Thread by @hosseyn1988

گمونم اواسط دههٔ هفتاد بود که ملودی‌ساز بزرگ اما نه چندان مشهور، به‌نام عباس خوشدل، دید یکي از بهترین کاراش، به‌نام «موج دریا»، به خوانندگی «پریسا» (ایرادي داره اگه مثل استاد شجریان و غیره، بگیم استاد پریسا؟) داره شهید می‌شه؛ چون تو جمهوری اسلامی نمی‌شد صدای زن رو پخش کرد.

تصمیم گرفت بسپره به یکي از به‌اصطلاح «داغ»ترین خواننده‌های روز، یعنی علیرضا افتخاری. خواننده‌های دامبولیِ پاپ هنوز تو جمهوری اسلامی امکان بروز نداشتن و افتخاری خوانندهٔ روز بود.

اما کار به این سادگی نبود. نیاز به تنظیم جدید بود و شاید شعر جدید. تنظیم جدید رو به فریدون شهبازیان سپردن. تنظیم استاااااااااااادانه و بی‌نظیر. شعرش مونده بود.
طبق افسانه، کارشون «هفت میلیون نسخه» فروخت. این رقم حتی توی پایتخت موسیقی و سرگرمی دنیا (آمریکا) هم رقم کمي نبود.

حتی قبل از این‌که داریوش مهرجویی خرفت بشه، حتی اونم آهنگي رو که تلویزیون از صبح تا شب پخش می‌کرد، توی یکي از فیلمای شاخصش گذاشت (گمونم فیلم لیلا). اینم کم‌سابقه بود. سیما و سینما با هم رابطهٔ خیلي خوبي ندارن. این آهنگ استثنا بود. صغیر و کبیر مملکت به خوبیش اقرار می‌کردن.

تنها بدیش اینه که اسمش اینه: «بوی پیراهن».
و برای شنیدنش باید سرچ کنید: «بوی پیراهن افتخاری»؛ که خب تصدیق می‌کنید که حال آدم به هم می‌خوره.

برگردیم سر بحث شیرین بازخوانی این کار:
ببینید بچه‌ها، که دلم از دلتنگی برای شما داره از سینه درمیاد و هر روز به یادتون اشک می‌ریزم و می‌گم «شکسته باد کسي کاینچنینمان می‌خواست» و الآنم به زور نوشیدن یک لیتر عرق نعنا تونستم خودمو راضی کنم که با وجود هشدار برادران به شما برگردم،

خلاصه ببینید بچه‌ها، «بازخوانی» به‌ندرت به قوتِ کار اصلی درمیاد. چون تنظیم‌کننده، آهنگساز، و خوانندهٔ اصلی، اگه آدمای جدی‌اي باشن (مثل عباس خوشدل) نهایتِ سعی خودشونو می‌کنن که اجرای اولیهٔ کار، بی‌نقص دربیاد.

اگه هم کار داغون باشه که خب، کسي بازخونیش نمی‌کنه.
اما کار افتخاری فراتر از این حرفا بود، خیلي هم فراتر بود.
اول، تنظیمِ فراتر از محشر. دوم، صدای خواننده، موجود احمق و (در اثر همین حماقت تاریخیش) مظلوم، اما بی‌نهایت مسلط و خوش‌صدا، علیرضا افتخاری، سوم و از همه مهم‌تر، شعرِ تصنیف.

شاعر تصنیف با نبوغي در حد حرومزادگی تشخیص داد که چون اول هر تیکه (از شدت نوشیدن عرق نعنا، نمی‌دونم باید به‌جای «تیکه» چی بگم) که دو نُت تکرار می‌شن، بهتره دو کلمهٔ تکراری بذاره: صحرا صحرا، دریا دریا، هر سو هر جا، پنهان پیدا...

حالا شاعرش کي بود بچه‌ها(یي که از شدت دلتنگی برای شما این قلبم داره از جا درمیاد)؟ رهی معیری؟ معینی کرمانشاهی؟
خیر. قیصر امین‌پور. شاعر جنگ و انقلاب.
نکته فقط ساخت شعر و تیکه‌های سوپر درخشاني مثل «روی تو بهشت برین، موی تو بنفشه‌ترین زنجیري به پای دل» نیست؛

گرچه این «بنفشه‌ترین زنجیري به پای دل»، بدون اغراق در حد بیتای خوب مولاناست؛ بلکه شاعرش با نبوغي در حد حرومزادگی تشخیص داد که اول هر مصرع که هر «تیکه»ی دو نُتی تکرار می‌شه، بهتره یک یا دو کلمه رو که دقیقاً دو هجا دارن تکرار کنه: صحرا صحرا، دریا دریا، هر سو هر جا، پنهان پیدا...

بچه‌ها قیصر آدمِ پَستي نبود. برعکس، آدم بسیار شریفي بود. به قضایای ۸۸ نرسید و فرصت اثبات شرافت خودشو پیدا نکرد. اما مسئولین نظام هم وقتي می‌شنیدن با خیال راحت می‌گه «من سکه نگرفتم» زیاد خوششون نمی‌اومد. موجود شریف و عزیزي بود و از بخت بدش بود که زود رفت.

من فقط برگشتم که همینو بگم.
قیصر، شاعر روستایی، قدبلند، خوش‌تیپ، با صدای طنین‌افکن، (ظاهراً، و به نقل رفقا) نظرباز، بسیار شریف، آدمِ پستي نبود.
این‌که باید دست‌کم سعی کنیم تو روزگاري که «یا با اونا یا با ما» شده گفتمان روز، سعی کنیم نگاهمونو از صفر و یکی تغییر بدیم.

این‌که یادمون باشه بعضي اشخاص بودن که هرگز فرصت نکردن ثابت کنن که با «اونا»ن یا با ما؛ اما من تردیدي در شرافتشون ندارم، چون خودم پسرِ یکي‌شونم.
و خودتونم نمی‌دونید فرداروز، این نکته چقدر اهمیت داره.
من دوستتون دارم و دلم بیشتر از چیزي که فکر می‌کنید براتون تنگه.

عه‌وا! یه مطلب رو (تکرار هر دو نت اول هر مصرع) توی رشته توئیت تکرار کرده‌م.
ایشالا که می‌بخشید و خودتون می‌دونید نوشیدن یک لیتر عرق دوآتیشه(ی نعنا) با آدم چی‌کار می‌کنه. همین که تونسته‌م به این درخشانی تایپ کنم از معجزاته.