En febreiro de 2020 Manchán Magan colleitou léxico mariño na costa occidental irlandesa. Palabras marabillosas que ás veces non é doado traducir.
Aquí van algunhas. A ver se lles atopamos equivalentes galegos ás que poidamos. @QueirugaRogelio quenta que saes!
Unha persoa sarcástica: tá sé mar a bheadh scadán i dtóin an bharraille (como un arenque en salmoira do fondo dun bocoi). Calar a un farfallán: an ghaoth a bhaint as seolta duine (quitarlle o vento das velas).
Esta técnica non a coñecía: Muirleadh. Mastigar pequenos cangrexos e cuspilos para atraer o peixe á barca. (As animacións son de Aurélie Beatley)
Moitas destas palabras téñoas en galego na punta da lingua, raio! Esta: Caibleadh. Nas noites calmas, no medio do mar, as voces de dous ou tres espíritos falando entre eles. vimeo.com/523929834
Stranach: o son do mar nunha cala pequena cando a auga sae para fóra. E o ceist an taibhse, unha adiviña que lle presentabas aos descoñecidos para saber se eran homes ou difuntos/encantos.
Racalach: cando hai moito mar e remexe o fondo, as algas xúntanse en pequenas balsas que rematan en terra ás que se lles chama así.
E veña, a última. Uaigneas an chladaigh. Un sentido da soedade na ribeira, a presenza encantada da xente que viviu e morreu moito tempo atrás.
Podedes perdervos entre estas palabras gaélicas e buscarlles as correspondentes galegas nesta páxina na que Manchán publicou o seu traballo. manchan.com/sea-tamagotchi
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
Unha reflexión sobre o tema dos novos parques eólicos. É colateral, pero creo que non menor. Un grave problema que estou vendo (a partir dese espello enganoso das redes) é que moita xente non entende os motivos de alarma, de por que isto nos afecta a todos.
Creo que hai un problema en que non se entenden as terras altas galegas como 'paisaxe', non do mesmo xeito que unha praia, ou unha fraga de árbores autóctonas cabo dun río. A enerxía 'verde' ten moi boa prensa, máis nun contexto de cambio climático presente por todas partes.
Estamos a colleitar un problema inesperado xurdido de como foi construída a identidade galega desde o século XIX. Unha Galicia verde, boscosa, de especies 'autóctonas' e ríos fronte unha Castela sen árbores, un páramo. Pero esa Galicia, en certo xeito, levaba milenios sen existir
Estes días estamos vendo a enxurrada de novos parques eólicos e as mobilizacións de numerosos colectivos locais ante o seu enorme impacto.
Eu quérovos falar dun especialmente grave: o que afecta a Castro Valente, en Padrón. E explico por que.👇
Coñecín Castro Valente por un lector do blog en 2009. Fiquei pasmado: unha estraña fortificación de 10 hectáreas lonxe de todo. Só tres ou catro xacementos arqueolóxicos en Galicia teñen esa dimensión. Ao visitalo descubrín un mundo. manuelgago.org/blog/2009/02/0…
Non era un 'castro' tal e como o entendemos, senón un enorme espazo aparentemente baleiro cunha muralla descomunal. Comezamos a ver que había outros, que xa espertaran inquedanzas similares. E atopamos máis inéditos. Non había case ningunha publicación científica.
Today in #HillfortsWednesday let me tell you three short stories on community archaeology, based in our work in Mallou hillfort (Carnota, #Galicia), a small and beautiful Late Iron Age settlement with stunning sea views.
📸 Concello de Carnota / Noel Feáns.
Very close to the hillfort, halfway up the hillside all along a circle of mountains, you will find dozens of rock art stations. In the summer sunsets, the old Bronze Age carvings come to life.
We planned an archaeological campaign in 2013, led by Anton Malde. At first, we noticed some mistrust from the villagers. Why? They remembered an older dig, organised as a work camp with teenagers. They crossed the village in vans full of young people. #hillfortswednesday
Hoxe, preparando un fío que publicarei nos vindeiros días, din cunha referencia marabillosa que vincula ao gran escritor norteamericano Henry Thoureau (1817-1862) con Galicia. 👇
Para os que non o coñezades, Thoureau volve ser moi lido hoxe. Precursor da literatura ecoloxista, do reencontro coa Natureza e un dos primeiros activistas da desobediencia civil.
O seu libro máis famoso é Walden, onde se retirou a vivir unha vida sinxela e solitaria.
En 1849 foi a Cape Cod, en Nova Inglaterra, a ver o mar por primeira vez. Daquelas viaxes ficaron as crónicas extraordinarias dun encontro do home co mar e unha paisaxe descoñecida.
25 de xullo de 1386. Xoán de Gante, duque de Lancaster, desembarca na Coruña cun exército descomunal para invadir o reino de Galicia, cabeza de ponte para se facer coa Coroa de Castela.
Durante dous anos, un inglés gobernará os destinos do reino.
E quedará algo alucinante. 👇
Como cerebro da operación figuraba o cambrés Xoán Fernández de Andeiro, logo asasinado. Pero non vos vou contar hoxe a historia.
Galicia entrou na Guerra dos Cen Anos, o principal conflito da Europa do XIV.
Quedounos o corpus de imaxes máis fermoso sobre a Galicia medieval.
Jean Froissart foi o autor dunhas Crónicas nas que narrou moitos dos acontecementos da primeira parte da Guerra dos Cen Anos. A súa obra tivo tanto éxito que a nobreza encargou moitísimas copias con fermosas miniaturas.
The dig ('La excavación'), publicada desde onte en Netflix, é un destes grandes filmes británicos con todos os ingredientes: pazo, 'arriba e abaixo' social, guerra mundial, amores e paixóns imposibles, personaxes profundas. E todo un retrato das tensións da arqueoloxía. 👇
O filme describe a escavación das mámoas de Sutton Hoo (partíame de risa coa tradución como 'montículos'), un dos sitios arqueolóxicos máis importantes de Gran Bretaña e clave para entender as culturas saxonas do século VII, da que se sabía moi pouco. (Os seus suevos, vaia).
A propietaria do pazo encarga a un 'excavator' local, Basil Brown, a intervención: un granxeiro con afeccións arqueolóxicas. Recoméndanllo no museo local, onde pensan que non o precisan eses días para os seus proxectos arqueolóxicos. Brown coñece cada palmo da terra de Suffolk.