Thread by @hosseyn1988

نیمهٔ شعبون دو سال پیش رفته بودم مغازه. دیدم یه پیرزن، که سنش در کمترین حالت، در کمترین حالت بی‌نهایت بود، یه پلاستیک گوشه‌دار از این گنده‌ها پُر از کیک و آبمیوه کرده می‌خواد ببره (گفت برای روضه). وزنش در کمترین حالت نیم تن بود. شاگرد گوسالهٔ مغازه وایساده بود مثل بز نگاه می‌کرد.

البته شاگرد مغازه وظیفه نداشت کمک کنه. ولی خب کلاً گوساله بود. بارشو برداشتم گفتم بریم. یه کم اصرار کرد گفت نه. منتها منم نو مینز نو رو در این یه حالت جدی نگرفتم و راه افتادیم.
بارش از اون بارا نبود که تنهایی بتونه ببره.
قشنگ سه شب و سه روز تو راه بودیم تا رسیدیم خونه‌ش.

در کمترین حالت سیزده ممیز هشت دهم میلیارد سال نوری مسافت بود. سر راهش دست‌کم پونزده تا بقالی دیگه بود. قیمتا همه یکسان. صاف اومده بود همون بقالی بغل خونهٔ من. بدبختی کم بود، وسط راه بارونم گرفت. منم با تی‌شرت. خانمه هم همین‌طور خم‌خم می‌اومد دعا می‌کرد ایشالا خوشبخت شی جَوون.

رومم نمی‌شد بار رو زمین بذارم، بگذریم از خیسی زمین، مبادا فکر کنه خسته‌م و سنگینه و اینا. به‌قول فرامرز خودنگاه، فقط سه گرم تا آیتم جهانی فاصله داشت. کولم داشت از درد می‌ترکید.
وقتي رسیدیم در خونه‌ش، از یه جاش یه اسکناس ده تومنی درآورد اصرار و التماس که بگیر.

من قشنگ گوزم تو حسابم نبود. هیچ. صفر. شما وقتي می‌گید بدبختم، بعضاً چند میلیون، شاید دیگه دست‌کم چند صد یا دیگه خودتونو بکُشید چند ده هزار تومن تو حسابتون باشه. من موجودی قابل برداشت حسابم این‌قدر بود: 🖕
اجاره رو داده بودم، یه سیگار خریده بودم و تموم شده بود. صفر.

تو خونه نون داشتم با فیلم سوپر. دیگه هیچ.
با اون ده تومن می‌شد یه ساندویچي چیزي خرید دو سال پیش. منتها خب من بزرگوارتر از این حرفام. بچهٔ همون بابام. همون‌قدر کسخل. قبول نکردم. هرچی التماس کرد.
یعنی قشنگ موقع برگشتن ترس اینو داشتم که یه نفر بزنه فرق سرمو با شمشیر آب‌دیده بشکافه.

هی غاز و اردک می‌اومدن سر راهم مانع دخولم به خونه بشن. یه جا هم دست در دامنم زد در، که شمبه بگذر و از ما مگذر. رسیدم خونه نون خالی خوردم تمرگیدم، فرداشم از داداشم یه کم قرض کردم زنده موندم.
عوضش پیرزنه کلي دعای صمیمانه و مستجاب در حقم کرد.
و دو هفته بعدش ریختن دستگیرم کردن. :))))