உலகில் மிகக் கொடூரமான தாக்குதல் உண்டாவது நமது நாவால் தான். நம் வார்த்தைகளால் தான். ஆயுதங்களை வைத்து தாக்கினால் ஒன்று நம் எதிரி மரணம் அடைவான் அல்லது காயம் அடைவான். ஆனால் நாம் கடுமையான வார்த்தைகளை பிரயோகித்தால் எதிரி மரணம் அடைய மாட்டான். மாறாக, அவன் மனதிற்குள் பழிவாங்கும் எண்ணம் 
என்னும் அரக்கன் விழித்துக் கொள்வான். இதனால் நமக்கு நாமே, பெரிய குழியை பறித்துக் கொள்கிறோம். அதனால் தான் கோபத்தில் கூட நமது நாவின் கட்டுப்பாட்டை நாம் இழந்து விட கூடாது. நாவை எப்படி கட்டுப்பாட்டுக்குள் வைப்பது?
அதற்குத்தான், உடலால் இறைவனை வணங்குவது, மனதால் இறைவனை சிந்திப்பது,
அதற்குத்தான், உடலால் இறைவனை வணங்குவது, மனதால் இறைவனை சிந்திப்பது,
நாவால் இறைவனைப் பாடுவது என்று வைத்தார்கள். ஆண்டாள் நாச்சியார் இதைத் தான் “தூவயாமாய் வந்து நாம் தூமலர் தூவித் நதாழுது
வாயினால் பாடி மனத்தினால் சிந்திக்க
போய பிழையும் புகுதருவான் நின்றனவும்
தீயினில் தூசாகும்: செப்பு ஏவலார் எம்பாவாய்” என்கிறாள்.
நோன்பு இருப்பவர்கள் மட்டுமல்லாது,
வாயினால் பாடி மனத்தினால் சிந்திக்க
போய பிழையும் புகுதருவான் நின்றனவும்
தீயினில் தூசாகும்: செப்பு ஏவலார் எம்பாவாய்” என்கிறாள்.
நோன்பு இருப்பவர்கள் மட்டுமல்லாது,
இறைவனை வழிபட கூடிய அனைவருமே புனித நீராடி அப்பரமனை தூய மலர்களோடு அர்ச்சனை செய்ய வேண்டும் வாயார பாடி மனத்தினால் நன்கு சிந்தறன செய்து வழிபட்டால் நமக்குத் துன்பம் தரும் பாவங்கள் நீங்கிவிடும். வர இருக்கும் பாவங்களும் நெருப்பில் எரிந்து தூசு போன்று அழியும். அதனால் ஒவ்வொருவரும் மனத்
தூய்மையோடு பரமனுடைய திருநாமங்களை நாவினால் உச்சரிக்கவேண்டும் என்று ஆண்டாள் பாடுகின்றாள். ‘தூமலர் தூவித் தொழுது, நாவினால் பாடி, மனத்தினால் சிந்திக்க’ இந்த மூன்றினாலும் நாவை கட்டுப் பாட்டுக்குள் வைத்துவிட முடியும் என்பதை விளக்க இந்த சின்ன கதை. சீடன் ஒருவன், குருவே! இறை நம்பிக்கை
இல்லாமல் நம்மால் கட்டுப்பாட்டில் இருக்க முடியாதா என்று சந்தேகம் கேட்டான். “சமயம் வரும்போது சொல்கிறேன்” என்றார் குரு. சில நாட்கள் கழித்து அந்தச் சீடன், ஆஸ்ரமப் பசு ஒன்றை மேய்ச்சல் முடிந்து தொழுவத்தில் கட்டி வைக்க கூட்டிச் சென்றான். அச்சமயம் அங்கு வந்த குருநாதர், “சீடனே பசுவுடன்
நீ வருகிறாயா? அல்லது பசு உன்னுடன் வருகிறதா? பசுவை நீ ஓட்டுகிறாயா? பசு உன்னை அழைத்துச் செல்கிறதா?” எனக் கேட்டார். குழம்பிய சீடன், சுவாமி என்ன சொல்ல வருகிறீர்கள் எனக் கேட்டான். “இந்தப் பசுவை நீதானே பராமரிக்கிறாய்? இது உன் பேச்சைக் கேட்காதா? ஏன் கயிறு கட்டி இழுத்துச் செல்கிறாய்?”
என்றார். கயிறை விட்டால் அது ஓடிவிடும் என்றான் சிஷ்யன். “அப்படியென்றால் பசு உன் கட்டுப்பாட்டில் இல்லையா?” என்றார் குரு. குருவே, பசு எனக்குப் பழக்கம்தான், பன்னிரண்டு வருடங்களாகப் பராமரிக்கிறேன் என்றாலும், அது எங்காவது ஓடி விடக்கூடாது என்பதால் அதைக் கயிறால் கட்டி அழைத்து வருகிறேன்.
“ ஆம்! உன்னைப் போலத்தான் இறைவனும், மனிதர்களாகிய நாம் கட்டுப்பாடு தளர்ந்து, சீரழிந்து விடக்கூடாது என்பதற்காக, இறை நம்பிக்கையையும் மதக் கடமைகளையும் கொண்டு நம்மைக் கட்டுப்படுத்தி நேர்வழியில் செலுத்துகிறார். உனது அன்றைய கேள்விக்குப் பதில் இதுதான்!” என்று குரு சொல்ல, இறை வழிபாட்டின்
அவசியத்தை உணர்ந்தான் சீடன். இதைத் தான் திருவள்ளுவரும் தன் திருக்குறளில்
யாகாவா ராயினும் நாகாக்க காவாக்கால்
சோகாப்பர் சொல்லிழுக்குப் பட்டு.
என்கிறார். பொருள்: ஒருவர் எதைக் காத்திட முடியாவிட்டாலும் நாவையாவது அடக்கிக் காத்திட வேண்டும் இல்லையேல் அவர் சொன்ன சொல்லே அவர்
யாகாவா ராயினும் நாகாக்க காவாக்கால்
சோகாப்பர் சொல்லிழுக்குப் பட்டு.
என்கிறார். பொருள்: ஒருவர் எதைக் காத்திட முடியாவிட்டாலும் நாவையாவது அடக்கிக் காத்திட வேண்டும் இல்லையேல் அவர் சொன்ன சொல்லே அவர்
துன்பத்துக்குக் காரணமாகி விடும்.
சர்வம் ஶ்ரீ கிருஷ்ணார்ப்பணம்🙏🏻
சர்வம் ஶ்ரீ கிருஷ்ணார்ப்பணம்🙏🏻
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
