#LuminaJJKFanfic #จุนเปยูจิ แดรบเบิ้ลสั้นๆต้อนรับวันคริสมาสค่ะ
Hot chocolate and marshmallows
หน้าหนาวปีนี้ยังคงหนาวเหทือนเดิม อิตาโดริ ยูจิคิดในใจพร้อมกระชับเสื้อกันหนาวแน่น ลมหายใจเป็นไอสีขาวบอกได้เลยว่าอุณหภูมินั้นต่ำแค่ไหน แสงไฟประดับประดาส่องสว่างตามร้านรวงมากมายจนตาพร่า
Hot chocolate and marshmallows
หน้าหนาวปีนี้ยังคงหนาวเหทือนเดิม อิตาโดริ ยูจิคิดในใจพร้อมกระชับเสื้อกันหนาวแน่น ลมหายใจเป็นไอสีขาวบอกได้เลยว่าอุณหภูมินั้นต่ำแค่ไหน แสงไฟประดับประดาส่องสว่างตามร้านรวงมากมายจนตาพร่า
ท้องฟ้าเริ่มถูกย้อมไปด้วยสีน้ำเงินเข้ม ยิ่งช่วงหน้าหนาวมันยิ่งมืดเร็วมาก ยูจิจึงรีบสาวเท้าเดินกลับบ้าน ทั้งๆที่พระอาทิตย์ตกดินได้ไม่นานแต่มันก็มืดเสียแล้ว
ยูจิเดินกลับมาที่อพาร์ตเท้นของเขา ฝ่ามือไขกุญแจเข้าไปในห้อง ภายในห้องนั้นมืดสนิท ไม่มีวี่แววของคนในห้อง เขายกโทรศัพท์ขึ้นมา
ยูจิเดินกลับมาที่อพาร์ตเท้นของเขา ฝ่ามือไขกุญแจเข้าไปในห้อง ภายในห้องนั้นมืดสนิท ไม่มีวี่แววของคนในห้อง เขายกโทรศัพท์ขึ้นมา
เช็คก็เห็นข้อความของจุนเปที่เขียนไว้ว่าจะมาช้านิดหน่อย ยูจิจึงวางใจก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง
เขากับจุนเปอาศัยอยู่ในอพาร์ทเมนท์แห่งนี้มานานแล้ว ไม่ใช่แค่เพราะพวกเขาแชร์ห้องกันแบบนักศึกษามหาลัยที่หารห้องเพื่อประหยัดเงินทั่วๆไป แต่ที่ชายหนุ่มทั้งสองคนมาอาศัยอยู่ด้วยกันนั้นก็เพราะ
เขากับจุนเปอาศัยอยู่ในอพาร์ทเมนท์แห่งนี้มานานแล้ว ไม่ใช่แค่เพราะพวกเขาแชร์ห้องกันแบบนักศึกษามหาลัยที่หารห้องเพื่อประหยัดเงินทั่วๆไป แต่ที่ชายหนุ่มทั้งสองคนมาอาศัยอยู่ด้วยกันนั้นก็เพราะ
พวกเขากำลังคบกันอยู่
มันไม่ใช่เรื่องกระดากอายอะไร พวกเขาคบกันมาได้ปีกว่าแล้ว ตอนที่จุนเปขอคบยูจิเป็นช่วงจบการศึกษาชองชั้นมัธยมปลาย
แน่นอนว่ายูจิตกลง หลังจากเรียนจบพวกเขาจึงตัดสินใจย้ายมาอยู่ด้วยกัน ถึงมหาลัยที่ทั้งคู่เรียนอยู่จะคนละที่กันก็ตามแต่มันไม่ได้ห่างมากเท่าไหร
มันไม่ใช่เรื่องกระดากอายอะไร พวกเขาคบกันมาได้ปีกว่าแล้ว ตอนที่จุนเปขอคบยูจิเป็นช่วงจบการศึกษาชองชั้นมัธยมปลาย
แน่นอนว่ายูจิตกลง หลังจากเรียนจบพวกเขาจึงตัดสินใจย้ายมาอยู่ด้วยกัน ถึงมหาลัยที่ทั้งคู่เรียนอยู่จะคนละที่กันก็ตามแต่มันไม่ได้ห่างมากเท่าไหร
แต่ต่อให้มหาลัยจะห่างกันแค่ไหนก็ตามที ระยะห่างพวกนั้นมันก็ไม่สำคัญ
ระหว่างที่เรียนมหาลัยยูจิก็จะไปทำงานพาร์ทไทม์บ้าง ส่วนจุนเปก็มักจะไปอยู่กับชมรมบ่อยๆ วันนี้ที่อีกฝ่านกลับช้าก็คงเพราะชมรมเหมือนเดิมแน่ๆ เขาถอดเสืเอกันหนาวออกพร้อมหันไปมองนอกหน้าต่าง ขนาดอยู่ในห้องที่มีฮีทเตอร์ยัง
ระหว่างที่เรียนมหาลัยยูจิก็จะไปทำงานพาร์ทไทม์บ้าง ส่วนจุนเปก็มักจะไปอยู่กับชมรมบ่อยๆ วันนี้ที่อีกฝ่านกลับช้าก็คงเพราะชมรมเหมือนเดิมแน่ๆ เขาถอดเสืเอกันหนาวออกพร้อมหันไปมองนอกหน้าต่าง ขนาดอยู่ในห้องที่มีฮีทเตอร์ยัง
รู้สึกเย็นๆเลย แล้วจุนเปจะเป็นยังไงนะ?
ทางด้านจุนเปนั้นกำลังทำกิจกรรมชมรมอย่างตั้งใจ กว่าจะเสร็ตก็ปาไปเกือบสองทุ่ม พอจุนเปเห็นเวลาก็ได้แต่โอดครวญในใจ ยูจิต้องเหงามากแน่ๆ
"ฉันกลับก่อนนะ"
"อ้าว รีบกลับจังโยชิโนะ ไม่ไปดื่มด้วยกันก่อนหรอ"
"ไม่ละ มีคนรออยู่ที่บ้านนะ"
ทางด้านจุนเปนั้นกำลังทำกิจกรรมชมรมอย่างตั้งใจ กว่าจะเสร็ตก็ปาไปเกือบสองทุ่ม พอจุนเปเห็นเวลาก็ได้แต่โอดครวญในใจ ยูจิต้องเหงามากแน่ๆ
"ฉันกลับก่อนนะ"
"อ้าว รีบกลับจังโยชิโนะ ไม่ไปดื่มด้วยกันก่อนหรอ"
"ไม่ละ มีคนรออยู่ที่บ้านนะ"
จุนเปพูดพร้อมใส่เสื้อกันหนาวและขอตัวกลับไปก่อน เขามั่นใจว่าได้ยินเสียงสาปแช่งของเพื่อนในชมรมลอยมาตามลม เขาหัวเราะเบาๆก็นะในพวกคนมีแฟนในวันคริสมาสอีฟแบบนี้เป็นเรื่องปกติที่จะโดนเพื่อนๆที่โสดก้นด่ากัน
เขาเดินผ่านทางถนนที่กลับบ้านประจำ ได้กลิ่นหอมของไก่ทอดจึงหยุดแวะ จุนเปมั่นใจว่า
เขาเดินผ่านทางถนนที่กลับบ้านประจำ ได้กลิ่นหอมของไก่ทอดจึงหยุดแวะ จุนเปมั่นใจว่า
ยูจิน่าจะต้องหิวมากแล้วแน่ๆ หาอะไรเป็นของฝากแบบนี้น่าจะดี
ทั้งๆที่วันคริสต์มาสแบบปกติต้องเป็นเค้กแท้ๆ แต่สำหรับจุนเปคิดว่าของอิ่มท้องแบบนี้เหมาะกับแฟนเขามากกว่า เขาเอื้อมมือไปรับกล่องไก่ทอดมาไว้ในมือและรีบรุดกลับบ้านให้เร็วที่สุด อากาศเย็นๆที่แตะผิวทำเอาเขาแทบจะเป็นน้ำแข็งเลย
ทั้งๆที่วันคริสต์มาสแบบปกติต้องเป็นเค้กแท้ๆ แต่สำหรับจุนเปคิดว่าของอิ่มท้องแบบนี้เหมาะกับแฟนเขามากกว่า เขาเอื้อมมือไปรับกล่องไก่ทอดมาไว้ในมือและรีบรุดกลับบ้านให้เร็วที่สุด อากาศเย็นๆที่แตะผิวทำเอาเขาแทบจะเป็นน้ำแข็งเลย
เมื่อถึงห้องจุนเปเอื้อมมือจะไปไขประตู แต่ก่อนที่จะได้เสียบกุญแจเข้าไปบานประตูนั้นก็เปิดออกมาก่อน
ใบหน้าของยูจิยิ้มกว้างอย่างน่ารักสดใสเหมือนเดิมจนดวงตาสีเฮเซลคู่นั้นหยีเล็กลง พวงแก้มนุ่มนั้นขึ้นสีระเรื่อจะอากาศเย็นๆ แสงไฟอบอุ่นภายมนห้องสาดส่องลงมายังตัวเขา
"ยินดีต้อนรับกลับนะ!"
ใบหน้าของยูจิยิ้มกว้างอย่างน่ารักสดใสเหมือนเดิมจนดวงตาสีเฮเซลคู่นั้นหยีเล็กลง พวงแก้มนุ่มนั้นขึ้นสีระเรื่อจะอากาศเย็นๆ แสงไฟอบอุ่นภายมนห้องสาดส่องลงมายังตัวเขา
"ยินดีต้อนรับกลับนะ!"
"อือ กลับมาแล้วนะยูจิ"
จุนเปอ้าแขนก้าวเข้าไปในอ้อมกอดของคนรัก ตัวของยูจินั้นเจ็มไปด้วยความอบอุ่นและกลิ่นที่เหมือนกับดวงอาทิตย์ตัวน้อยอัดแน่นภายในร่างของแฟนที่เขารักที่สุด ชายหนุ่มกดใบหน้าลงไปยังลาดไหล่
"เข้าบ้านก่อนไหมจุนเป เดี๋ยวหนาวนะ"
"เอาสิ จะได้กอดยูจิแบบเต็มคราบเลย"
จุนเปอ้าแขนก้าวเข้าไปในอ้อมกอดของคนรัก ตัวของยูจินั้นเจ็มไปด้วยความอบอุ่นและกลิ่นที่เหมือนกับดวงอาทิตย์ตัวน้อยอัดแน่นภายในร่างของแฟนที่เขารักที่สุด ชายหนุ่มกดใบหน้าลงไปยังลาดไหล่
"เข้าบ้านก่อนไหมจุนเป เดี๋ยวหนาวนะ"
"เอาสิ จะได้กอดยูจิแบบเต็มคราบเลย"
"ปกตินายก็กอดฉันทุกวันอยู่แล้วนา~"
ยูจิหัวเราะเบาๆก่อนที่พวกเขาทั้งคู่จะเดินเข้ามาในห้อง จุนเปได้กลิ่นหอมหวานของช็อคโกแลตลอยมาแตะจมูก เมื่อหันไปที่โต๊ะโคทัตสึที่เอาออกมาตั้งก็เห็นแก้วที่จุนเปซื้อมาให้
"ยูจิดื่มช็อคโกแล็ตร้อนหรอ"
"อื้ม รองท้องนะ กินกับมารช์เมลโล่อร่อยสุดๆเลย!"
ยูจิหัวเราะเบาๆก่อนที่พวกเขาทั้งคู่จะเดินเข้ามาในห้อง จุนเปได้กลิ่นหอมหวานของช็อคโกแลตลอยมาแตะจมูก เมื่อหันไปที่โต๊ะโคทัตสึที่เอาออกมาตั้งก็เห็นแก้วที่จุนเปซื้อมาให้
"ยูจิดื่มช็อคโกแล็ตร้อนหรอ"
"อื้ม รองท้องนะ กินกับมารช์เมลโล่อร่อยสุดๆเลย!"
"อ้อ ยูจิ"
"ว่าไงหร--"
ยังไม่ทันจบคำดีริมฝีปากของจุนเปก็เข้ามาประชิดทาบทับกับปากของยูจิ ฝ่ามือของคนผมดำเอื้อมมาโอบเอวให้เข้ามาใกล้ๆ ลิ้นร้อนของเขาตระหวัดกวัดเกี่ยวเข้าไปในโพรงปากควานหารสชาติหอมหวานปนขมเล็กน้อยของช็อคโกแล็ตร้อน สัมผัสนุ่มนิ่มของปากเหมือนกับมารช์เมลโล่ชั้นดี
"ว่าไงหร--"
ยังไม่ทันจบคำดีริมฝีปากของจุนเปก็เข้ามาประชิดทาบทับกับปากของยูจิ ฝ่ามือของคนผมดำเอื้อมมาโอบเอวให้เข้ามาใกล้ๆ ลิ้นร้อนของเขาตระหวัดกวัดเกี่ยวเข้าไปในโพรงปากควานหารสชาติหอมหวานปนขมเล็กน้อยของช็อคโกแล็ตร้อน สัมผัสนุ่มนิ่มของปากเหมือนกับมารช์เมลโล่ชั้นดี
จุนเปดื่มดำรสชาติของช็อคโกแล็ตร้อนและมารช์เมลโล่จากยูจิเสียจนอิ่มหนำสำราญจึงยอมถอดถอนริมฝีปากออกไป ใบหน้าของคนผมสีพีชขึ้นสีระเรื่ออย่างน่าเอ็นดู เขากดจูบเบาๆอีกครั้งลงไปที่ริมฝีปากนุ่มนิ่มของยูจิ
"ใจร้อน"
"ก็คิดถึงนี่นา"
จุนเปยิ้มกว้างพร้อมกอดยูจิแน่นกว่า ในวันที่แสนหนาวเหน็บ
"ใจร้อน"
"ก็คิดถึงนี่นา"
จุนเปยิ้มกว้างพร้อมกอดยูจิแน่นกว่า ในวันที่แสนหนาวเหน็บ
แบบนี้แค่ได้อยู่กับแฟนที่รักยิ่งเท่านั้นก็เพียงพอแล้ว
"อยากกินช็อคโกแล็ตร้อนจัง ทำให้หน่อยสิยูจิ"
"จุนเปทำเองเลย!"
"โถ่ ไม่งอนสิ"
เสียงหัวเราะดังก้องกังวาลไปทั่วอพาร์ทเมนท์ รอยยิ้มกว้างระบายอยู่บนใบหน้าของพวกเขาทั้งสอง จุนเปทองยูจิที่จำใจเดินไปทำช็อคโกแล็ตร้อนให้เขาด้วยสีหน้า
"อยากกินช็อคโกแล็ตร้อนจัง ทำให้หน่อยสิยูจิ"
"จุนเปทำเองเลย!"
"โถ่ ไม่งอนสิ"
เสียงหัวเราะดังก้องกังวาลไปทั่วอพาร์ทเมนท์ รอยยิ้มกว้างระบายอยู่บนใบหน้าของพวกเขาทั้งสอง จุนเปทองยูจิที่จำใจเดินไปทำช็อคโกแล็ตร้อนให้เขาด้วยสีหน้า
อ่อนโยน ทุกครั้งที่กลับมาที่หเองได้ยินเสียงสดใสของยูจิ ได้ยินคำว่า 'ยินดีต้อนรับกลับบ้าน' ก็ทำให้เขาหัวใจเต็มไปด้วยความสุข
จะวันพรุ่งนี้ มะรืนนี้ หรือเดือนถัดๆไปจนถึงหลายปีผ่านไป เขาก็ยังอยากได้ยินคำว่ายินดีต้อนรับกลับของยูจิในทุกๆวัน
ตราบนานเท่านานเท่าที่จะอยู่ได้เลย
---
จะวันพรุ่งนี้ มะรืนนี้ หรือเดือนถัดๆไปจนถึงหลายปีผ่านไป เขาก็ยังอยากได้ยินคำว่ายินดีต้อนรับกลับของยูจิในทุกๆวัน
ตราบนานเท่านานเท่าที่จะอยู่ได้เลย
---
มาสายเหมือนเดิมอะ5555 @threadreaderapp Unroll plz
ชื่อตอนยาวมั่ก readawrite.com/c/c9c548b3d76b…
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
