در توضیح، باید به یک نکته بسیار مهم اشاره کرد:
«تقریبا اجماع کامل همه ناظران بر این است که یکی از اهداف اصلی امارات از حضور در یمن، سیطره بر بنادر و جزایر استراتژیک این کشور بود.»
حال باید به یک مجمع الجزایر مهم در دریای سرخ اشاره کرد که از دسترس امارات دور ماند: «حنیش»
۲/۶
در واقع سیطره امارات - از طریق یمن - بر این جزایر میتونست مقدمه حکمرانی امارات بر جنوب دریای سرخ باشه؛
آرزویی که حتی ریاض هم به راحتی با آن همراه نیست...
ناکامی امارات در این حوزه، معادلات را در داخل یمن میتواند تغییر دهد!
و حتی معادلات مرزهای دریایی را!!
۳/۶
نوار ساحلی این مناطق، در ابتدا تحت سیطره انصار الله بود؛
تا اینکه امارات در عملیات «سیطره بر حدیده» و به واسطه دو نیروی اصلی «قوات العمالقة» و «گارد ریاست جمهوری (تحت فرمان طارق صالح)» در این محور پیشروی کردند و تا حوالی فرودگاه حدیده رسیدند... {بگذریم از توقف آن عملیات!}
۴/۶
حالا از طرفی «اتیوپی» به بخشی از جزایر حنیش دستاندازی میکند؛ از طرف دیگر نوار ساحلی نزدیک به آن از سیطره دولت هادی و متحدین ریاض خارج میشود!
راستی این «تحویل توافقی» چهقدر در یمن رایج است؟
همین میتواند یکی از کلیدهای پرسش اصلی (رابطه ابوظبی و انصار الله!) باشد!!
۵/۶
و اما در آخرین توییت این رشتو، برمیگردم به همون سئوال اول:
ترجمه:
«علی مملوک و تعدادی از سران نظام سوریه با مقامات موساد و فرماندهان ارتش اسرائیل در "پایگاه حمیمیم" (فرماندهی ارتش روسیه در سوریه) و "قبرس" دیدار میکردند.
پیام هیئت اماراتی:
تلآویو شرط کرده تنها در صورت علنی شدن روابط (تطبیع) ادامه خواهند داد!»
«آلفرد ریاشی» از شخصیتهای برجسته آکادمیک لبنان و دبیرکل کنفدراسیون تداوم فدرالیسم، تأکید کرد هیئات یهودی (شامل نمایندگانی از کنست) در دمشق حضور داشتهاند.
آیا بشار اسد، بعد از نیم قرن، روابط پنهانی خاندان اسد با اسرائیل را فاش خواهد کرد؟
برخلاف آنچه منابع نزدیک به دولت سوریه گزارش میدهند، مراسم تکریم و خداحافظی با سردار جواد غفاری (فرمانده نیروهای ایرانی در سوریه) در روز «شنبه» (۱۵ آبان-۶نوامبر) برگزار شد؛ یعنی پیش از سفر وزیر خارجه امارات...
در مراسم تقدیر از فرمانده نیرویی که نقش اساسی در بقای نظام سوریه ایفا کرد، عالیترین مقامی که حضور یافت وزیر دفاع سوریه بود.
نه رئیس جمهور، نه نخست وزیر و نه حتی وزیر خارجه در این مراسم حاضر نبودند و سخنرانی نکردند!
عکسهای یادگاری هم بیانگر بینظمی و سطح پایین جلسه است.
۲/۳
چنین تصمیماتی یک شبه اتخاذ نمیشود.
روندهایی از این دست را باید طی زمان (میانمدت) و براساس قرائن موجود تحلیل کرد...
اما نشانهای که این روزها میتوان دنبال آن بود، چیست؟
«آیا باز هم به پایگاه تنف، حمله موشکی و پهپادی خواهد شد؟»
به بهانه این توییت ارزنده آقا سیاوش، نقب کوتاهی بزنیم بر فضای سیاسی کلی طوائف لبنان
پیش فرض این رشتو بر این است که در لبنان هویت ملی در مقایسه با هویت های طائفه ای، وزن کم تری دارد و نتیجه آن را در کنش گری طائفه ای چند دهه اخیر ملت می توان دید.
در جامعه سیاسی لبنان، چهار طائفه اصلی و دو طائفه حاشیه ای داریم.
طوائف اصلی: 1- مسیحیان (با تمام شقوق آن) 2- اهل تسنن 3- شیعیان 4- دروزی ها
علاوه بر آن «علوی ها» و «اسماعیلیه» هم حضور و وزن محدودی در لبنان دارند.
2/12
مسیحیان لبنان هم تنوع مذهبی بالایی دارند هم تنوع سیاسی بالا.
حتی در کابینه هم معمولا سهمیه بندی مذهبی و سیاسی به شکل موازی لحاظ می شود.
مارونی، کاتولیک، ارتدوکس و ارمنی معمولا سهمیه مشخصی در دولت دارند. گاهی یک کرسی هم به وزیر «مسیحی اقلیت های مذهبی» می رسد.
برای اولین بار طی چند دهه اخیر،
همبستگی هویتی و جنبش فراگیر میان تمام فرزندان ملت فلسطین شکل گرفت.
از فلسطینیهای داخل (عرب ۴۸) در حیفا، لد و...
تا آوارگان ساکن اردوگاههای فلسطینی در لبنان، سوریه، اردن و...
از کرانه باختری تا غزه
و بالاخره اعراب قدس (اورشلیم)
حیفا، سومین بزرگترین شهر اسرائیل است.
تنها ۱۰ درصد جمعیت آن را اعراب تشکیل میدهند و نسبت مسلمانان به حدود ۵ درصد میرسد!
از نظر جغرافیایی نیز خارج از مثلث عربنشین اراضی ۴۸ (اسرائیل) است.
از سال ۴۸ و اخراج فلسطینیها، شاهد تظاهرات گسترده نبوده است!
«ام الفحم»، مرکز یا مهمترین شهر در منطقه استراتژیک «المثلث» (بخش شمالی) است.
المثلث، منطقه عموما عربنشین داخل اراضی ۴۸ (اسرائیل) میباشد.
مقامات امنیتی رژیم، یکی از چالشهای امنیتی اسرائیل را بافت عربنشین المثلث میدانند.
حالا علیرغم اینکه دولت مرکزی، صرفا بر حدود ۶۰ تا ۶۵ درصد سرزمین سوریه سیطره دارد؛ اما مدتهاست سایه جنگ روزمره از این کشور دور شده است.
حکومت #بشار_الأسد امروز با چالشهای دوره #پساجنگ دست و پنجه نرم میکند. چالشهایی که از همان سالهای اوج جنگ قابل پیشبینی بود...
(۲)
سال ۹۵ (حدودا یک سال پساز حضور نظامی روسیه) در یک کنفرانس، مهمترین چالشهای مقاومت و حکومت سوریه را نه جنگ نیابتی، داخلی و مبارزه با تروریسم؛ بلکه مواردی دانستم که این روزها #دمشق با آن دست و پنجه نرم میکند.
بدون توجه به این مسائل، هیچ ثبات پایداری واقع نخواهد شد!