Draadje over @wierdduk en de journalistiek.
Wierd Duk had mij een tijd geleden geblokkeerd, nadat ik hem kritische vragen had gesteld. Afgelopen week deblokkeerde hij mij plotseling, omdat hij de behoefte had mij belachelijk te maken.
Wierd Duk had mij een tijd geleden geblokkeerd, nadat ik hem kritische vragen had gesteld. Afgelopen week deblokkeerde hij mij plotseling, omdat hij de behoefte had mij belachelijk te maken.
Het draaide om de kwestie van de #blokkeerfriezen Hij verdraaide mijn woorden en maakte mij uit voor “schizofreen”, “dom” en iemand “die uit zijn nek kletst.” Direct kreeg ik volgers van hem op mijn dak die mij “NSB’er”, “labiel” en “linkse idioot” noemden.
Ik sprak Wierd daarop aan, maar zoals zo vaak distantieerde hij zich niet van zijn (soms zeer) radicale volgers. Ik vind dat hij zelf ook verantwoordelijk is voor veel scheldpartijen op twitter.
Vandaag beklaagde hij zich over de haat bij een aantal van zijn criticasters. Hij snapte dat niet. Ik kan hem daar deels in volgen. Als @erikvmuiswinkel hem ‘een fasict’ noemt is dat bedreigend en het dient geen enkel doel.
Maar aantijgingen als deze, komen natuurlijk niet uit de lucht vallen. Dus vroeg ik Wierd vandaag of hij de haat bij zichzelf en zijn volgers ook herkent? Het is als een Israeli die zegt ‘ik heb geen idee wat die Palestijnen tegen ons hebben’. Of andersom.
Kort daarna werd ik opnieuw geblokkeerd door Wierd. Het bevestigt voor mij dat hij het liefst preekt voor eigen parochie. En dat is precies de kritiek die ik en vele journalisten op hem hebben.
Ik interviewde hem ruim een jaar geleden, toen hij nog bij het AD werkte. Het werd een open, soms vinnig gesprek. rijnmond.nl/nieuws/158546/…
Kort daarna stapte hij over naar de Telegraaf en in mijn ogen is hij toen geradicaliseerd. Wat bij het AD al schemerde, komt bij de Telegraaf tot volle wasdom: Wierd is meer activist dan journalist. Interviewt vrijwel alleen mensen met wie hij het ideologisch eens is.
Dat komt nu tot een climax met de kwestie van de #blokkeerfriezen waarin hij openlijk partij kiest voor Jenny Douwes en de haren. Dat past een advocaat, politicus of dominee, maar een journalist moet daar voorzichtig mee zijn.
Waarom nooit een interview met bv. @TheRebelThePoet? @StephanvBaarle ? @NadiaBouras ? @Leolucassen ? @Nourdin_ ? Een vrouw met een boerka? Of een uitdagend twistgesprek met @chrisklomp ? Nee, gewoon weer veilig en paginagroot @JennyDouwes
Ik zeg dit alles nadrukkelijk als journalist. Het gaat mijn vak aan, dat in mijn ogen draait om nieuwsgierigheid, integriteit, wederhoor, complexiteit. Journalistiek kan mooi laten zien dat de werkelijkheid altijd ingewikkelder, genuanceerder is dan je denkt.
Wierd Duk lijkt de werkelijkheid te reduceren tot “Wij” en “Zij”. Hij ziet overal cultuurclashes: elite vs volk, christenen vs moslims, Friezen vs Hollanders, links vs rechts, Provincie vs Randstad.
Dat is geen probleem als je politicus of dominee bent, wel als journalist die eenzijdig bericht om het eigen gelijk te bevestigen. Wederhoor weglaat, voornamelijk medestanders aan het woord laat. Het ondergraaft de essentiële beginselen van de journalistiek.
Ik ben 30 jaar verslaggever en merk elke keer weer hoe huiverig sommige mensen kunnen reageren, als journalisten hen benaderen. Omdat ze bang zijn dat ze niet in hun waarde worden gelaten. Dat ze in een hoek worden gezet, geframed, gepolitiseerd.
‘Duks methode’ zorgt in my humble opinion voor schade voor de journalistiek in het algemeen. Omdat het identiteitsjournalistiek is. Omdat het polariseert. Omdat het mensen extra huiverig maakt ons te woord te staan.
Ik richt mij niet puur op de persoon Wierd Duk. Voor zover ik dat kan beoordelen is het een intelligente, zeer hard werkende, humoristische man. Zoals gezegd: alle bedreigingen aan zijn adres verwerp ik. Ik wil een lans breken voor open, respectvolle journalistiek.
Wierd staat niet alleen, hij is een ‘sign of the time’, waarin het gros van de Nederlanders zegt domweg gelukkig te zijn, maar we voornamelijk ‘boze, bezorgde burgers’ horen.
Ik vrees tot slot dat kijk- en luistercijfers en krantenoplagen ons blijven opzadelen met gepolariseerde debatten, maar blijf hopen op journalistiek die niet in de eerste plaats draait om boosheid en een mening maar om informatie en nieuwsgierigheid.
