«مرضیه»، مامانِ مامانِ بابام، زن شریف و دل‌زنده‌اي بود.
اسم بچه‌هاش اینا بود:
ماه‌بیگم، ماه‌شریفه، ماه‌روشن، ماه‌زر، ماه‌طلا، غلامحسن!
دختراش ماشالا یکي هم از یکي زشت‌تر بودن؛ ولی زندگیای موفقي داشتن.
ما اینجا به ارزش برندینگ پی می‌بریم. بیایید اسم گوشی ایرانی رو بذاریم ماه‌فون.
اسم بچه‌هاش اینا بود:
ماه‌بیگم، ماه‌شریفه، ماه‌روشن، ماه‌زر، ماه‌طلا، غلامحسن!
دختراش ماشالا یکي هم از یکي زشت‌تر بودن؛ ولی زندگیای موفقي داشتن.
ما اینجا به ارزش برندینگ پی می‌بریم. بیایید اسم گوشی ایرانی رو بذاریم ماه‌فون.
روی دخترا اسمای گوگولی و ظریف می‌ذاشتن و روی پسرا اسمای خطرناک. اسم مامان مامانم شهربانوئه. شوهرش مجدداً غلامحسن. یه پیرزن ۸۰ ساله به‌نام پریزاد تو ولایت دارن. شهرناز و شهربانو هم که ریخته.
دلیل؟
چون سمتای ما زن اساساً جز در سالای بچگی و گوگولی بودن، چندان هویتي نداشت.
دلیل؟
چون سمتای ما زن اساساً جز در سالای بچگی و گوگولی بودن، چندان هویتي نداشت.
اولش «دختر فلانی» بود؛ بعدش می‌شد زن فلانی، و بعد از بچه‌دار شدن، مادرِ فلانی، یا به‌قولِ ما «دِی» فلانی. مامان بابام «دِیلی (daily)» خونده می‌شد؛ یعنی مادر علی. و اگه زني پسر می‌داشت، هرگز به اسم دخترش نمی‌شناختنش.
زن‌های روستایی آزادی عمل داشتن تا حدودي؛ هویت مستقل نه چندان.
زن‌های روستایی آزادی عمل داشتن تا حدودي؛ هویت مستقل نه چندان.
معدود زن‌هایي به اسم خودشون خونده می‌شدن. از نسل مامان من به بعد، تعدادشون بیشتر شد و مادرم رو ندرتاً به اسم دِی‌رضا (برادرم) می‌شناسن و نوعاً به اسم مریم. اسم خودش. زن مستقلیه بر خلاف منفعل بودن ظاهریش.
اون پریزاد رو هم به اسم «حاج پریزاد» می‌شناسن. اما بی‌بیم، دِی حاجی‌ابرِیمه.
اون پریزاد رو هم به اسم «حاج پریزاد» می‌شناسن. اما بی‌بیم، دِی حاجی‌ابرِیمه.
یعنی اسمایي به این زیبایی روی دخترا می‌ذاشتن و تقریباً هیچ‌وقت به کار نمی‌بردن. خود منم اسم شهربانو رو بیشتر از اسمای جدیدالإحداث دوست دارم.
در مقابل، بین مردای ولایتشون، جز یه «مش افراسیاب»، بقیه عمدتاً یا اعضا و جوارح پروردگار (عین‌الله، یدالله) یا غلام یکي از ائمه بودن.
در مقابل، بین مردای ولایتشون، جز یه «مش افراسیاب»، بقیه عمدتاً یا اعضا و جوارح پروردگار (عین‌الله، یدالله) یا غلام یکي از ائمه بودن.
یه گمبلر ترامپ هم داشتن که آدم بی‌آزاري بود.
حدود ۲۵ سال پیش یه پیرزن صد ساله هم دیدیم به‌نام عالَم‌بها. ثبت ملی شده بود گمونم.
ولی اون مش افراسیاب سوژهٔ جالبي بود خداییش. جزو معدود افراسیابای تاریخ بود که تونست بود به خراسان برسه. بقیه‌شونو رستم نمی‌ذاشت برن پابوس آقام امام رضا.
حدود ۲۵ سال پیش یه پیرزن صد ساله هم دیدیم به‌نام عالَم‌بها. ثبت ملی شده بود گمونم.
ولی اون مش افراسیاب سوژهٔ جالبي بود خداییش. جزو معدود افراسیابای تاریخ بود که تونست بود به خراسان برسه. بقیه‌شونو رستم نمی‌ذاشت برن پابوس آقام امام رضا.
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
