तिची आठवण रोजचं येते पण #ValentinesDay ला जरा जास्तच. हो, मी तिच्याचंबद्दल लिहितोय. माझ्या आयुष्यातली 'ती'. असं म्हणतात प्रेमाला वयाचं बंधन नसतं. मला पहिलं प्रेम झालं मी इ.१० वीत असताना माझ्यापेक्षा ५ वर्षांने मोठ्या असलेल्या मुलीशी. पुढे काय झालं वाचा या धाग्यात.
👇👇👇👇👇👇👇
👇👇👇👇👇👇👇
मी दहावीत होतो. प्रेम वगैरे काही कळत नव्हतं पण आयुष्यात एक वळण येतं जिथे काहीही कळत नसताना तुम्ही अनावधानाने पाय घसरून पडता एखाद्या व्यक्तीच्या प्रेमात. माझ्याबाबतीत असंच झालं. मी दहावीत होतो तसा सगळ्यांच बाबतीत हुशार. थोडक्यात ऑल राऊंडर मग शाळेतही 'आपलीच हवा'.
दिवस मस्त चालू होते. अभ्यास,खेळणं, बागडणं, धम्माल, मज्जा,मस्ती जे तुम्ही आम्ही सगळे करायचो तेच. आमच्या शाळेत मुली नसायच्या फक्त मुलांची शाळा होती. त्यामुळे शाळेत 'मुली' हा शब्द आम्हांला विस्मयकारी वाटायचा. एक दिवशी सहज कानावर पडलं.
आज दुपारनंतर शाळेत कॅन्सरपीडितांसाठी कार्य करणारी संस्था येणार आहे. ३ नंतर कोणतेही तास होणार नाहीत सर्वांनी सभागृहात यायचं. आम्ही जाम खुश झालो.आनंदाने नाचू लागलो कारण ३ वाजल्यानंतर आम्हांला तासाला बसावं लागणार नव्हतं. कॅन्सर बिन्सर ऐकून गंभीर व्हावं ते आमचं वय नव्हतं.
३ वाजले शाळेतले शिक्षक आणि सर्व विद्यार्थी आणि त्या कॅन्सरपीडित संस्थेचे सर्व कार्यकर्ते सभागृहात जमा झाले. सर्वांना शांत बसण्यास सांगितलं. सगळे शांत झाले. कार्यक्रम सुरू होणार इतक्यात एक शिक्षक माईकवर म्हणाले "तुषार खरे कुठेय?" मी मागे बसलो होतो.
हात उंचावून सरांना खुणावलं.
हात उंचावून सरांना खुणावलं.
कार्यक्रम सुरू झाला. कॅन्सरग्रस्तांच्या वेदना, दुःख मदत सगळं सगळं सांगत होते. ऐकण्यात इतका रस कोणाला होता? कॅन्सर आता सर्वाना परिचित आहे.तेव्हा तो परिचित नव्हता म्हणून इतकं गांभीर्यही नव्हतं. मी प्रचंड कंटाळलो. इकडे तिकडे नजर फिरवता फिरवता स्टेजवर नजर गेली. एक मुलगी होती तिथे.
गुलाबी ड्रेस, रंग गोरा , गुलाबी ओठ, काळेभोर केस अगदी काश्मिरी तरुणी वाटावी अशीच. मी गुपचूप गुपचूप तिच्याकडे पाहू लागलो. मान्यवरांची भाषणं सुरू होती आणि माझा टाईमपास. माझ्यापेक्षा वयाने मोठीच ती. ती सुद्धा इतक्या गर्दीत माझ्याकडे पाहतेय असं मला मनोमन वाटलं. कार्यक्रम संपत आला.
मी तिच्याकडे पाहत राहिलो. माईकवर काहीतरी घोषणा झाली आणि टाळ्या वाजल्या ती उठून उभी राहिली आणि भाषण करू लागली. तिथेच मी तिच्यावर भाळलो. तिची भाषा ,तिचा आवाज आणि तिचं स्टेज डेअरिंग या गोष्टींपुढे मी क्षणार्धात तिचा पुजारी झालो. तीच भाषण ऐकू लागलो. भाषणात कळालं तिला ब्लड कॅन्सर आहे.
ब्लड कॅन्सर शब्द कानावर पडला आणि माझ्या अंगातला उत्साह निघून गेला. ब्लड कॅन्सर असूनही ती कुठेच थकलेली वाटतं नव्हती. बागेतलं नुकतंच उमलेलं टवटवीत फुलही तिच्या समोर फिकं पडावं इतकी सुंदर ती दिसत होती. माझ्या मनाची घालमेल सुरू झाली. तिच्याप्रति मनात हळवा कोपरा निर्माण झाला.
तिच्याशी संवाद साधण्याची ईच्छा झाली. इतकी हिंमत माझ्यात नव्हती परंतु तिच्या ब्लड कॅन्सरने मला बळ दिलं तिच्याशी संवाद साधण्याचं. मला स्टेजवर बोलावलं गेलं शाळेकडून विद्यार्थी प्रतिनिधी म्हणून आभार प्रकट करायला. कार्यक्रम झाला. मी तिच्याकडे पाहतच राहिलो. ती कोपऱ्यात उभी होती.
हीच ती वेळ अस मनात म्हणत मी तिच्या जवळ गेलो. अहो जाहो करत ४,५ प्रश्न विचारले. मित्रमंडळी सगळेजण ओरडू लागले. त्यांनी अर्थाचा अनर्थ करण्याचा विडाच उचलला होता जणू. तिलाही थोडं अस्वस्थ वाटलं. ती मान खाली घालून रागाने स्टेजमागे निघून गेली. मी सुद्धा स्टेजवरून खाली उतरलो.
मुलं नको नको ते प्रश्न मला विचारू लागले. आता मला तिचा हेवा वाटू लागला होता. तिला कॅन्सर झालाय हे ऐकून जखमेवर मीठ लावलय अशी वेदना मला काळजात होऊ लागली. मी हताश झालो. दुखी झालो सर्वांना टाळून मी. त्या पाहुण्यांच्या गाडीजवळ येऊन थांबलो. निरोप द्यायला.
ती आली. तिने मला पाहिलं. मान खाली घातली आणि निघाली. गाडी निघाली मी तिला खिडकीत शोधू लागलो. ती दिसत नव्हती. ती माझ्यावर नाराज झाली अस मला वाटलं आणि पुढच्याच क्षणाला खिडकीतून एक हात बाहेर निघाला मला बाय करण्यासाठी न्याहाळून पाहिलं तो गुलाबी ड्रेस ती तिचं होती. खूप खुश झालो मी.
एका क्षणात मनावरचं ओझं हलकं झालं.
दिवस सरत होते. मी तिचा विचार करत होतो. तिचा चेहरा डोळ्यासमोरून हटत नव्हता. ती सतत मला आठवत होती. तिच्याप्रति माझ्या मनात निर्माण झालेल्या हळव्या कोपऱ्याने आता प्रेमाची जागा घेतली होती. मी झुरत होतो. तिचा विचार करत होतो. पण तिला संपर्क करणार कसा?
दिवस सरत होते. मी तिचा विचार करत होतो. तिचा चेहरा डोळ्यासमोरून हटत नव्हता. ती सतत मला आठवत होती. तिच्याप्रति माझ्या मनात निर्माण झालेल्या हळव्या कोपऱ्याने आता प्रेमाची जागा घेतली होती. मी झुरत होतो. तिचा विचार करत होतो. पण तिला संपर्क करणार कसा?
मी गुंतून गेलो होतो. प्रेमाबद्दल जे ऐकलं होतं. ते सगळं माझ्यासोबत घडतं होतं. रोज मंदिरात जाऊन मी देवाकडे तिला बरं कर असं मागणं मागू लागलो. तिची माझी भेट होऊदेत हे ही मागणं मागू लागलो. तिचा चेहरा आता मी मी विसरू लागलो. जवळपास २ महिने झाले हे असंच सुरू होतं. फक्त विरह विरह आणि विरह
मी मनातून खूप खचलो होतो. तिला भेटून मला तिच्याशी खूप काही बोलायचं होतं. पण काहीच घडतं नव्हतं मग अचानक एक दिवस शाळेतून जमवलेला निधी घ्यायला ते लोक पुन्हा आले. त्यात ती सुद्धा आहे असं मला मित्राने सांगितलं. तास बुडवून मी बाहेर पडलो. मुख्यकार्यालयाजवळ येऊन थांबलो. तिने मला पाहिलं.
तिला पाहून खूप छान वाटलं. ती सुद्धा हसत होती. २ मिनिटात गेल्या २ महिन्यात मला तिच्या बाबतीत काय काय वाटलं हे सगळं मला सांगायचं होतं. मी तिला खुणावलं. तिने मला टाळलं हटकलं.अपेक्षाभंग झाला. मी आतून तुटून गेलो.त्यांच्या गाडीजवळ जाऊन थांबलो. बाय करण्यासाठी हात बाहेर येईन या अपेक्षेवर
यावेळी हात बाहेर आला नाही पण एक चिठ्ठी मात्र बाहेर फेकली गेली. धावत पळत जाऊन मी ती उचलली. त्यावर तिचा पत्ता होता. मागे लिहिलं होतं घरी येऊन भेटलास तरी हरकत नाही. आई पप्पांना तुझ्याबद्दल सांगितलं आहे. रविवारी आलास तर उत्तम. स्वप्न की सत्य मला कळत नव्हतं. मी गोंधळून गेलो.
रविवारची वाट पाहत मी रोज व्याकुळ होत होतो. कसेबसे २० रुपये जमवले. बसने तिच्या घरी जाण्यासाठी. पिंपरी ते पुणे तेव्हा ५ रुपये तिकीट होतं. रविवार आला मस्तपैकी सजून धजून मी सकाळी ८ ची बस पकडली. घरी सांगितलं मॅचेस आहेत तिकडे चाललोय. मी तिच्या घरी दिलेल्या पत्त्यावर पोहचलो.
धडधड वाढत होती. दार ठोठावलं तिचे आई बाबा काय म्हणतील ही भीती मनात होती. ती आली तिने दरवाजा उघडला. फार सुंदर दिसत होती ती. मी घाबरलो होतो. तिला पाहत मी उभाच राहिलो. ती म्हणाली घरी कोणीच नाही. मी संधी साधली. वयाने लहान आहे पण तुझ्यावर मन जडलय माझं. तुझ्याशिवाय जगू शकत नाही मी.
तिला सांगितलं. ती म्हणाली मलाही असच होतंय. जेव्हा तुला पहिल्यांदा पाहिलं तेव्हाच वाटलं तुझं माझं गतजन्मीचं नातं आहे. तेव्हाच तुझ्याशी बोलायचं होतं. पण वय आडवं येत होतं. त्यादिवशी तुला पाहिलं आणि तुझ्याडोळ्यातही ते दिसलं. म्हणूनच तुला पत्ता पाठवला. आई बाबा आज बाहेर गेलेत.
तिला काय झालं कळालं नाही तिने चटकन मला मिठी मारली. मला ते सहन झालं नाही मी तिला झिडकारलं, दूर लोटलं. त्याचक्षणी तिच्या नाकातून रक्ताची धार लागली. मी घाबरलो माझा रुमाल काढून तिच्या नाकाला लावला. पांढरा रुमाल रक्ताने लालबुंद झाला होता.तीची शुद्ध हरपली. ती शुद्धीवर येईपर्यंत
मी तिथेच थांबलो.ती शुध्दीवर आली पुढच्या रविवारी नक्की येण्याचं वचन देत मी तिचा जरा लांबूनच निरोप घेतला. मी खूप घाबरलो होतो.पुढच्या रविवारी तिला भेटायची माझी ईच्छा मेली होती. देवा तिला बरं कर हेच मागणं मी देवाकडे मागत होतो. मला तिची आठवण येत होती पण तिने मारलेली मिठी मला छळत होती
मंगळवारी शाळेच्या बोर्डावर 'ती' कॅन्सरग्रस्त तरुणी जग सोडून गेल्याची सूचना वाचली अन पायाखालची जमीन सरकली. बॅगेतला रक्ताने माखलेला रुमाल काढून मी तिच्या आठवणीत रडू लागलो. १५ वर्षे झाली तो रुमाल आजही माझ्याकडे आहे. मला आयुष्यात पुन्हा प्रेम झालंच नाही. पुढे जाऊन मी सुद्धा एक संस्था
जॉईन केली कॅन्सरपीडितांसाठी काम करणारी फक्त तिच्यासाठी. ती गेल्यावर मला काही वर्षे खूप त्रास झाला.नंतर फार उशिरा मला कळालं ज्या दिवशी तिने मला घरी बोलावून मिठी मारली होती तो दिवस #ValentinesDay होता..
काल्पनिक कथा
काल्पनिक कथा
