,
10 tweets,
3 min read
Read on Twitter
Stalin’le ilgili pek çok şey söylenebilir. İddia sahibinin siyasi görüşüne göre, onun sert ve acımasızlığıyla ilgili de pek çok şey ileri sürülebilir. Hatta bunların kimisi gayet zekicedir. Ama şu görüntülere dayanıp diktatörlük tespiti yapmak için hakikaten çok bön olmak gerek.
Bir: çalan zil, alkışların dinmesini değil, konuşma süresinin başladığını bildiriyor. Önlerinde elektronik paneller, dijital sayaçlar yok; zillerle ayarlıyorlar. İki: bu görüntüler, savaştan hemen sonraki döneme ait. (Köşede Jukov’u görüyorum.)
Bu dönem, Stalin’den korku filan değil, partinin en tepesinden en geniş kitlelere kadar taparcasına sevginin hâkim olduğu bir dönem. Çünkü arkasında zaferin saygınlığı var. Herkes bu zaferde en çok onun payının olduğunu biliyor.
Stalinsiz zafer olamayacağı görüşü, anti-stalinizasyon döneminde bile birçok tanıklıkta ve hatırada görülür. Örneğin, Gromıko’nun hatıralarına bakınız. Yanlış hatırlamıyorsam YDH’da Gromıko ile ilgili bir yazıda buna değinilmişti.
Bir diğer örnek: Brejnev dönemi boyunca partinin tepesiyle yakın ilişkileri olan Simonov, ödenen bedelin yüksekliğinden Stalin’i sorumlu görmesine rağmen onsuz zaferin de olmayacağını vurgular. (Bak. ) Hruşçov bile savaş yıllarıyla ilgili bir şey söylemez.
Özetle: eğer Stalin’in diktatörlüğüyle ilgili fikir cimnastiği yapmak ve “ah bu kötü komünistler…” demek istiyorsanız, savaş sonrasına değil 1930’lara bakmalısınız; yoksa bönlüğünüz ve cehaletiniz gizlenemeyecek kadar açık olur.
Simonov, hayran olunması gereken bir yazardır bence. Ondan söz etmişken, şu iki çeviriyi de ekleyeyim. İlki, “Eğer evin sevgiliyse sana…”
Gene savaş yıllarında yazılmış ikincisi ise: “Yoldaş”.
Son olarak, Gromıko ile ilgili sözünü ettiğim yazı, şu. ydh.com.tr/HD15780_rusya-…
@threadreaderapp unroll
