Thread by @matinkh_fa

متن یک نامه خودکشی بجا مانده از دهه ۱۹۷۰:
"به سمت پل میروم؛
اگر در مسیر حتی یک نفر
به من لبخند بزند
نخواهم پرید"

...
شاید پیام ظاهری این ماجرا این باشه که "بیشتر به هم لبخند بزنیم"، ولی برای من درس دیگه‌ای داشته.

این نوشته رو از جیب لباس یکی که با پریدن از پل گلدن‌گیت سانفرانسیسکو خودکشی کرده بود پیدا کردن. مشخص شد اون فرد ساعت ۳ صبح برای خودکشی اقدام کرده بود. ساعتی که اصلا تو اون منطقه آدم زیادی وجود نداشته که بخوان بهش لبخند بزنن.

شاید پیام ظاهری این ماجرا این باشه که "با هم مهربون‌تر باشیم" یا "یک لبخند می‌تونه جون کسی رو نجات بده." ولی برای من این ماجرا یادآور این نکته است که حس قربانی بودن تا چه اندازه می‌تونه خطرناک باشه. اینکه احساس کنی کنترل زندگی‌ات دست خودت نیست و دلت به حال خودت می‌سوزه.

وقتی باور کنی قربانی هستی، همه وقایع رو طوری می‌بینی، یا تعمدا کارهایی می‌کنی، که این حس رو تایید کنن. برای اثبات حس قربانی بودن هم شواهد کم نیست.

من این رو خوب می‌فهمم چون تا همین چند سال پیش خودم این حس رو داشتم. اینکه طرف ساعت ۳ صبح رفته خیابون تا کسی رو نبینه که بهش لبخند بزنن، برام یادآور لجبازیِ آشناییه که دوست داری ببینی تا حس قربانی بودنت رو تایید کنه.

قصدم سرزنش این آدم نیست. اون قطعا نیاز به کمک داشته. ولی هر بار که سرگذشتش رو می‌خونم این نکته بهم یادآوری میشه که اگه روزی "دلم به حال خودم سوخت" بدونم دارم وارد چه فازی میشم. بدونم اگه بپذیرم قربانی‌ام، تا کجا می‌تونم پیش برم تا فقط این حس رو، که حتی خوشایند هم نیست، تایید کنم.