Ben Erkan Oğur'unda, Bülent Ortaçgil'inde, Mazhar Alanson'unda değilim. Beni ilgilendiren bu günler gelip geçtikten sonra da hep gündemimizde olacak olan sanat ve politika ilişkisi. Kapitalizmin faşist devlet şeklinde tezahür etmediği dönemlerde bu ilişkiyi doğru görmek daha zor.
Burjuva demokratik yanı ağır basan -ama hâlâ emperyalist, gerici, saldırgan, burjuva olan- devletlerde sanatçının siyasi niteliğini tartışmak ayıp sayılır. Bu, burjuvazinin dikte ettirdiği bir ayıptır. Bir yığın aydın, burjuvaziye kölece hizmet eder ama göze batmaz.
Ama işte Richard Strauss Nazi müzisyeni olunca, Dali Franco'ya tebrik mesajı yazınca, Heidegger'ler, Borges'ler faşizme hizmet edince işler değişir. Faşizm, kapitalizmin, kapitalistlerin bile açıktan savunamayacağı denli vahşi biçimidir çünkü.
Oysa sonuç çok farklı değildir. Burjuvaziye hizmet eden veya güya apolitik, depolitik takılarak emekçilerin sınıf mücadelesine sırt çeviren aydın eninde sonunda kapitalizme (dolayısıyla emperyalizme ve faşizme) hizmet etmektedir. Faşizmler bu rezil hizmeti görünür kılar, o kadar.
Sanatçının politikanın çok üstünde, yücelerde bir yerde durduğunu sanan naif romantizm, sanat ve toplum ilişkisi hakkında ciddiyetle kafa yormamış aydınları da kolayca etkiler. Özel olan politiktir, her şey politiktir diye gezip gezip "Ama Oğur'u harcamayın" diyecek binler var.
Argümanları zayıf değildir. Öyle ya, "Sanat bağımsız olmalıdır, sanatçı kendini hiçbir kısıtlama altında hissetmemelidir, sanat ancak o zaman gelişir [yine tarih bakımından çocukça, etik-siyasal açıdan faydalı bi görüş.] 'Bağımsız' sanatçı da istediği kişiyle/tarzda sanat yapar."
Bu son raddede makul argümanın minicik bir sorunu vardır: Sanatçı hiçbir zaman bağımsız olmamıştır. Ne siyasetten ne ticaretten. Aydın, tercih özgürlüğünü halktan yana kullanınca önünde işsizlik ve zindanlar açılır; iktidardan yana kullanınca şöhret ve para. Ne özgürlük ama!
Onların aydına layık gördükleri özgürlük, emek gücünü satmazsa aç kalacak işçinin, kardeşini vurmazsa vurulacak askerin, boyun eğmezse boynu kesilecek olanın özgürlüğüdür.
Yine de bir sorumuz daha var: Peki biz boyun eğmeyi seçenlerin ürünlerini ne yapacağız? Aslında cevabı çoktan verilmiş bir sorudur bu ama, ya bilmezlikten ya bilmezden gelmekten, sanki hepsini çöpe atalım denmiş gibi davranırlar. Oysa bu vakte dek çöpe atılan HİÇ kimse yok.
"Bu günler geçtiğinde müzik dinleyeceğiz, çok şeetmeyin" mealinde bir şey okudum. Sen gönlünü ferah tut kardeşim, R. Strauss'un, Herbert von Karajan'ın dinlendiği, Dali'nin sergilendiği, Borges'in okunduğu yerde senin Spotify listendeki iki Erkan Oğur parçasına bir şeycik olmaz.
Bugünün dünyasında Richard Strauss çalmayan tek bir orkestra bile yoktur herhalde. Ama adı geçtiğinde, onun Nazilerle işbirliğini konu almayan tek bir müzik tarihi de yoktur. Bu işler böyle. Sanatın ödülü var, boyun eğmenin bedeli var.
Bir diğer argüman çizgisi de "Canım propaganda parçasında çalmadı ya" şeklinde gidiyor. Siz propaganda hakkında hiçbir şey bilmiyorsunuz beyler. İşte iyi propaganda böyle yapılır, saftirikleri uyandırmadan.
Hadi Suruç, Ankara, Diyarbakır geride kaldı. İntihar eden 104 müzisyeni de mi bilmezler? Ülkenin her yanından gelen böyle haberleri de mi görmezler? #HakYoksaBoykotVar diyorlar. Haksızlık varsa müzik yok da mı diyemezler?
https://twitter.com/DGDSEN/status/1382405173746745346?s=20
Faşizmle (egemenlerle) işbirliği yapan sanatçılar konusu çokça işlendi, aslında bu tartışma çoktan geride kalmalıydı. Sadece soldaki kitabın ve sağdaki filmin adının gönderme yaptığı kurgusal karakterler bile size bu yola gireni hangi damganın beklediğini hatırlatmalıydı 
Yukarıda naif romantizm falan dedim de bildiğin din bu. Peygamberlere bu kadar hak verilmiyor.
https://twitter.com/renemlid/status/1382315914360717312
Yukarıdaki tiviti görmemiştim, zaten tebliğciymiş
https://twitter.com/renemlid/status/1382313552984281089
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
