'Ja maar in Jemen hé'. Het nieuwe 'kindertjes in Afrika' 🤮
Een 'opgeschort' jaar in het leven van een jongere, die zowel fysiek als sociaal en psychisch stormachtige veranderingen doormaakt, kan een levenslange zeer negatieve blijvende impact hebben. Maar ach, who cares toch?
Een 'opgeschort' jaar in het leven van een jongere, die zowel fysiek als sociaal en psychisch stormachtige veranderingen doormaakt, kan een levenslange zeer negatieve blijvende impact hebben. Maar ach, who cares toch?
https://twitter.com/mariannezw/status/1352907994409955328
Ik weet nog dat ik als jong autistje zo tussen mijn 11de en 16de levensjaar knotsdepressief was. Ik trok alle ellende waarvan ik niets begreep enorm aan en zag het leven niet meer zitten. Heb destijds wel eens gedacht aan suïcide maar dat gelukkig nooit als serieuze optie gezien.
Ik denk echter wel dat, als ik in deze tijd die leeftijd en gemoedstoestand had, het me wel eens over het randje had kunnen duwen en ik er wel een einde aan had gemaakt. En ik vrees dat dit voor heel veel jongeren opgaat in deze tijd, die nog verwarrender en hectisch er is, wel
eens zo zou kunnen zijn. Kennelijk maakt dit allemaal niets uit voor de virofobe columnisten, commentatoren en broekpoepers voor een griepvirus onder ons. 'Als hun pappa en mamma of opa en oma van 89 en 78 maar niet te jong sterven'. We zijn de weg volledig kwijt tegenwoordig.
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
