Als ik iets heb geleerd de afgelopen twee jaar is hoe verschillend mensen reageren als het niet zo goed gaat. En nu, achteraf, kan ik daarop reflecteren en daarvan leren. 🧵
Aan de ene kant antwoordden de mensen die ik als eerste vertelde dat het slecht ging, dat vriendschap van twee kanten moest komen. Vriendschap was volgens hun transactioneel en in de periode voordat ik vertelde dat het minder ging had ik niet genoeg aandacht aan hen gegeven.
Ik mocht niet verwachten dat ze tijd voor mij hadden, als ik dat niet voor hun had. Want ze hadden zelf ook plannen en doelen. Aandacht vragen was asociaal als je die niet kunt geven. Zolang ik zo teleurstelde als vriend, verdiende ik het ook niet.
En geloof mij, als je al depressief, angstig en opgebrand thuis zit, dan heb je geen antwoorden op vragen als 'waarom verdien jij dat'/'waarom ben je dat waard'/'waarom moeten we er voor jou zijn'. Dat vroeg ik mezelf ook al dagelijks af en was dus vooral bevestiging.
Ik moest harder mijn best doen, want ik stelde teleur. Het lag aan mij. Omdat ze iedereen hetzelfde behandelden moest ik ook goed genoeg zijn. En ik had geen antwoord waarom ik aandacht verdiende. Ik vond zelf ook van niet. Maar alleen die vraag al, is gaslighting. Weet ik nu.
Aan de andere kant waren er mensen die er wel voor open stonden. Waar we proberen om elkaar ruimte te geven om wel of niet mee te doen, wel of niet vrolijk te zijn. Natuurlijk binnen redelijke grenzen en terwijl je rekening houdt met elkaar, maar zonder dat het moet.
Die spreek ik soms maanden niet, maar dat kan zo zijn. Als ik er de energie niet voor heb om iets op touw te zetten en een ander ook niet, dan gebeuren dat soort dingen. Maar dan kunnen we elkaar weer zien zonder bang te zijn voor verwijten, zonder schuldgevoel.
Het tegenstrijdige is dat de groep waar er wordt gedaan alsof het altijd goed gaat, waar iedereen altijd lacht, het hoe mensen zich voelen uiteindelijk een grotere stempel drukt op de groep. Want het gaat vaak een tijd goed, maar je kunt elke keer wachten op een bom die barst.
Als het dan te groot is geworden, dan moet het er een hele avond over gaan. Alle teleurstellingen en verwijten en verdedigingen komen dan op de stapel tot een uitbarsting. Met vervolgens nieuwe verwachtingen en beloftes om elkaar weer aan te kunnen gaan houden.
Terwijl de groep waar het wel mag bestaan, wordt het soms in een bijzin benoemd, soms gaat het er een uur over, maar het leven gaat daarna gewoon door.
Door mental health een taboe te verklaren omdat je anderen daarmee niet lastig zou moeten vallen, wordt het juist een grotere last - voor degene die er niet mee lastig gevallen wil worden 😵💫
En dat is dan vooral nog objectief bekeken, als een analyse. Los daarvan is het onbeschrijflijk shit om op het moment dat je compleet in de put zit (wanneer realiteit en relativeren niet bovenaan je competenties staat) te horen dat je teleurstelt en een last bent.
En als laatste wil ik toevoegen dat het dus geen verplichting is. Want de opdracht "je moet vragen hoe het met iemand is" is ook een verwachting. Dat kan niet altijd. Maar de vraag aan iedereen is: sta je open om het te horen? Zou iemand het aan jou mogen vertellen?
Dus. Fijne lockdown iedereen. Dit draadje heeft niets met de persco van gisteren te maken, maar aan iedereen wel: take care of yourself ☺️
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
