چند وقت پیش دیدم یک دوستی در بازار سهام زیان کرده بود و به همین خاطر، به استرس و اضطراب و شاید بیماری قلبی دچار شده بود. ناخودآگاه یاد یک سخنرانی از پیتر لینچ افتادم: “من به‌تازگی در فیدلیتی استخدام شده بودم و قرار بود بزرگ‌ترین خرید بلوکی تاریخ بازار سهام امریکا
را روی سهام شرکت “Kaiser Industries” انجام دهیم. سهم از ۲۹ دلار به ۱۷ دلار رسیده بود. در قیمت ۱۵.۷۵ من گفتم این سهام از ۲۹ به ۱۵.۷۵ دلار رسیده، دیگر قرار است تا کجا پائین بیاید؟ بنابراین یک بلوک خیلی بزرگ در این قیمت خریدیم.
بعد قیمت سهام به ۱۰ دلار رسید، بعد به ۷، ۶، ۵ و ۴ (یعنی ۷۵ درصد پائین‌تر از قیمتی که خریده بودند). رفتم پیش مدیر پورتفولیو و گفتم ببین، من روی قیمت ۱۵.۷۵ دلار یک مقدار زود وارد شدم!
بعد گفتم بیا بررسی کنیم، سهام این شرکت ۴ دلار است، این شرکت چهل درصد Kaiser Aluminium، پنجاه و نه درصد Kaiser Steel، کل سهام Kaiser Electronics، کل سهام Kaiser Broadcasting را دارد، مالک شرکت Jeep است و الی آخر.
بعد این شرکت بدهی هم نداشت و خب تابه‌حال سابقه نداشته یک شرکت بدون بدهی، ورشکسته شود و اگر کسی چنین کاری بکند، باید به او جایزه بدهند! بنابراین پوزیشن‌مان را سفت چسبیدیم و ۶ ماه بعد، شرکت تمام کسب و کارهایش را فروخت و ما به قیمت ۵۵ دلار به‌ازای هر سهم (۲۵۰ درصد بازدهی) رسیدیم.”
خب این داستان را چرا اینجا گفتم؟ اول از همه، راحتیِ خاطرِ پیتر لینچ در بیان این داستان بود، ۷۵ درصد زیان برای هر کسی استرس‌آور است، اما او هدف خود را می‌دانست، او داستان کسب و کار را فهمیده بود و حاضر بود روی موقعیت‌های معاملاتیَش صبر کند.
نکته دوم، جنس پول است. درست است این داستان حول محور پولِ شرکتی (یک صندوق سرمایه‌گذاری) بود، اما در خصوص پول شخصی هم صادق است. بارها شنیده‌ایم که می‌گویند “پولی را وارد بازار سهام کنید که توان از دست دادنش را داشته باشید”
این به این معنی نیست که شما آمده‌اید ضرر کنید، بلکه به این معنی است که شما توانایی این را داشته باشید که برای یک مدت طولانی، در ضرر باقی بمانید. نکته دیگر اینکه در بحث هوش مالی می‌گویند “شما باید یک صندوق اضطراری داشته باشید
که در زمان کاهش چشمگیر درآمد خانواده یا تامین مالی یک هزینه ناگهانی، به کمک شما بیاید. این صندوق باید هزینه‌های معمولِ خانواده برای مدت ۳ تا ۹ ماه را داشته باشد.” اگر شما سهام آن شرکت را در ۱۵.۷۵ دلار می‌خریدید
و دو ماه بعد، در قیمت ۷ دلار، برای کرایه خانه نیاز به پول احتیاج داشتید، آن سهام را با ۵۶ درصد زیان، در اندوه و نااُمیدی می‌فروختید و هیچ‌وقت نمی‌توانستید به آن سود ۲۵۰ درصدی دست یابید.
نکته دیگر این است که اگر حرفه‌ی شما سرمایه‌گذاری در بازار سهام نیست، هیچ‌گاه به‌صورت مستقیم وارد بازار نشوید و از خدمات صندوق‌های سرمایه‌گذاری و سبدگردان‌ها استفاده کنید.
الان که این توئیت را می‌نویسم، بیش از ۴۰ صندوق سرمایه‌گذاری بازدهی بیشتر از شاخص (بیش از ۸ درصد بازدهی مثبت) داشته‌اند (هرچند باید ریسک را هم دید اما به‌دلیل نقص در داده‌ها، فعلا از آن صرف نظر می‌کنیم)
این موضوع همچنین به شما کمک می‌کند تا تمرکزتان را به کار و حرفه‌ی اصلی خودتان بدهید و در آن موفق شوید. نکته آخر هم اینکه طمع نکنید، ذات انسان زیان گریز است، یعنی درد از دست دادن ۱ میلیارد تومان پول، بسیار بیشتر از شادیِ به‌دست آوردن آن است.
در نتیجه انسان برای خروج از این زیان، دست به هر اقدامی می‌زند، هی سهام می‌خرد و می‌فروشد و کارمزد می‌دهد، از سفته‌بازها مشورت می‌گیرد که الان قرار است زیر کدام سهم بزنند، در این گروه‌های “سهامداران شرکت فُلان” برای مدیرعامل و رئیس هیات مدیره فحش می‌نویسد،
به دولت بد و بیراه می‌گوید و دست آخر هم بازار سهام ایران را می‌بوسد و می‌گذارد کنار، غافل از اینکه در ده سال گذشته، این بازار بهترین عملکرد را میان بازارهای جایگزین داشته است.
پیشنهاد من به دوستان این است که قدر سرمایه‌هایتان را بدانید، از مشورتِ آدم‌های خبره استفاده کنید، با مقوله سرمایه‌گذاری جدی برخورد کنید، قهر کردن با بازار و این داستان‌ها جایَش اینجا نیست. دست آخر اینکه "صبر کنید، اگر می‌دانید دارید چه‌کار می‌کنید"
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
