतं. जणू वेड्यासारखे झटकेच येत होते मला.👇👇👇👇
मनातली सल बोलून दाखवावी असं जवळ कोणी नव्हतं. ज्यांना सांगावं ते मित्र मस्करी करायचे. बरं हे सगळं मनात साठवून साठवून आत्मविश्वास कमी होत होता. का जगतोय आपण? कशासाठी जगतोय? हे अनेकप्रश्न मनाला सतावत होते. अशा जगण्याचा कंटाळा आला होता. फायनली ठरवलं उद्या शनिवार आहे.
उद्या तिच्या सोबत बाहेर पडूयात. हो हो तीच ती जिचा माझा जवळपास एक वर्ष संपर्क नव्हता. ना फोन, ना मेसेज, ना भेट, ना तिचा आवाज ऐकला! तरीही भेटण्याची ओढ किंचितशीही कमी झाली नव्हती. घाबरत घाबरतच मी तिला मेसेज केला. उद्या भेटुयात का? त्यावर क्षणाचाही विलंब न करता तिकडून हो उत्तर आलं.
माझा आनंद गगनात मावेनासा झाला. तिला स्थळ जागा कळवलं आणि सकाळी ७ वाजता भेटुयात हे सांगून मी झोपी गेलो. पहाटे ६ वाजता लवकर उठून सगळं आवरलं आणि मस्तपैकी नवे कोरे कपडे घालून टापटीप अवतारात मी बाईकवर निघालो. एक वर्षाने तिला मला पाहता येणार होतं. डोळे भरून तिला पहायचं, ऐकायचं आणि
स्वतःत सामावून घ्यायचं हे माझं सगळं ठरलं होतं. तिने बोलावलेल्या ठिकाणावर मी पोहोचलो. लांबूनच तिला पाहिलं. पांढरा शुभ्र ड्रेस परिधान करून ती आली होती. काय गोड दिसत होती त्यात ती. रंग गोरा, काळेभोर केस, गुलाबी ओठ पांढऱ्या ड्रेसवर अधिक खुलून गेले होते. थेट एक वर्षाने भेट घडली होती.
दुरावा, गैरसमज, भांडण हे सगळं आज मिटवायचं आणि तिला लग्नासाठी मागणी घालायची. हे मी मनोमन ठरवून आलो होतो. मला पाहताच ती माझ्याजवळ आली. पांढऱ्या रंगाच्या ड्रेसवर ती खुलून दिसत होती. कोणाचीही नजर लागू नये म्हणून तिच्या डोळ्यातल्या काजळाला मी हात घालून ते हळूच तिच्या गालावर लावलं.
ती स्मितहास्य करत होती. माझ्या ह्या कृतीने ती लाजून लाजून चुर चुर झाली होती. मला वाटलं वर्षभर भेट नाही, मेसेज नाही, फोन नाही ती खुप चिडली असेल राग राग करेल, प्रश्न उत्तरे विचारेल, इथूनच भांडायला सुरुवात करेल पण तसं काही नव्हतं. ती अतिशय सौम्य आणि आनंदी वाटत होती.
ती बाईकवर बसली आणि आम्ही निघालो. आभाळ भरून आलं होतं. सिमेंट काँक्रीटचं जंगल सोडून आम्ही लोणावळ्याच्या दिशेने डोंगर दऱ्याकडे हिरवळीकडे सरकू लागलो. अधून मधून पावसाचा हलकासा शिडकावा पडत होता. त्यात आम्ही भिजत होतो. गाडी जसजशी पुढे सरकत होती. तसतसं ती मला बिलगून बसली.
त्या एका क्षणात वर्षभरातला सगळा दुरावा, राग, वाद विवाद सगळं सगळं संपुष्टात आल्यासारखं वाटलं. ती खुप खुश होती तिचे केस हवेशी खेळत होते. तिची ओढणी वाऱ्याला साद घालत होती. प्रवास सुरु होता एव्हाना गाडी लोहगडाच्या पायथ्याशी पोहोचली. बाईक पार्क करून आम्ही आजूबाजूच्या डोंगरदऱ्या
न्याहाळू लागलो. दोन हात लांब करून दीर्घ श्वास घेत शाहरुख खानच्या स्टाईलमध्ये मी मोकळा श्वास घेतला. इतके दिवस सॅनिटायझर आणि मास्कच्या जगापासून दूर येऊन मी मोकळेपणाने जगत होतो. खुप छान वाटत होतं. ती मला न्याहाळत होती. आम्ही निघालो लोहगड चढू लागलो. पायऱ्या चढताना तिचा हात मी हातात
घेतला. पाऊस जोरात बरसू लागला. आम्ही भिजत भिजत लोहगडाच्या पायऱ्या चढू लागलो. तिने डोक्यावर ओढणी घेतली होती. आता ती अधिकच मोहक दिसू लागली होती. माझी नजर तिच्या चेहऱ्यावरून हटतच नव्हती. या क्षणाला तिला पहावं आणि कायमच पहात रहावं इतकी सुंदर दिसत होती ती. भिजत भिजत आम्ही लोहगडावर आलो.
लोहगड धुक्यात हरवला होता. अगदी जवळच अस काहीच दिसत नव्हतं. जिकडे पहावं तिकडे पहावं धुकं आणि फक्त धुकं. जोरदार सोसाट्याचा वारा आणि पावसाच्या सरी अगदी एखाद्या चित्रपटातला रोमँटिक सिन असं वातावरण होतं.
थंडीने तिच्या अंगावर शहारा फुटला होता. पावसाचा जोर वाढला. भिजतच आम्ही गड सर केला.
थंडीने तिच्या अंगावर शहारा फुटला होता. पावसाचा जोर वाढला. भिजतच आम्ही गड सर केला.
ती थंडीने कुडकुडत होती. तिचे दात वाजत होते. तो आवाज माझ्या कानात घुमत होता. ती सकाळीपासून काहीच बोलली नव्हती. आताही बोलत नव्हती पण ती खुश मात्र नक्की होती. तिच्या मनात काय चाललंय याचा अंदाज मला येत नव्हता. कदाचित गेल्या वर्षभरातल्या दुराव्यामुळे ती अस वागत असावी असं मला वाटलं.
पावसाचा जोर वाढला आम्ही भिजत भिजत गडावरून खाली उतरलो आणि मग रिसॉर्टच्या दिशेने निघालो. ती गप्प गप्प होती. ती कधी संवाद साधतेय याची वाट मी पाहत होतो पण ती मात्र निशब्द होती. रिसॉर्ट आलं तिकडे बुकिंग दाखवून आम्ही आत प्रवेश केला आणि आमच्या रूम मध्ये आलो.
एव्हाना संध्याकाळचे ६ वाजले होते. रूममधला हिटर चालू केला त्याने वातावरण गरम झालं. इतक्यात वेटर कॉफी घेऊन आला. बाहेर पाऊस नयनरम्य वातावरण होतं. ते पाहत आम्ही दोघांनी बाल्कनीत बसून कॉफी घेतली आणि जेवणाची ऑर्डर केली. जेवण ८ वाजता येणार होतं. तो पर्यंत आम्ही रिसॉर्ट फिरायचं ठरवलं.
मग तिचा हात हातात घेऊन मी आणि ती जोडीने फिरू लागलो. मला तिच्याशी बोलायचं होतं. मला तिला ऐकायचं होतं पण जणू ती अबोल राहण्याची शपथच घेऊन आली असावी. ती बोलायला तयार नव्हती पण खरं सांगू आम्ही चालत असतांना त्या निरव शांततेतही दोघांच्या मनात मनमोकळा संवाद सुरू होता. दोन तास कसे गेले
कळालं नाही. त्या दोन तासातही ती काहीच बोलली नाही. तिचा आवाज ,एक शब्द ऐकायला मी तरसून गेलो होतो. दिवसभर सोबत असूनही ती एकदाही माझ्याशी बोलली नव्हती. हे मला फार अस्वस्थ करत होतं. मी कमालीचा अस्वस्थ होतो. वेटरने आम्हांला जेवणासाठी हाक दिली. शेकोटी जवळच टेबल लावून त्यांनी जेवण वाढलं.
आम्ही जेवायला बसलो. वातावरण थंड होतं. त्यात शेकोटीच्या ज्वाळा आम्हांला धीर देत होत्या. मी तिला घास भरवला तिनेही तो आश्चर्यचकित होऊन आनंदाने स्वीकारला. तेव्हा तिचा हसलेला चेहरा मला द्विगुणित आनंद देऊन गेला. आता रात्र झाली होती. रातकिडे किरकर करू लागले. बेडकं डराव डराव करू लागली.
पाऊस संथपणे पडत होता. आम्ही रूममध्ये आलो. तिथे मी लपवून ठेवलेल्या गुलाबाच्या पाकळ्या. ती स्वतःला आरशात न्याहाळताना गुपचूप तिच्या अंगावर टाकल्या. ती दचकली आणि पाकळ्या आणि गुलाब पाहून ती खळखळून हसू लागली. रूममध्ये अंधार झाला होता. ती माझ्या फार जवळ आली. दोघांच्यातलं अंतर कमी झालं.
दोघांच्या हृदयाची धडधड वाढली. श्वासांचा जोर वाढला. दोघांचे डोळे एकमेकांच्या डोळ्यात बुडाले. ओठ जवळ जवळ येऊ लागले. मला दरदरून घाम फुटला होता. मी थरथरत होतो. मनात गुदगुल्या होत होत्या. मी पुढे सरकण्यासाठी पुढाकार घेतला.
इतक्यात मी बेडवरून खाली कोसळलो. पाहतो तर काय मी घरीच होतो.
इतक्यात मी बेडवरून खाली कोसळलो. पाहतो तर काय मी घरीच होतो.
शनिवार उजाडला होता. मी तिला रात्री केलेल्या मेसेजला रिप्लाय आलाच नव्हता. मोबाईलची स्क्रीन लॉक झाल्यावर मी पुन्हा मोबाईल अनलॉक केला. माझ्या मोबाईलच्या वॉलपेपरवर तिचाच तो पांढऱ्या रंगाच्या ड्रेस मधला फोटो होता आणि फोटोच्या खाली. छोट्या अक्षरात तिचा मृत्यू दिनांक लिहिला होता.
मी भानावर आलो. कोरोना झाल्यामुळे ती हे जग सोडून कायमची निघून गेली. हे माझ्या लक्षात आलं. मी रात्री स्वप्नात तर होतो पण मला नेहमीप्रमाणे आलेला तो वेडेपणाचा झटका होता.
स्वप्नात येऊनही ती माझ्याशी काहीच बोलली नाही. हे शल्य मला जास्त टोचत होतं.आता असंच जगावं लागणार हे मनाने स्वीकारलं
स्वप्नात येऊनही ती माझ्याशी काहीच बोलली नाही. हे शल्य मला जास्त टोचत होतं.आता असंच जगावं लागणार हे मनाने स्वीकारलं
पुन्हा सकाळी सगळं आवरलं. हातावर ईच्छा नसताना नेहमीप्रमाणे सॅनिटायझर फवारलं. तोंडाला जबरदस्तीने मास्क चढवलं आणि लॅपटॉप, मोबाईल, टीव्ही आणि मनाच्या घुसमटीला घेऊन खिन्न मनाने व्यथित होऊन मी पुन्हा माझ्या विश्वात रमायला तयार झालो.
समाप्त
#काल्पनिक_कथा ✍️✍️✍️✍️✍️
समाप्त
#काल्पनिक_कथा ✍️✍️✍️✍️✍️
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
