Thread by @FatihKumas4

1) Babalar günü olması dolayısı ile kendi babamla yaşadıklarım ve onun kardeşimle beni Hizmet'e yönlendirmesi gibi bazı şeyler aklıma geldi. Sizlerle paylaşmak istedim. Allah tüm kardeşlerimize sadaka-i cariyeye sebep olacak salih evlad nasip eylesin.

2) 17-18 yaşlarında iken bir yaz tatilinde babam ile dedemi birlikte gördüğüm bir hal vardı.. Dedem kanepede oturuyordu, babam ise onun ayaklarının bitişiğinde yerde..Dedem bir şey dese, tamam baba, olur baba, bunu da ister misin gibi sözlerle mukabelede bulunuyordu.

3) Babam tahsilli bir insan, kafamda bunu oturtamıyordum ..Gençliğin verdiği dengesizlikle babasından korkuyor mu diye içimden bir şeyler geçirmiştim. Fazla geliyordu bana. Oysa bu hürmetti. Çünkü peder hazretleri babasına olduğu gibi, ihtiyarlara da hürmet gösteren bir insandı..

4) Bir kere beraber dışarıdaydık. Ayakkabılarımı boyatayım demiştim. Boyattıktan sonra bana demişti ki, "sen neden o ihtiyar insana ayaklarını uzatıyorsun, ayıp değil mi?" Boyacı yaşı ilerlemiş bir insandı..

5) Ben de dedim ki, "onun mesleği o, para kazanmış da olur". Olsun dedi, "para vereceksen yine ver ama koskoca adama insan ayaklarını uzatır da ayakkabılarını boyatır mı?" Bunu edep dışı bir hareket görüyordu.

6) O insanlar daha böyle titizlerdi. Yine bir keresinde şehir merkezinde bir işimiz vardı, ben de yanındaydım. "Şuradan ekmek yaptıralım ister misin" demişti. Ama şart koştu; "sardırıp evde yiyeceğiz, kimi alır, kimi alamaz, ayıp olur.."

7) Evde kendisine ait Gazzali'nin kitapları vardı. Yanlış hatırlamıyorsam, yeşil ciltli Kimya-i Saadet kitabı vardı. Ben koltukta o kitap elimdeyken biraz geniş oturmuşum herhalde, dedi ki, "o kitap öyle okunmaz, biraz toparlansan.."

8) Sonra hizmetlere gelip gitmeye başlayacağımız bir zaman diliminde, evimize peder ile konuşmak için abiler geldi. "Bu çocuklar ile biz ilgilenelim, bize gelip gitsinler " demek için.. hem müsaade almak, hem tanışmak kastıyla..

9) Onlar gittikten sonra, "bunlar Nurcu zarar gelmez, gidin" dedi. Kendisi de çok eski zamanlarda talebeyken Nur sohbetlerine katılmış. Ben sonradan kitaplarının arasında Hocaefendi'nin ilk çıkan eserlerini gördüm. O zamandan beri zaten okuyormuş.

10) Üstad İhlas Risalesi'nde diyor ya: "Evet, hakikat ve âhiret için çalışanlara karşı bu millet bir hürmet ve bir muavenet fikrini daima beslemiş. Ve bilfiil onların hakikat-i ihlaslarına ve sadıkane olan hizmetlerine bir cihette iştirak etmek niyetiyle,

11) onların hâcat-ı maddiyelerinin tedarikiyle meşgul olup, vakitlerini zayi etmemek için sadaka ve hediye gibi maddî menfaatlerle yardım edip hürmet etmişler".

Bunu doğrular şekilde bir hadise de başımdan geçti.

12) Bir gün ortaokul sonda dershanede (ekseriya evlere böyle denirdi) kalıyordum. Gece böyle biraz geç olmaya yakın zamanda babam geldi. Babaannem hastaneye gitmek icin bize gelmiş, "yarın benim işlerim var, sen onu hastaneye götür diyerek", beni almak için dershaneye uğramıştı.

13) Neyse hazırlanırken cebinden bir miktar para çıkardı. Babaannem gelmeden önce onlara haber etmiş, "zekatları toplayın getirin" diyerek. Sonra onları saya saya verdi. Malum zekat, miktarı belli olması lazım..Aslında ondan bir şey de talep edilmemişti.

14) Ben sabah babaannemi hastaneye götürdüm. Üzerinde mahalli kıyafetler, başında hem bir örtü, hem de onun üzerinde büyükçe "car" denilen bir örtü daha var. Elinde de tesbih var, başını öne eğmiş, örtünün içinden tesbihini çekiyor.

15) Sıra bize geldi, bir doktor hanımefendinin yanına girdik. Doktor hanım biraz da garipser bir şekilde "sen bu kadar örtünün içinde nasıl rahat ediyorsun" demişti. Babaannem de "kızım ben böyle rahatım ama sen bu kadar erkeğin arasında nasıl böyle rahat ediyorsun" demişti.

16) Aslında hamiyetine dokunacak bir şey denmese, karışmaz. Ama aksi bir durumda mukabelede bulunuyor. Pederdeki bazı hasletler kendisine aileden tevarüs etmiş. Çünkü o da öyle karakterde bir insan.

17) Son bir hatıramı anlatayım. Biz evlere gelip gitmeye başladıktan sonra, ebiler bir gün bize yemeğe gelmişlerdi. Biraderle biz, pederin biten yemekleri veya ekmekleri yenilemek için mutfağa annemin yanına gittiğini farketmemişiz.

18) Belki de çocukluğun verdiği bir umursamazlık ve bilmemezlik de olabilir. Sonra misafirleri yolcu ederken, bizle ilgilenen abimiz biraz sitemkar bir şekilde vedalaştı. Birader "bir şey var" dedi.

19) Ertesi gün eve gittiğimizde bizle ilgilenen abi ve yanında bir arkadaşı vardı. Arkadaşı dışarı çıkınca, başladı abi bize laf etmeye..siz nasıl Risale-i Nur şakirdisiniz, insan babasına hizmet ettirir mi, bir dolu söz...

20) O zamanlar siz nasıl Risale-i Nur şakirdisiniz gibi bir sözü duymak, ağır gelirdi insana. Kendisi bir kanepede, bizler karşı kanepede ağlatana kadar söz etti. Yaşımız 14..Şimdi o abilerden birisi Londra'da, birisi Kanada'da..süreç.. yıllar sonra insanlar nerelere dağıldılar..

21) Üstad diyor ki: “Evet dünyada en yüksek hakikat, peder ve vâlidelerin evlâdlarına karşı şefkatleridir. Ve en âlî hukuk dahi, onların o şefkatlerine mukabil hürmet haklarıdır. Çünkü onlar, hayatlarını kemal-i lezzetle evlâdlarının hayatı için feda edip sarfediyorlar.

22) Öyle ise, insaniyeti sukut etmemiş ve canavara inkılâb etmemiş herbir veled; o muhterem, sadık, fedakâr dostlara hâlisane hürmet ve samimane hizmet ve rızalarını tahsil ve kalblerini hoşnud etmektir.” (21. Mektup)