Thread by @hosseyn1988

همین دیشب به آبجیم پیام دادم زینب، هرچی به عباس پیام می‌دم جواب نمی‌ده (بله. وقتي با هم صحبت می‌کنیم انگار روضهٔ سالار شهیدانه)؛ چندین روزه غذا تن ماهی می‌خورم، غذای بیرون افتضاحه، هوس غذای مامانو کرده‌م مثل سگ. حال ندارم بلند شم بیام قم. می‌شه ازش عذرخواهی کنی و بهش بگی؟

این پیشنهادم اون‌قدر هم که فکر می‌کنید با پررویی همراه نبود. مادرم هزاران بار گفته هر وقت خواستی بگو غذاهای مورد علاقه‌تو بپزم برات بفرستم. قلیه میگو، قیمه بوشهری، سمبوسه... همه با برنجي که تهدیگشو یه طوري درمیاره که فقط از عطرش آدم پرواز می‌کنه.

من به زینب گفتم که مثلاً مامان ظرف سه چهار روز آینده این زحمتو تدریجاً بکشه، غذا رو بذاره تو فریزر، بعدش برام بفرسته.
حتی دوازده ساعت هم از این تقاضام نمی‌گذره.
عکس فرستاد که غذاها حاضر و آماده‌ست. یک ساعت دیگه می‌دم اتوبوسا، سه ساعت دیگه برو بگیر. این. این.

هر وقت می‌گم از زندگی واقعاً شانس نیاوردم، تنها نعمتي که می‌تونم سرمو بالا بگیرم و بگم از این حیث به اکثر افراد کرهٔ زمین امتیاز و برتری دارم، همین یه فقره‌ست. این زن زیادی مهربونه، حتی با استانداردای مادر ایرانی.
هنوز از آزاري که در ایام بازداشتم دید غمگینم.