“توافق هسته‌ای برای بورس تهران سَم است!” ببینید تعارف که نداریم، این توافق‌های نصفه و نیمه که آقایان در وین به‌دنبال آن هستند به درد نمی‌خورد. این‌ها برای حداکثر یک دوره سه، چهار ساله توافق می‌کنند، بعد یک مقدار از پول‌های بلوکه شده ایران آزاد می‌شود و دولت می‌تواند نفت بفروشد،
بعد این دلارها را که قرار نیست در “صندوق ثروت ملی” ذخیره کنند، یا مثلاً بودجه ارزی و ریالی‌مان هم که جدا نیست که بگوییم قرار است این دلارها را به پیمانکارهای خارجی بدهند تا کشورمان را آباد کنند،
دولت این دلارها را به بانک مرکزی می‌دهد و معادل آن ریال می‌گیرد تا کسری بودجه را بپوشاند، بانک مرکزی هم که ارزها را می‌پاشد کف بازار و قیمت دلار کاهش می‌یابد. بعد این کاهش دلار از یک طرف فروش صادراتی شرکت‌های ما را تحت تاثیر قرار می‌دهد،
از طرف دیگر هم راه ورود کالاهای خارجی را به کشور باز می‌کند (و خُب شرکت‌های داخلی هم که توان رقابت با این‌ها را ندارند). بعد دولت که همچنان با کسری بودجه دست و پنجه نرم می‌کند، می‌بیند که درآمدهای آینده‌اش قرار است افزایش پیدا کند،
در نتیجه شروع می‌کند به فروش اوراق و بعید هم نیست نرخ را تا نزدیک ۳۰ درصد هم بالا ببرد. خُب حالا شاید از خودمان بپرسیم مگر در بلندمدت اقتصاد به میانگین‌های خودش باز نمی‌گردد؟
چرا اما ببینید، شما برای اینکه ارزش سهام یک شرکت را پیش‌بینی کنید، باید جریانات نقدیِ آتی آن را تنزیل کنید. خُب حالا چند سال را پیش‌بینی می‌کنید؟ یک فرمول سرانگشتی این است که بگوییم:
1/ Ke
1/ Ke
یعنی اگر میانگین نرخ تنزیل شرکت‌های بورس را ۳۵ درصد فرض کنیم، کافیست ۳ سال را (1/0.35 ≃ 3) پیش‌بینی کنیم. در واقع در اقتصادهایی مثل ایران که نرخ‌های تنزیل بالاست، ما ناگزیر هستیم که همه‌چیز را کوتاه‌مدت ببینیم.
از نظر اجتماعی هم شاید این حرف برای شما مصداق داشته باشد؛ ما ایرانی‌ها عمدتاً کوته‌نظر (short-sighted) شده‌ایم، آن سر دنیا طرف با خودش می‌گوید “من باید شکلاتی بخرم که در فرآیند ساخت آن، ارزش‌های انسانیِ مردم نیجریه و کامرون رعایت شده باشد (اصطلاحاً labor free باشد)"،
این طرف ما داریم روی یک تردمیل می‌دویم تا از تورم عقب نمانیم. این یعنی تورم، مردم را نزدیک‌بین کرده است و “هزینه فرصتِ مهربانی" را افزایش داده است.
به بحث خودمان باز گردیم، پس یک توافقِ کوتاه‌مدت که قرار است سه، چهار سال برایمان دلار داشته باشد، به‌درد نمی‌خورد.
به بحث خودمان باز گردیم، پس یک توافقِ کوتاه‌مدت که قرار است سه، چهار سال برایمان دلار داشته باشد، به‌درد نمی‌خورد.
ارزش شرکت‌ها در چنین شرایطی از محل کاهش نرخ رشد (g) و افزایش نرخ تنزیل (Ke) تحت فشار خواهند بود. اما آیا این‌بار فرق خواهد کرد؟ در یک کلام؛ خیر! مگر سیاست‌گذارانمان عاقل‌تر شده‌اند؟
انگار ما داریم سیر تکامل داروین را برعکس طی می‌کنیم! یعنی هیچ بعید نیست دو روز دیگر "هومو هابیلیس"ها بر ما حکومت کنند، البته اگر تا الان حکومت نکرده باشند!
پس بهتر است بگوییم یک توافق کوتاه‌مدت، نه به‌درد بازار سهام ایران، که به درد اقتصاد ایران هم نمی‌خورد، البته اگر معتقد به توافق باشیم که من خیلی نیستم!
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
