#LuminaJJJFanfic #เมงุยูจิ #伏黒恵誕生祭2020
Who's birthday? ⏰
23:30
เสียงเข็มนาฬิกาเดินสลับกับเสียงพลิกหน้ากระดาษภายในห้องที่เงียบสงบ ดวงตาสีไพลินจับต้องไปยังตัวอักษรในแต่ละหน้ากระดาษอย่างใจจดใจจ่อ
ในค่ำคืนที่เงียบเหงาเวลานี้ควรเป็นเวลานอนของเขา แต่สาเหตุที่เขายังไม่นอนก็
Who's birthday? ⏰
23:30
เสียงเข็มนาฬิกาเดินสลับกับเสียงพลิกหน้ากระดาษภายในห้องที่เงียบสงบ ดวงตาสีไพลินจับต้องไปยังตัวอักษรในแต่ละหน้ากระดาษอย่างใจจดใจจ่อ
ในค่ำคืนที่เงียบเหงาเวลานี้ควรเป็นเวลานอนของเขา แต่สาเหตุที่เขายังไม่นอนก็
เพราะแขกอีกคนที่อยู่ภายในห้อง อิตาโดรินอนเล่นโทรศัพท์บนเตียงของเขา ส่วนฟุชิงุโระนั่งอ่านหนังสือข้างล่างหลังก็พิงเบาะรองอันใหญ่
"ฟุชิงุโระ กี่โมงแล้ว"
"ห้าทุ่มครึ่ง" เขาตอบไปก่อนจะกลับมาอ่านหนังสือ
"นายไม่กลับห้องหรออิตาโดริ"
"อีกแป๊บนึงนา~"
อีกฝ่ายตอบกลับทาพร้อมนอนเอกเขนกบน
"ฟุชิงุโระ กี่โมงแล้ว"
"ห้าทุ่มครึ่ง" เขาตอบไปก่อนจะกลับมาอ่านหนังสือ
"นายไม่กลับห้องหรออิตาโดริ"
"อีกแป๊บนึงนา~"
อีกฝ่ายตอบกลับทาพร้อมนอนเอกเขนกบน
เตียงอย่างสบายใจ ฟุชิงุโระถอนหายใจเบาๆ เสียงของเข็มนาฬิกายังคงเดินไปเรื่อยๆ
23:44
อิตาโดริเดินไปหยิบน้ำขยิบขนมขึ้นมาทานโดยที่แบ่งเขาด้วย แน่ละก็มันเป็นขนมในห้องเขานี่
เขาเหลือบไปมองเวลา ตอนนี้เองก็ใกล้จะเที่ยงคืนแล้ว พรุ่งนี้พวกเขาไม่มีภารกิจหรือทีเรียนอะไรฟุชิงุโระก็คิดว่า
23:44
อิตาโดริเดินไปหยิบน้ำขยิบขนมขึ้นมาทานโดยที่แบ่งเขาด้วย แน่ละก็มันเป็นขนมในห้องเขานี่
เขาเหลือบไปมองเวลา ตอนนี้เองก็ใกล้จะเที่ยงคืนแล้ว พรุ่งนี้พวกเขาไม่มีภารกิจหรือทีเรียนอะไรฟุชิงุโระก็คิดว่า
จะใช้วันหยุดที่แสนมีค่ากับการนอนพัก และตอนนี้มันก็ใกล้ได้เวลาที่ควรจะไปพักผ่อนแล้ว แต่พอเห็นอิตาโดริบนเตียงเขาก็ได้แต่มองอย่างเหนื่อยใจ
"อิตาโดริ ไปนอนได้แล้วมั้ง"
"ฮืมๆ ว่าไงนะ"
ใบหน้าของเพื่อนคนนี้กึ่งกลับกึ่งตื่นสะลึมสะลือเหมือนจะหลับอยู่รอมร่อแล้วแท้ๆแต่อีกฝ่ายก็ยังไม่กลับ
"อิตาโดริ ไปนอนได้แล้วมั้ง"
"ฮืมๆ ว่าไงนะ"
ใบหน้าของเพื่อนคนนี้กึ่งกลับกึ่งตื่นสะลึมสะลือเหมือนจะหลับอยู่รอมร่อแล้วแท้ๆแต่อีกฝ่ายก็ยังไม่กลับ
"กี่โมงแล้วนะฟุชิงุโระ" อิตาโดริเอามือขยี้ตาตัวเอง
"5ทุ่ม50"
"โอ้ จะเที่ยงคืนแล้วนี่"
"ใช่" ฟุชิงุโระมองด้วยสายตากดดันแบบอ้อมๆ อิตาโดริเห็นแบบนั้นก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้บอกขออยู่ต่ออีกนิด
"จะอยู่ถึงกี่โมง" เขาได้แต่หวังว่าอย่าดึกมากเกินไปก็พอ
"แค่อีก10นาทีนะๆ เดี๋ยวก็กลับแล้ว"
"5ทุ่ม50"
"โอ้ จะเที่ยงคืนแล้วนี่"
"ใช่" ฟุชิงุโระมองด้วยสายตากดดันแบบอ้อมๆ อิตาโดริเห็นแบบนั้นก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้บอกขออยู่ต่ออีกนิด
"จะอยู่ถึงกี่โมง" เขาได้แต่หวังว่าอย่าดึกมากเกินไปก็พอ
"แค่อีก10นาทีนะๆ เดี๋ยวก็กลับแล้ว"
คนผมชมพูต้องมองฟุชิงุโระด้วยสายตาออดอ้อนขั้นสุด คนผมดำได้แต่มองสายตาที่เหมือนลูกหมานั้นแล้วใจอ่อน
"ได้ อีกแค่10นาทีแล้วกลับห้องนะ"
"เย้ๆ ขอบคุณนะฟุชิงุโระ!"
อิตาโดริระบายยิ้มกว้างออกมา ชายหนุ่มเจ้าของห้องพยักหน้ารับเงียบๆก่อนกลับไปนั่งอ่านหนังสือเล่มเดิมต่อ ถึงเขาจะไม่รู้ว่า
"ได้ อีกแค่10นาทีแล้วกลับห้องนะ"
"เย้ๆ ขอบคุณนะฟุชิงุโระ!"
อิตาโดริระบายยิ้มกว้างออกมา ชายหนุ่มเจ้าของห้องพยักหน้ารับเงียบๆก่อนกลับไปนั่งอ่านหนังสือเล่มเดิมต่อ ถึงเขาจะไม่รู้ว่า
เพื่อนคนนี้ตั้งใจจะทำอะไร แต่ถ้าอิตาโดริบอกแค่อีก10นาทีเขาก็พออนุโลมปล่อยได้อยู่ ไม่ใช่เพราะเขาโดนดาเมจสายตาลูกอ้อนนั้นหรอกนะ
"นี่ แล้ววันหยุดพรุ่งนี้ฟุชิงุโระจะทำอะไรหรอ?"
"ก็คงนอนพัก ไม่ก็ออกไปซื้อของ"
"หวา สมเป็นฟุชิงุโระดีจัง"
เขาตวัดสายตาหันไปมองอิตาโดริ อีกฝ่ายก็สะดุ้ง
"นี่ แล้ววันหยุดพรุ่งนี้ฟุชิงุโระจะทำอะไรหรอ?"
"ก็คงนอนพัก ไม่ก็ออกไปซื้อของ"
"หวา สมเป็นฟุชิงุโระดีจัง"
เขาตวัดสายตาหันไปมองอิตาโดริ อีกฝ่ายก็สะดุ้ง
โหยงพร้อมหัวเราะแห้งๆ เขาก็ไม่คิดจะเถียงหรอกเพราะฟุชิงุโระไม่ได้มีกิจกรรมอะไรทำเป็นพิเศษอยู่แล้ว
เรียน ปัดเป่าคำสาป กลับห้อง กินข้าว นอน และก็วนกลับไปอันแรกเรื่อยๆ ชีวิตของเขาค่อนข้างจะจืดชืดไร้สีสัน
แต่ว่านะ
ตั้งแต่ที่อิตาโดริเข้ามาเรียนในโรงเรียนไสเวทย์ เขากลับรู้สึกว่าชีวิต
เรียน ปัดเป่าคำสาป กลับห้อง กินข้าว นอน และก็วนกลับไปอันแรกเรื่อยๆ ชีวิตของเขาค่อนข้างจะจืดชืดไร้สีสัน
แต่ว่านะ
ตั้งแต่ที่อิตาโดริเข้ามาเรียนในโรงเรียนไสเวทย์ เขากลับรู้สึกว่าชีวิต
ของเขามันมีสีสันเพิ่มมากขึ้น
23:57
ทุกๆวันที่ได้ยินเสียงสดใสของอิตาโดริมันช่วยเติมเต็มชีวิตที่แสนน่าเบื่อของเขา
23:58
ได้เห็นรอยยิ้มกว้างๆที่ระบายบนใบหน้าก็ทำให้หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความอบอุ่น
23:59
แค่ได้มองเห็นดวงตาคู่งามที่เต็มไปด้วบชีวิตชีวา แค่นั้นมันก็มากเกินพอแล้ว
23:57
ทุกๆวันที่ได้ยินเสียงสดใสของอิตาโดริมันช่วยเติมเต็มชีวิตที่แสนน่าเบื่อของเขา
23:58
ได้เห็นรอยยิ้มกว้างๆที่ระบายบนใบหน้าก็ทำให้หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความอบอุ่น
23:59
แค่ได้มองเห็นดวงตาคู่งามที่เต็มไปด้วบชีวิตชีวา แค่นั้นมันก็มากเกินพอแล้ว
สำหรับฟุชิงุโระ แค่ได้เคียงข้างกับอิตาโดริในแต่ละวันมันก็เหมือนกับพรที่ได้รับมา พรที่มีค่ามากที่สุดที่เขาเคยได้รับ
00:00
เพราะงั้นเขา--
ปัง ปุ๊!!
ฟุชิงุโระสะดุ้งโหยงหลุดจากภวังค์ เขาหันไปหาอิคาโดริที่เป็นต้นเสียงทันที สิ่งแรกที่เขาเห็นคือกลีบดอกไม้มากมาย เศษสายรุ้งหลากสีร่วง
00:00
เพราะงั้นเขา--
ปัง ปุ๊!!
ฟุชิงุโระสะดุ้งโหยงหลุดจากภวังค์ เขาหันไปหาอิคาโดริที่เป็นต้นเสียงทันที สิ่งแรกที่เขาเห็นคือกลีบดอกไม้มากมาย เศษสายรุ้งหลากสีร่วง
ลงมาจากฝ่ามือของยูจิ รอยยิ้มงดงามที่ฟุชิงุโระหลงใหลถูกระบายวาดลงไปยังใบหน้านั้น ดวงตาสีเฮเซลคู่สวยส่องประกายที่เต็มไปด้วนชีวิตชีวา ริมใปากที่ยิ้มกว้างขยับเอื้อนเอ่ยคำพูดออกมา
"สุขสันต์วันเกิดนะฟุชิงุโระ!!"
วันเกิด?
ดวงตนของฟุชิงุโระได้แต่มองอิตาโดริอย่างสงสัยก่อนที่เขาจะหันไป
"สุขสันต์วันเกิดนะฟุชิงุโระ!!"
วันเกิด?
ดวงตนของฟุชิงุโระได้แต่มองอิตาโดริอย่างสงสัยก่อนที่เขาจะหันไป
มองที่นาฬิกาและเห็นว่าตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนและขึ้นวันใหม่แล้ว ซึ่งวันนี้คือวันที่22 ธันวาคม
วันเกิดของเขา
ฟุชิงุโระหันกลับมามองอิตาโดริที่ยิ้มกว่างด้วยหัวใจที่พองโต ใบหน้าที่เรียบเฉยนั้นกลับทีรอยยิ้มจางๆระบายอยู่ เขาหัวเราะในลำคอเบาๆ
"ขอบคุณนะ อิตาโดริ"
"ยินดีอย่างยิ่ง!"
วันเกิดของเขา
ฟุชิงุโระหันกลับมามองอิตาโดริที่ยิ้มกว่างด้วยหัวใจที่พองโต ใบหน้าที่เรียบเฉยนั้นกลับทีรอยยิ้มจางๆระบายอยู่ เขาหัวเราะในลำคอเบาๆ
"ขอบคุณนะ อิตาโดริ"
"ยินดีอย่างยิ่ง!"
อีกฝ่ายยิ้มกว้างกว่าเดิม ฟุชิงุโระวางหนังสือลงบนพื้น เขาลุกจึ้นไปนั่งบรเตียงข้างๆอิตาโดริ
"นายรู้ได้ไงว่านี่วันเกิดฉัน"
"แอบไปถามอจ.โกะโจมา!"
"งั้นหรอ ความจริงนายรอตอนเช้ายังได้เลยนะ ไม่เห็นต้องรีบเลย"
"ไม่ได้หรอก เพราะฉันติดหนี้ฟุชิงุโระตั้งหลายครั้ง ถ้าไม่มีนายฉันคงแย่แล้ว"
"นายรู้ได้ไงว่านี่วันเกิดฉัน"
"แอบไปถามอจ.โกะโจมา!"
"งั้นหรอ ความจริงนายรอตอนเช้ายังได้เลยนะ ไม่เห็นต้องรีบเลย"
"ไม่ได้หรอก เพราะฉันติดหนี้ฟุชิงุโระตั้งหลายครั้ง ถ้าไม่มีนายฉันคงแย่แล้ว"
"เพราะงั้นฉันเลยอยากจะมาเซอร์ไพรส์นายคนแรก!"
รอยยิ้มไร้เดียงสานั้นของอิตาโดริทำให้หัวใจของเขาแทบเต็มไปด้วยความสุข ฝ่ามือของฟุชิงุโระเอื้อมไปแตะใบหน้านั้นอย่างแผ่วเบา
"ขอจูบได้ไหม อิตาโดริ"
"ได้ส-- เฮ้ย เดี๋ยวนะ!!"
ยังไม่ทันที่อิตาโดริจะได้ปฏิเสธใบหน้าของฟุชิงุโระก็เคลื่อนที่
รอยยิ้มไร้เดียงสานั้นของอิตาโดริทำให้หัวใจของเขาแทบเต็มไปด้วยความสุข ฝ่ามือของฟุชิงุโระเอื้อมไปแตะใบหน้านั้นอย่างแผ่วเบา
"ขอจูบได้ไหม อิตาโดริ"
"ได้ส-- เฮ้ย เดี๋ยวนะ!!"
ยังไม่ทันที่อิตาโดริจะได้ปฏิเสธใบหน้าของฟุชิงุโระก็เคลื่อนที่
เข้ามาหาเขาอย่างรวดเร็ว ริทฝีปากทาบทับกันและกันอย่างอ่อนโยน ดวงตาของอิตาโดริหลับตาปี๋ได้แต่ปล่อยให้ฟุชิงุโระเป็นคนนำ ชายผมดำเห็นท่าทีแบบนั้นก็ยกยิ้มจางๆพร้อมกดจูบกลับไป
ในวันเกิดปีนี้ ฟุชิงุโระอธิษฐานเพียงอย่างเดียวเท่านั้น
ขอให้เขาได้อยู่เคียงข้างอิตาโดริตราบนานเท่านาน
---
ในวันเกิดปีนี้ ฟุชิงุโระอธิษฐานเพียงอย่างเดียวเท่านั้น
ขอให้เขาได้อยู่เคียงข้างอิตาโดริตราบนานเท่านาน
---
กี๊ดๆๆๆ ลงฟิคสดและแฟนอารตเนื่องในวันเกิดฟุชิงุโระ เมงุมิทันด้วย!! เอาตริงๆคือเพิ่งรู้มะวานว่าวันนี้วันเกิดเมงุมิเลยรีบปั่นแบบรัฟๆ ฮือ ลงทันก้ดีแล้ว😂
@threadreaderapp unroll plz
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
