De Staat: We kunnen begrijpen dat familieleden nu denken: omdat de Staat iets niet doet, gaan mijn kinderen en kleinkinderen straks dood. Zeker omdat daar het abstracte belang van de staat tegenover staat. Maar repatriëring is een politieke beslissing.
De Staat: als de Koerden die vrouwen en kinderen echt zo graag kwijt willen, waarom hebben ze ze dan niet al lang afgeleverd aan de grens met Irak? Ze willen onderhandelden met Nederland.
De Staat: we sluiten onze ogen niet voor de slechte situatie in de kampen in Syrië. Zeker niet voor die van de kinderen. NL levert ook humanitaire hulp aan Syrië. Niet terughalen wil niet zeggen dat we ons hun lot niet aantrekken.
Advocaat Seebregts (namens de vrouwen): waarom brengen de Koerden de vrouwen zelf niet naar Irak? Omdat de Syrische Koerden erkenning willen, net zoals Koerden in Irak hebben. Ze willen vrouwen overdragen als een vertegenwoordiger van ander land heen komt, ze willen fotomoment.
Rechtbank trekt zich vijf minuten terug. Daarna zal ze aangeven wanneer er uitspraak wordt gedaan (althans, dat neem ik aan).
Rechter: we denken dat we over 1,5 uur met een beslissing kunnen komen, met een summiere motivering.
Rechter: de voordracht duurt hooguit 10 minuten. Doen we om 15.15 uur. Verrassend dit: rechter doet dus wel gelijk vandaag nog uitspraak.
Zaak nu tot 15.15 uur geschorst.
Over paar minuten: uitspraak hoger beroep van De Staat vs. De IS-vrouwen. Moet Nederland zich wel of niet inspannen om de vrouwen en kinderen terug te halen?
Zaal gevuld inmiddels. Rechters gaan nu uitspraak doen. #isvrouwen
Rechtbank: vrouwen doen beroep op de mensenrechten en kinderrechtenverdrag. Om de naleving daarvan te kunnen afdwingen is rechtsmacht van NL nodig. Maar NL heeft in Syrië geen rechtsmacht.
Rechtbank: oprekken van rechtsmacht (dat bv hulp Rode Kruis of de VS) gaat te ver. Dus rechtstreeks beroep op de mensenrechten komt de vrouwen niet toe.
Rechtbank: Het is duidelijk dat de vrouwen en kinderen in erbarmelijke omstandigheden leven. Het gaat dus om fundamentele rechten vd kinderen: recht v leven en ontwikkeling. Geldt ook voor vrouwen, al kozen zij zelf daarheen te gaan.
Rechtbank: vrouwen en kinderen hebben er belang bij om uit Syrië weggehaald te worden. De andere kant: Staat heeft beleidsvrijheid. Dus rechter moet terughoudend zijn.
Gerechtshof: Het is aan de politiek, niet aan de rechter om over erbarmelijke omstandigheden te oordelen. Alle vorderingen worden afgewezen.
Oftewel: oordeel van de rechtbank vernietigd. Vrouwen en kinderen blijven in de kampen.
Grote teleurstelling hier bij de familieleden over de uitspraak van het Gerechtshof. De hoop die ze hadden na uitspraak van de rechtbank is verdwenen.
Advocaten van de vrouwen kunnen evt nog in cassatie, maar daar moeten ze nog over nadenken.
De zaak is hier voorbij. De teleurstelling (en de woede) onder de familieleden is groot. Zij zijn vertrouwen in NL rechtspraak kwijt. Dit liveverslag stopt nu.
Nog een nabrander. Op de dag dat de rechter beslist dat NL geen Syriëgangers hoeft op te halen, wordt in Duitsland bekend dat een Duitse IS-vrouw met 3 kinderen uit hetzelfde kamp weg kan: een NGO brengt haar naar Irak, waar de Duitsers haar terugvliegen (en vervolgen). 1/2
De clou in deze: de vrouw heeft ook een kind met de Amerikaanse nationaliteit en werd daarom geholpen door een Amerikaanse NGO ter plekke. Dus een Amerikaans kind als way-out.
