सांज रातीला पडक्या वाड्याच्या पल्याड भिंतीला निवाळसंग तलावाची छबी नाकासमोर ठेवत ती बसलेली असायची..तलावावरचा धुंद वाऱ्याचा झोत..अदबशीर होऊन तिच्या मोकळ्या केसांना बटेसहित कुरवाळायचा.. त्याला यायला नेहमीचा उशीर असायचा यावर तिची लालबुंद नाकाची धार शीतल वातावरणात चमकून उठायची.
#म
#म
आज त्याने त्या लेकुरवाळ्या आठवणींसहित तिथल्या दगडी सोपानावर चार गरका घेतल्या...प्रत्येक गरकेसरशी आठवणी आपला विळखा अजूनच तंग करत्या झाल्या.. त्यातून सैलावण्यासाठी त्याला अजून चार गरका घ्याव्या लागल्या.
पुढं होऊन तलावात पाय सोडून बसताना चपळ चंचल मासे धावताना दिसले..
पुढं होऊन तलावात पाय सोडून बसताना चपळ चंचल मासे धावताना दिसले..
आयुष्यातले क्षण असेच चपळ असतात..आत्ता हा क्षण माझ्या कवेत आहे म्हणेपर्यंत तो निघून गेलेला असतो.. त्या एवढ्याशा क्षणाला..क्षणाच्या आत..त्या आपुलकीच्या घटकेसहित काळजात साठवून ठेवावं लागतं..परत परत तो क्षण काळजाच्या तळात जाऊन अनुभवण्यासाठी.
डाव्याअंगाला वयोवृद्ध वड पानगळ सोसत उभाय..
डाव्याअंगाला वयोवृद्ध वड पानगळ सोसत उभाय..
आपल्या पारंब्या जास्तानी जमिनीत पुरून उभाय.. आपल्या मुळांची ताकद आपल्याला उभं करण्यात व्यस्त असते..आपला आधार पारंब्या असतात.. नात्यातली वीण अशी पारंब्यासारखी घट्ट परत परत सुपीकपणे रुजवता यायला हवी.
आयुष्याला त्याचा आधार श्वासांसारखा असतो..जगायचं असलं तर श्वास नाकारून चालत नाही.
आयुष्याला त्याचा आधार श्वासांसारखा असतो..जगायचं असलं तर श्वास नाकारून चालत नाही.
उजव्याअंगाला पडझडीला आलेलं जीर्ण मंदिर भकासपणे आता वाकून उभं आहे..त्याच्या तारुण्यात किती कर्तबगार आत्म्यांनी त्याच्या समोर माथा टेकवला असेल?दुधातुपाचा रतीब सतत डोक्यावरून वाहता ठेवला असेल.
आयुष्याच्या प्रतलात वेळ मोठा कर्तबगार सवंगडी..त्याला ओलांडून जाता येत नाही की अंकित ठेवता.
आयुष्याच्या प्रतलात वेळ मोठा कर्तबगार सवंगडी..त्याला ओलांडून जाता येत नाही की अंकित ठेवता.
दिवेलागणीच्या टायमाला सूद आली की पाय माशांनी साफ केलेले असायचे..उठून इकडं तिकडं न पाहता तडक मागे फिरायचं..सायकलीवर बैठक मारून मुफिजच्या टपरीवर चहा घ्यायचा.. निघताना सिगारेटचा धूर हवेत उडवत. 'आग कोणीतरीच लावून गेला..आम्ही मात्र आयुष्यभर धूर काढत राहिलो' या पंक्ती आठवत चालायचं..!❤️
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
