Op 12 feb 2020, toen Wuhan een maand in lockdown zat, kreeg RIVM-directeur een lastige vraag. ‘Hoe kan het dat we horen over ‘noodsituatie’ en ‘crisis’ en dat we China zeer ingrijpende maatregelen zien nemen, en tegelijkertijd in NL dat niet zien of horen?’, vroeg iemand hem. 2/5
De vraag kwam van een van de burgemeesters, crisismanagers en topambtenaren die bijeen waren in het ‘calamiteitenhospitaal’ onder het UMC Utrecht, om zich te laten bijpraten over het nieuwe coronavirus uit China, dat ook al in zes Europese landen was vastgesteld. 3/5
Welke journalist zorgt voor het antwoord op de vraag waarom @MinPres en @HugoDeJonge en het kabinet hiervoor gekozen hebben en waar zij hun keuze op gebaseerd hebben?
Graag een antwoord voor de Tweede Kamerverkiezingen.
De zomer, waarin de landelijke aansturing werd losgelaten, is volgens Anja Schreijer ‘een gigantische fout’ geweest. ‘Dat de hete aardappel door politici werd doorgeschoven, heeft me gefrustreerd. Als #GGD-arts kwam ik eigenlijk alleen te staan.’
Langetermijnplan is nodig: in november heeft ze een aantal scenario’s gepresenteerd. Maar daarna zijn we teruggegaan naar de reactieve stand, waarbij we reageren op vragen van VWS. We moeten echt een visie ontwikkelen over hoe we uit deze situatie komen.
“Aan de andere kant is er ook steeds luidere kritiek. Uit de samenleving, vanuit bijvoorbeeld actiegroep Viruswaanzin, die zich verzet tegen de maatregelen. ...
... Maar ook van experts, die zich later zullen verenigen in het #RedTeam. Zij pleiten in juli juist voor strengere maatregelen dan het #OMT adviseert.
‘...het maatschappelijk draagvlak voor de coronamaatregelen moest in stand blijven. Met positieve wilskracht, in plaats van doemscenario’s. Ook in de Tweede Kamer wordt door partijen zelden hardop gesomberd over hoe beroerd Nederland het doet binnen Europa.’
‘Volgens betrokkenen had er eind oktober of begin november ingegrepen kunnen worden. Toen werd er in het kabinet al gediscussieerd over aanscherping van de maatregelen.’