Thread by @hosseyn1988

من «دای اسمِیل» رو ندیدم. برام یه وجود انتزاعی بود. می‌گفتن آقاترین، مهربون‌ترین، خوش‌ذوق‌ترین بچهٔ فامیل بوده - و می‌گن ذوق تو به داییت رفته. و من خوشحال می‌شم.
من هم مثل شما فکر می‌کردم تعریفایي که ازش می‌کنن به این دلیله که مُرده؛ و خب آدمِ مُرده عزیز می‌شه.

اما براش شواهد دارن. همون مختصر حقوقي رو که از جبهه می‌گرفت همه‌شو می‌داد به این و اون. بیشترش به مامانم. مامانم رد می‌کرد. داییم می‌گفت مریم، من می‌رم جبهه و برمی‌گردم، هم خورد و خوراکم رایگانه، هم جا و مکانم. پول می‌خوام چی‌کار؟
یه بار زخمی از جبهه برگشت. تا زخمش خوب شد،

مثل زمان قبل از ارسال به جبهه، رفت وردستِ یه پیرمرد فقیر نابینا شد که بدون وجود دایی اسمیل قشنگ فلج بود، و روزگارش در نهایتِ سختی می‌گذشت. بین این وظیفه و وظیفهٔ دفاع از کشورش، به محض این‌که دوباره بهش اجازه دادن، رفت جبهه.
یه بار با مامان بابام داشتیم می‌رفتیم ولایت مامانم.

یه رودخونه تو مسیر بود که دیگه عملاً خشک شده بود. مامانم به رودخونه اشاره کرد و گفت دایی اسمِیلت وقتي بچه بود تو این رودخونه تقریباً غرق شد. اگه فلانی دیر رسیده بود داییت تو ده سالگی مُرده بود.
یارو هشت سال به عمر دایی اسمیل اضافه کرده بود.
مامانم قطره قطره اشک می‌ریخت.

بابام به یه گوشه خیره شده بود و حواسش خیلي به جاده نبود.
آشنایی‌شون از برکت همرزم بودنِ داییم و عَموم بود. من وجودمو به دایی اسمیل مدیونم عملاً.
من دایی اسمیل رو ندیدم. اما وقتایي که بچه بودم، بی‌بیِ بیچاره‌م هر سال تو سالگردش با دست خودش «عرق طارونه» درست می‌کرد و مجلس می‌گرفت.

طارونه به غلافِ جوانه‌های خرما می‌گن. عرق دبش خوش‌عطري داره و زمان بچگیم، سالگرد دایی‌مو به همین یه دلیل دوست داشتم. درک صحیحي از «داغ فرزند» نداشتم. پرترهٔ بزرگي از داییم تو خونه نصب می‌کردن، آخوندي می‌اومد چیزایي در باب شهادت می‌گفت و همه گریه می‌کردن، و ما بچه‌ها هم/

\زیر باد کولرگازیِ فیلیپس برای خودمون می‌دویدیم و بازی می‌کردیم و از بیرون انگار حتی خورشید هم خشم خودشو از داغ جَوون تو سرها می‌کوبید.
و مگه داییم تنها بود؟ تمام شهر عزادار جَووني بودن. عکس یه همرزم دیگهٔ داییم، همیشه تو خونهٔ دایی بزرگه‌م بود. می‌شد برادر زن‌داییم.

پس یعنی دو نفر با هم ازدواج کرده بودن که هر دو برادرِ نوجَوون از دست داده بودن. دو بار گریهٔ زن‌دایی زینت، خونسردترین موجود دنیا رو دیده‌م: یه بار تو ختم بابام که مرد عزیزي بود و جَوون رفت، و یه بار وقتي صحبت داداشش شد. یه داداش دیگه‌شم همین عید مُرد و لابد برای اونم گریه کرده.

یه پیرزن دیگه بود که هر وقت می رفتم قبرستون سر خاک بابام، می‌دیدم اونم سر خاک پسرشه. بدون استثنا. خب منم یا عیدا می‌رفتم، یا پنجشنبه‌اي چیزي. همیشه همون‌جا بود. پسره، تنها بچه‌ش بود. پیرزن می‌اومد سنگ سرد قبرشو نوازش می‌کرد، باهاش حرف می‌زد، بهش خبر می‌داد، غیبت می‌کرد...

من دایی اسمیلمو هرگز ندیدم، داغ بچه رو هم درک نمی‌کنم. اما وقتي عباس به دنیا اومد، وقتي که از بیمارستان برگشت، اولین کسي که بغلش کرد من بودم. همون شب رفتم مسجد نماز بخونم، وسط نماز مغرب و عشا دیدم دلم طاقت نمیاره از دلتنگی. برگشتم خونه بغلش کردم و قربونش رفتم. ۹ سالم بود.

من دایی اسمیلمو ندیده‌م اما ۲۴ سال بعد از تولد عباس، حاضرم خار به چشم خودم بره به پای عباس نره.
مادرم جز شوهر و برادر و پدر، البته داغ بچه هم دیده. عباس، عباس اولیه، متولد گمونم ۶۳، که وقتي ۴۰ روزش بود از مننژیت مُرد. قبر کوچیکي براش کندن و الآن نامعلومه.

حدود ۱۳ سال بعدش یه برَند-نیو عباس احداث کردن که از قضا شبیه نسخهٔ آلفای عباسه و باگ‌هاش هم تا حدود زیادي برطرف شده. عباس پرو-مکس.
فکر کردم اون‌طور دفن غریبانه و بی‌اهمیت شاه عباس اول، نشون از بی‌اهمیتیش برای مامانم داره. خر بودم. ازش پرسیدم.

گفت عِزیزُم این چه حرفیه؟ چهل روز بیشتر مهمونمون نبود. اما بعد از سی‌وخرده‌اي سال، هنوز بهش که فکر می‌کنم این قلبم انگار مچاله می‌شه.
زد رو سینهٔ خودش.
تصور این‌که بی‌بیم موقع تحویل گرفتنِ پیکرِ هجده سالهٔ ترکش خوردهٔ دایی اسمیل چه حالي داشته، برای شخصي که نچشیده ناممکنه.

فکر می‌کنم می‌دونید چرا این روضه رو خوندم و به‌قول یه بنده خدایي «مداح اهل بیت درونم» رو زدم به برق.
داغ بچه قابل علاج نیست آآی ظریف و دوستان. حتی برای تو هم آرزو نمی‌کنم که چنین داغي ببینی. برای مطلقاً هیچ‌کس آرزو نمی‌کنم.