زنی پسرش رو می‌بره پیش پزشک و متوجه میشن گوشش چرک کرده و باید عمل بشه. دکتر روزی رو برای عمل مشخص می‌کنه که زن هم در همون روز باید کار مهمی رو برای شرکتش ارائه کنه. وقتی این قضیه رو مطرح می‌کنه، دکتر با تندی بهش میگه "گوش پسرت مهم‌تره یا کارِت، خانم؟!" /۱ 
کتاب با این مثال از شرمی حرف میزنه که آدمها در برخورد با «متخصصین» دریافت می‌کنن. مثل بیمار از پزشک، یا مراجعه‌کننده از مشاور. میگه تو این شرایط، افراد در موقعیت آسیب‌پذیری هستن. باید بتونن از خصوصی‌ترین مسائل حرف بزنن. ولی لزوما امپاتی دریافت نمی‌کنن، و گاهی تحقیر هم میشن. /۲
در این موقعیت‌ها (برخورد پزشک-بیمار، استاد-دانشجو) امپاتی اهمیت زیادی داره. ولی همه این «متخصصین» امپاتی یاد نگرفتن، و گاهی خودشون رو محق هم می‌دونن که طرف مقابلشون رو تحقیر کنن و بهش حس شرم بدن. نویسنده میگه اکثر افرادی که باهاشون مصاحبه کرده تجربه‌ی شرمناک اینطوری داشتن. /۳
تو همون مثال، پزشک به زن این حس رو میده که مادر خوبی نیست. "مادر خوبی نبودن" دغدغه‌ی خیلی از زنهاست و نقطه‌ی آسیب‌پذیرشونه. اون زن باید بتونه راحت از دغدغه‌هاش، بدون نگرانی قضاوت شدن، حرف بزنه. ولی این برخورد سرد و تحقیرآمیز رو می‌بینه، که خیلی رایجه. /۴
توصیه کتاب اینه که یک بار به رابطه‌تون با این «متخصصین» فکر کنید. این حس شرم، یکی از رایج‌ترین هاست و باید حواستون بهش باشه. در برخورد با این افراد، شما در موقعیت آسیب‌پذیرتر هستید و اونها نباید سواستفاده کنن. /۵
این حق شماست که با وسواس این «متخصصین» رو انتخاب کنید. اگه بهتون حس شرم می‌دن، بهتره پیش‌شون نرید. به بقیه هم اطلاع بدید. براشون ریویو بنویسید. این روابط رو تحمل نکنید. /۶ و پایان
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
