,
11 tweets,
2 min read
Read on Twitter
Weer een voorbeeld van een columnist die niet de moeite neemt zich te verdiepen in het strafrecht. @nausicaamarbe bekijkt de zaak van de ‘blokkeermoslims’ alleen met een ideologische bril. telegraaf.nl/watuzegt/36712…
Zij hekelt het OM: de ‘blokkeermoslims’ lijken vrijuit te gaan en zouden anders behandeld worden dan de ‘blokkeerfriezen.’ Zoals ze eerder de Friese zaak al (gespeend van iedere juridische kennis) een ‘showproces’ noemde (telegraaf.nl/watuzegt/26685…) slaat ze nu weer de plank mis.
De suggestie is: ‘hardwerkende Friezen’ zijn een makkelijke prooi; van moslims zijn we bang, dus mogen ze rellen (in dit geval bij een betoging van Pegida in Eindhoven).
In principe is het verhinderen van een demonstratie, of het nu KOZP of Pegida is, strafbaar. Dat maakt voor het OM niet uit. Er zijn aanhoudingen verricht in Eindhoven, er kunnen dus ‘blokkeermoslims’ worden vervolgd. Marbe concludeert dus veel te snel.
Aangezien er geweld is gebruikt, zijn forse taakstraffen niet uitgesloten. Verschil kan zijn: in Friesland was het georganiseerd verzet, doorgezet ondanks waarschuwingen van de politie. In Eindhoven was het eerder een spontane tegendemonstratie.
Wanneer vervolgt het OM? Marbe vermoedt willekeur. Ik heb dat eerlijk gezegd nog nooit bemerkt. Wat is dé bepalende factor in dit soort zaken: de herkenbaarheid van de verdachte. En daar zien we een groot verschil tussen beide zaken.
In Friesland kreeg de recherche de ‘blokkeerfriezen’ op een presenteerblaadje met naam en rugnummer, via Facebook en App-groep. ‘Eindhoven’ is meer de gemiddelde voetbalrel: een meute, gezichten soms onherkenbaar, wie doet wat? Daarom zegt ‘t OM: kunnen we hier chocola van maken?
Ik heb menig voetbalrel aanschouwt. En vele tientallen, zo niet honderden relschoppers (meestal blank, autochtoon) de dans zien ontspringen. Niet vanwege willekeur van het OM, maar omdat de individuele rol van de relschopper niet te bewijzen was.
In de column wordt niets over de bewijsbaarheid gezegd. Terwijl dat in iedere strafzaak de basis is.
Eerder zagen we al dat bij de AZC-cijfers van Harbers de politieke blik domineerde boven de strafrechtelijke betekenis. Bij de ‘blokkeerfriezen’ idem dito: volkomen ten onrechte werden de vervolgbeslissing en de veroordeling als ‘politiek proces’ geduid.
Marbe sluit haar column af met de conclusie dat het OM meer kapot maakt dan de blokkeerfriezen. Ik denk dat vooral slecht geïnformeerde columnisten (en politici) de rechtsstaat keer op keer beschadigen.
