Thread by @JetRoz

Vandaag op #InternationalWomensDay wil ik graag stilstaan bij al die vrouwen die al zo lang worstelen met wat ze #onbegrepenklachten noemen, die met meer onderzoek vaak en sneller wél te verklaren en soms te verhelpen zijn.

Als vrouw herkennen we denk ik bijna allemaal de volgende dooddoeners: “Het hoort er gewoon bij” (vaak als het om menstruatieklachten gaat), “Ach mevrouwtje, heeft u niet gewoon veel stress?”, “Hoe gaat het met uw huwelijk?” en “U heeft wel veel ballen in de lucht houden…”

Vaak gevolgd door opmerkingen als “Kijk het nog even aan” of “Ik kan u antidepressiva voorschrijven”. En als vrouwen in de overgang komen, dan blijkt het voor velen een nóg grotere strijd om serieus genomen te worden.

Het is niet voor niets dat minder kennis bestaat van chronische aandoeningen waar in verhouding meer vrouwen aan lijden. Denk aan auto-immuunziekten, endometriose en postinfectieuze aandoeningen zoals ME/CVS. Ook gaat er veel minder geld naar onderzoek van deze aandoeningen.

Patiënten die lijden aan de laatstgenoemde worden zelfs regelmatig belachelijk gemaakt, terwijl de klachten invaliderend kunnen zijn en patiënten regelmatig aan huis of zelfs bedgebonden zijn. Soms brengen zij decennialang zonder hulp eenzaam thuis door.

Ook 75% van de #LongCovid patiënten is vrouw. Ik durf te beweren dat mede daarom niet gewaarschuwd wordt voor long covid en de invaliditeit die dit veroorzaakt. En dat onderzoek naar de aandoening vaak blijft steken bij questionnaires en eindeloos monitoren van patiënten,

terwijl patiënten thuis zitten en hun hele leven in duigen zien vallen. Vaak al twee jaar lang. Als long covid patiënt heb ik de afgelopen twee jaar ook gemerkt hoe moeilijk het is om als vrouw serieus genomen te worden. Serieus onderzoek, zoals een MRI wordt vaker bij mannelijke

long covid patiënten besteld. Mijn symptomen werden gepsychologiseerd. Ik werd naar psychosomatische fysiotherapeuten verwezen,
waar ik te horen kreeg dat ik mezelf met ziekmakende gedachten in een negatieve spiraal zou houden. Dat ik ervoor zou kunnen kiezen om weer te leven.

Gewoon een kwestie van een knop omzetten… En dat terwijl ik te maken had met symptomen als serieuze tachycardie, haaruitval, tremoren, licht en geluid intolerantie, spierspasmes, hartkloppingen, huiduitslag, keelpijn, heesheid en nog zo veel meer.

“Haaruitval komt vast door het warme weer, dan hebben veel vrouwen daar last van”, “Je maakt je te druk, daar krijg je hartkloppingen van”, “Je wil te veel: carrière, relatie, sporten. Dit breekt je op” en “Je hoort je hart zo bonzen doordat je niet zo veel vet op je botten hebt”

Victim blaming, gaslighting en psychologiseren… Zullen we daarmee stoppen? Zullen we vrouwen gewoon serieus nemen? Niemand vindt het leuk om ziek te zijn en ik durf te beweren dat het percentage vrouwen dat liegt over de klachten extreem klein is.

Het is 2022. Kunnen we net zo veel aandacht besteden aan het vrouwenlijf, als dat aan het mannenlijf besteed is?

Thanks.

Een hartverscheurend portret van Mevrouw S. door @CasterenJoris “Gescheiden vrouw, spreekt de taal niet goed. Weinig vrienden, sociale problemen…” Jarenlang werd mevrouw S. voor gek verklaard, terwijl ze aan een serieuze auto-immuunziekte bleek te lijden. volkskrant.nl/mensen/mevrouw…