Thread by @RezaNasri1

خلاصهٔ متن:

۱) ایران با آمریکا بر سر برنامه موشکی و سیاست منطقه‌ای خود مذاکره نخواهد کرد. مطرح کردن این پیش‌شرط و اصرار بر آن از جانب دولت بایدن - تحت عنوان «مذاکرات تکمیلی» (Follow-on negotiations) - مانند سیاست «فشار حداکثری»، محکوم به شکست خواهد بود.
@ABlinken @jakejsullivan

https://twitter.com/RezaNasri1/status/1334556685000716290

۲) این موضوعات - که آمریکا آن را محور «مذاکرات تکمیلی» می‌خواند و قصد دارد در این چارچوب به ‌آن‌ها بپردازد - می‌تواند صرفاً موضوع مذاکرات مستقیم میان ایران و همسایگان عرب در چارچوب «طرح صلح هرمز» باشد.

۳) «طرح صلح هرمز» این هدف را دنبال می‌کند تا با ایجاد یک پیمان عدم تعرض، یک نظام امنیت جمعی در منطقه و همچنین ایجاد یک رژیم جامع همکاری در حوزه مسابقه تسلیحاتی، آزادی کشتی‌رانی، تروریسم و امنیت انرژی، دغدغه‌های طرفین را بررسی و منافع ایران و همسایگان را همزمان تأمین نماید.

۴) در سال‌های اخیر، رژیم‌های عرب منطقه - با اتخاذ سیاست ترغیب دولت ترامپ به رویارویی اقتصادی تمام عیار و احیاناً برخورد نظامی با ایران - از پذیرش دعوت ایران به نشست در چارچوب «طرح صلح هرمز» سر باز زده‌اند.

۵) امروز، دولت بایدن می‌تواند - به جای پافشاری بر مقولهٔ «مذاکرات تکمیلی» و مشروط کردن لغو تحریم‌ها به نشستن تهران پای میز مذاکرات تکمیلی با واشنگتن - از «مساعی جمیله» خود برای ترغیب دولت‌های عربی به مذاکره مستقیم با ایران در چارچوب طرح هرمز استفاده کند.

۶) در واقع، فرمول پیش‌نهادی این است که دولت بایدن بی قید و شرط به تعهدات برجامی - یا ملزومات قطعنامه ۲۲۳۱ - بازگردد؛ سپس از مساعی جمیله خود برای ترغیب اعراب به آغاز مذاکرات مستقیم با ایران بهره‌برداری کند.

۷) در این صورت هم طرفین برجام از عواید آن بهره‌مند خواهند شد؛ هم موضوع ذغدغه‌های «امنیتی» و «منطقه‌ای» مستقیماً میان طرفین ذی‌نفع احیاناً حل‌وفصل خواهد شد. نقش نهایی آمریکا در این میان می‌تواند تایید محصول مذاکرات ایران و اعراب در قالب یک قطعنامه شورای امنیت باشد.