Thread by @hosseyn1988

اسمِیل سپاهیه. درجه‌دارِ خفن نیست. یه ستوان یا سروان یا همچی چیزیه. شاید تا الآن به سرگردی رسیده باشه.
اسمشو از روی عموی شهیدش انتخاب کردن. داییم. البته که اسم باباش ابرِیمه (ابراهیم)، و خب سرنوشت اسمیل به‌هرحال این بوده که بشه اسمیل.

اسمیل بی‌نهایت خنگ و خرفته. یه چیز می‌گم یه چیز می‌شنوید. طنز مورد علاقه‌ش اینه که صدای گوز دربیاره و به بچه‌ش - طبعاً به اسم محمد - فحش زشت یاد بده. اسمیل الآن گمونم ۳۶ سال سنشه. ولی خب خرفت و گول و گیج و احمق و نچسب و البته بی‌نهایت در حق بزرگ‌ترا مهربونه. مثلاً در حق مادرم.

مامانم امسال رفته بود شهرمون خورموج. یه وقتي حالش بد شد و رفت بیمارستان. اسمیل از شصت کیلومتر اون‌طرف‌تر خودشو فوراً رسوند و دعوای مفصل با مامانم که آخه عمه‌مریم، تو مگه بی‌صاحابی؟ مگه گدایی؟ مگه من مُرده‌م؟ پسرت عسلویه‌ست، منِ پدرسگ با پسرت چه فرقي دارم (نکبت)؟

و بعد از اون، با وجود کارای مفصل خودش - کِرم ریختنای سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در جای‌جای کشور - یک لحظه چشم از مامانم برنمی‌داشت تا مامانم برگشت قم.
اسمیل یه احمق گوگولی به تمام معناست، با عقاید بی‌نهایت سفت‌وسختِ مذهبی و ولایی. خیر. خنگیش از سر حرومزادگی نیست. جدی‌جدی احمقه.

خیلي سال پیش که تازه رفته بود سپاه، من تو خونه، تو تله‌تکست تلویزیون، داشتم عناوین روزنامه‌ها رو می‌خوندم. کنارم می‌خوند. سواد خوندن نوشتن داره گمونم. رسید به کیهان و اون ادبیاتش که به طرز خنده‌داري مخوفه. فوراً گفت: به‌به‌. راستگوترین روزنامهٔ کشور. یعنی راستگوترین.

این تنها اظهار نظر سیاسی‌ایه که تو زندگیم ازش شنیده‌م. ارتباطم باهاش بسیار بسیار کم بوده خوشبختانه. باعث سرسامم می‌شه.
با کفِ از شصت جا بریده نگاهش کردم، با همون عقلِ ۱۲ سال پیشم. گفتم کیهان؟! کیهان؟!
گفت ها، نِه چه؟ (آره، پس چی؟)
و دیگه ازش قطع امیدِ کامل کردم.

روزایي که از بند آزاد شده بودم، بدون گناه، قشنگ گرگ هار بودم. گرفتاریِ مهیبي بود حاصل کینهٔ شخصی. نمی‌دونم کینهٔ کي. اسمیل اومده بود خونه‌مون. سرِ اسمیل خالی کردم. قشنگ از خشم و بغض به خودم می‌پیچیدم. هرچی از دهنم دراومد بهش و به عقایدش گفتم. حرفایي که صد یکش اعدام داشت.

یعنی فحشي رو به خودش و به تبارش و باورهاش نداده نذاشتم. مثل پلنگ، یا بگیم گربهٔ زخمی از خشم دور خودم می‌پیچیدم. اسمیل برام تبدیل شده بود به نماد چیزي که از هستی ساقطم کرده بود و آینده و زندگی‌مو به گای سگ داده بود. قشنگ گرگ هار شده بودم. هارِ هار. گلوم از فریاد می‌خارید.

کار اگه به درگیری فیزیکی می‌کشید اسمیل می‌تونست با شوخی و خنده دور خودم گرهم بزنه. چیز دندون‌گیري ازم باقی نمی‌موند. هیولا نیست البته؛ ولی خب از زور بازو هیچی کم نداره و بالأخره نظامی هم هست و یه آموزشایي دیده برای مبارزه با موش ۴۵ کیلویی. چپ‌وراستم می‌کرد.

من گریه می‌کردم و هی کیرکیر می‌کردم. جلو مامانم. جلو یه مهمون رودروایسی‌دار دیگه و زنش. سه چهار تا قرص خواب هم خورده بودم و دیگه اصلاً عقلم دست خودم نبود. اون مهمون رودروایسی‌دار که برای اولین بار می‌دیدمش به یه ورمم نبود از شدت خشم. نمی‌دونستم چی می‌گم. سراسر بغض و خشم بودم.

عباس و مامانم هی می‌خواستن ببرنم تو اتاق خواب، هی برمی‌گشتم و یه سِیل از دشنام رو سر اسمیل می‌باروندم. زنش و بچه‌ش هم نشسته بودن.
بله. کارم نهایتِ بی‌شعوری بود. دست خودم نبود. ببخشید.
گنجشک رو هم مظلوم گیر بیارن و این‌طور آزار بدن آخر یه نوکي می‌زنه. شرح مظلومیتم کبابشون می‌کرد.

اما شده بودم بَده. چون فحش می‌دادم. چون دیگه هیچی به تخمم نبود. جلو زن و بچهٔ یارو، عمدتاً نه به خود اسمیل، بلکه به چیزایي که براش از خودش عزیزتر بودن، هرچی می‌تونستم نثار می‌کردم.
اسمیل قشنگ موش شده بود. با لبخند یه گوشه رو نگاه می‌کرد. هی با خنده می‌گفت بابا من کاره‌اي نیستم.

هی می‌گفت بابا به ابلفضل من می‌دونم تو بی‌گناهی. هی وقتي فحش می‌دادم بقیه رو نگاه می‌کرد بقیه نگاهش می‌کردن، لبخند می‌زدن، با حالت این‌که «عصبانیه. مظلومه. ولش کنید.» من به همین تلقی هم می‌ریدم. روی دور فحش دادن و تند رفتن که بیفتم واقعاً چیز بدي می‌شم. طرف رو خشک‌خشک می‌گام.

یعنی خدا نکنه کسي باهام وارد دعوای کلامی و پیامی بشه. گذشته از فحش، عصمت برای طرف باقی نمی‌ذارم. می‌بینم از کجا دردش میاد، درست همون نقطه رو طوري می‌زنم که دیگه بلند نشه. اسمیل رو گوشهٔ رینگ گیر آورده بودم. جز خودش، لفظ «بابای کسکشت» هم به دهنم رفت. مثل سسسسسسسسگ پشیمونم.

باباش البته از خودشم خرفت‌تره، منتها یکسره مهربونیه.
تو این دعوا مُحِق کي بود؟ من یا اسمیل؟ همه تصدیق می‌کنید که اسمیل.
از بیرون که ببینید، من مقصر اول و آخر ماجرا بودم. زشت‌ترین الفاظ به اعتقاداتش، جلو زنش، بچه‌ش، مهمونمون که دوست مشترک بود...
دیگه هرگز قدم به خونه‌مون نذاشتن.

اسمیل مقصر نبود. بیچاره داشت زندگی‌شو می‌کرد. با زن و بچه‌ش و یه یاروی دیگه اومده بود عمه‌شو ببینه. مادرمو عاشقانه دوست داره. از صبح تا شب به بی‌بیم خدمت می‌کنه. حتی از قبیل لگن و حمام و اینا. اسمیل ذاتاً آدم پستي نیست.
اما آه از اسمیل‌ها.
آه از اسمیل‌ها، وقتي خنگ هم نباشن.

من هرگز از اسمیل عذر نخواستم. نمی‌دونم ازش عذر بخوام یا نه، و نمی‌دونم برخوردش چطور خواهد بود.
امان از دستت اسمیل. با همون اعتقاداتت، همون بهرهٔ هوشیت در حد گوسفند - اونم نه گوسفند نخبه، گوسفند معمولی - می‌تونستی عزیزترین مرد فامیل بشی؛ صرفاً با یه شغل دیگه.
#ابر_آروان