Thread by @magago

A maxia só existe nas nosas cabezas, que xa é lugar ben grande no que vivir.
Só coñezo un lugar no que a maxia, ou a fantasía, entran no noso mundo. Cando menos, o máis parecido que coñezo eu a iso. É na Santa Mariña de Allariz.
E vouvos explicar por que (moi persoal).

Levo visitando a Santa Mariña desde hai moitos anos, percorrendo os misteriosos antigos espazos arqueolóxicos da parroquia que se foron engadindo á súa tradición.

E hai algo sinxelo, fermoso que sucede sempre que vou.

Fermoso, e estraño.

Sempre hai un canciño preto da igrexa de Santa Mariña.

Un canciño solto.

Amigable. Amistoso. Aparece cando chegas. Róndate mentres das a volta á igrexa, visitas o ábside, bebes na fonte.

E agarda por ti.

Cando saes do ábside, o canciño velaí estaba, sentado, agardando. Ti dubidas por onde se baixa á basílica da Ascensión, para ver o Forno da Santa, esa marabilla única do país.

O canciño xa cho aclara.

Érguese, métese na corredoira, dase a volta, mírate.

E en canto metes o pé na corredoira que baixa entre carballos e antigos valados, o canciño comeza a correr, 'premiándote' e confirmándote que ese é o camiño. E el vai enredando polas veigas, e logo polos soutos, mentres ti paras a descubrir todos os segredos agachados no bosque.

E a primeira vez que cheguei a aquela basílica inacabada no medio do bosque e ao pé do castro, eu non sabía as marabillas que agachaba no seu subterráneo.

Pero o canciño púxose na porta da cripta, bourou e... baixou!

En canto nós baixamos el volveu para arriba, e desapareceu.

Volvín moitas veces a Augas Santas. E sempre estaba o canciño.

E cando o canciño morreu, apareceu outro can. E así sucesivamente.

E todo volvía a suceder. O canciño acompañábanos ata a basílica inacabada, nunca máis alá.

Hoxe volvimos a Augas Santas despois de moito tempo. De feito, xa case esquecera a historia.
E aí apareceu un can novo. Un cachorro. Recibiunos coma se foramos os donos.

Visitamos a igrexa. O can enredaba polo medio, turrándonos dos pés. Tomámolo con calma, sentamos ao carón da fonte da santa, saímos.

E el xa estaba esperando coma sempre, coma todos os cans anteriores, para levarnos.

"Non vai baixar".
"Si que vai baixar, xa verás".
A ver.
Entramos na corredoira. E alá saiu o can disparado, para abaixo, disposto a facer o ritual de guiarnos.
Porque todo aquí é ritual.

Probei a agacharme, mentres Sole seguía baixando con el.
Velaí volvía a reclamarme e non paraba ata que volvía ao camiño.
Todo o tempo pendente de nós.

A existencia do can Mariño (inevitable chamarlle así) é algo tan fermoso, algo no que se entrecruza tanto o cotián, o diario, a vida dos animais da aldea e a potencia dunha das historias máis fermosas da nosa tradición que sobrecolle.

Só me queda unha espiña, e algo de rabia 👇

Unha mal entendida cautela ou protección -que manía de infantilizar a nosa sociedade- fixo que alguén mandara pechar o descenso á cripta.
Así que Mariño, na súa 'encarnación' actual, xa non nos pode guiar ata alí. E baixar aí é moi importante para quen se achega a Augas Santas.

A maxia só existe nas nosas cabezas.
Pero as nosas cabezas son distintas en Augas Santas.
E hai que ter o peito de pedra para non sentilo.