Thread by @hosseyn1988

در روزي از روزهای جنگ جهانی دوم، استالین گوشی رو برداشت زنگ زد به فرانکلین روزولت، گفت حاجی نخود لوبیا بفرست، این خرچنگا نباید از پل رد بشن.
#رشته_توییت

روزولت به دلایل اقتصادی و سیاسی و ژئوپلیتیکی، مایل به شرکت در جنگ نبود. گفت سید، دفاع از پل به عهدهٔ خودتونه. اما دعای ما پشت سر شماست.
آمریکا و شوروی هیچ با هم خوب نبودن. یکي‌شون اقتصادش سرمایه‌داری بود، اون‌یکی اقتصاد نداشت تقریباً.

روزولت البته این بهانه رو هم آورد که ملت عظیم آمریکا، ظرف کمتر از ۳۰ سال از سهمگین‌ترین جنگ تاریخش، دوباره کون و تخمِ شرکت کردن توی یه جنگ دیگه نداره.
استالین گفت این چه طرز حرف زدنه آخه. پس من تک‌تیراندازِ آسِ شوروی رو براتون می‌فرستم ملت تقریباً عظیمتون رو تهییج کنه.

و فرستاد.
اعضای هیئت استقبال که رفتن ببیننش، به خودشون گفتن حاجی این یه ذره زیادی جَوون نیست؟ ریش میش نداره ها. کوسه‌ست؟ اون ممه نیست پشت لباسش؟ صددرصد ممه‌ست. نه بابا سینه‌هاش این‌شکلیه. سینه چی‌چیه بابا ممه‌ست. حرکت سلولی ره وَبین. صددرصد ممه‌ست.

طرف، یعنی آسِ پیکِ تک‌تیراندازای شوروی، یه دختر ۲۵ ساله بود. لیودمیلا پاولیچِنکو. باورشون نمی‌شد.
نکته: تبعیض جنسیتی تو کشورای بلوک شرق، به‌طور خاص شوروی، بسیار کمتر از آمریکا بود. اعضای هر دو جنس محکوم بودن به به‌فاک‌رفتن. و صد البته مثل لیودمیلا، گاهي قهرمان شدن.

صد و خرده‌اي از نیروهای دشمن رو به خاک هلاکت درافکنده بود.
قرار شد برای مردم سخنرانی کنه. در اولین سخنرانی ازش سؤالاتي از این قبیل پرسیدن که آخه این چه لباسیه؟ دامنت یه مقدار بلند نیست؟ رنگ لباست نامناسب نیست؟
و حسابی به لیودمیلا بر خورد.

اما بانوی نخست (می‌خواستم بگم «نخست‌بانو»، ترسیدم فکر کنید دکتر کزازی گوشی‌مو هک کرده) النور روزولت، از سرآمدان عصرش در زمینهٔ فمینیسم (موج اول)، محکم پشت لیودمیلا ایستاد و بهش گفت که تو سخنرانی بعدی خودشو نبازه.
و نباخت. طوري محکم سخنرانی کرد که مو به تن حضار راست کرد.

تو این مایه‌ها که «ای مردان بکوشید یا... نه. این خوب نیست. آقایون، خانما، این لباسي که بهش گیر می‌دید، هنوز اثري از خون دشمن روشه. شما به خودتون نمیاید، منِ دخترِ ۲۵ ساله وسط میدون جنگ، لای گِل و آتش و خون دارم پیکار می‌کنم و دشمنِ فاشیست رو هلاک می‌کنم.»

و وقتي ازش پرسیدن چند تا آدم کشتی، گفت آدم؟ هیچی. فلان تعداد فاشیست رو نفله کردم.
Badass.
(اون موقع این حرفا بد نبود. اما در حال حاضر ظاهراً خوبیت نداره.)
مردم سالن‌های سخنرانی رو روی سرشون می‌ذاشتن و از نظر روانی، خیلیا آمادگی شرکت توی یه جنگ عظیم رو پیدا کردن.

البته موضوع جنگ یه خرده جدی‌تر از این حرفاست که یه تک‌تیرانداز بیاد سخنرانی بکنه، یه رئیس‌جمهور یا فرماندهِ کل قوا بگه آخ جون عجب سخنرانی‌اي کرد، حالا بریم دنیا رو کون‌في‌کون کنیم.
آمریکا آمادهٔ جنگ بود و حمله به پرل هاربر و اعلان جنگ آلمان به آمریکا، میخ نهایی بود بر یه چیزي.

ولی خب، لیودمیلا هم در حد خودش اثرگذار بود.
آمریکا تو جنگ شرکت کرد و خاک ژاپن رو به توبره کشید و شوروی هم خاک آلمان رو. سال‌ها گذشت.
یه روزي خانم النور روزولت، که شوهرش سال‌ها بود مُرده بود (یه کم قبل از اتمام جنگ، روزولت مُرد)، تصمیم گرفت یه سر بره اتحاد جماهیر شورویِ/

سوسیالیستی.
ببخشید، اسم اکثر این کشورای چپ و چپ‌مآب، توی یه توییت جا نمی‌شه. هرچی هم لقبای «خلق» و «دموکراتیک» و «جمهوری» و این‌طور چیزا توشون بیشتر باشه، نوعاً خطرناک‌تر و دیکتاتوری‌ترن. بگذریم.
النور وقتي به مسکو رسید، فاز بچه‌های تهرون رو برداشت، یعنی همشهریانم. 😎

که بهشون می‌گی بچهٔ بوشهرم، بهت می‌گن اتفاقاً ما تو خدمت یه ممد داشتیم بچهٔ بندرعباس بود. می‌شناسیش؟
اینم به «همراهش» (کسي که توی این‌طور کشورا دنبال کون شخصیتای سیاسی و بعضاً حتی توریستا راه می‌ندازن که فضولی نکنه) گفت یه لیودمیلا داشتیم بچهٔ امامزاده پطر. می‌شناسیش؟

یارو می‌شناختش و بردش خونهٔ لیودمیلا. از قبل با النور روزولت شرط کرده بود که حرف ۳۰یا۳۰ موقوف، رفتار مشکوک موقوف، کلاً موقوف.
النور وقتي رسید خونهٔ لیودمیلا اشکش دراومد. قهرمان ملی شوروی، توی یه آپارتمان محقر، در حالي که بیوه شده بود، تقریباً در فلاکت زندگی می‌کرد.

همراه خانم روزولت، هر نوع تماس نزدیک و مشکوکِ این دو نفر با همدیگه رو ممنوع کرده بود؛ اما لیودمیلا و خانم روزولت هم شجاع‌تر از این بودن که این چیزا به جایي‌شون باشه. لیودمیلا چایی‌اي چیزي روی زمین ریخت و به بهانه‌اي، النور رو کشوند به آشپزخونه. اون «همراه» هم دیگه وا داد.

این دو تا همدیگه رو بغل کردن، بوییدن، بوسیدن... النور می‌گفت لیودمیلا، عزیز دلم، دخترک خوشگلم، چی به سرت اومد؟ کجا رفتی بدون من؟
لیودمیلا می‌گفت النور، مامان جونم، شوهرم تو جنگ مُرد، بیوه شدم، بی‌کس شدم...
مدت مدیدي یاد خاطرات شیرین گذشته کردن و گریستن و خندیدن.

بعدشم رفتن پی کارشون و چند سال بعدش مُردن دیگه. می‌خواید آخرش چطور تموم شه؟
منتها لیودمیلا در نهایت عزلت و در فقر مُرد، النور در اوج احترام و عزت و اعتبار.

این نکته البته مسلّمه که حافظهٔ من، معتبرترین منبع تمام دنیاست، و این رشته توییت رو هم مطلقاً از حافظه و از یه کلیپ که خیلي وقت پیش دیده بودم نقل کردم. ولی خب شما خودتونم بر خلاف من، جاهای دیگه رو چک کنید. شاید روایتِ من، بعضي جاهاش سوراخ باشه.
همین دیگه. برید پی کارتون.