۱) معادل اصطلاح «فشار حداکثری» در ادبیات نظامی اصطلاح «جنگ تمام عیار» یا Total war است. جنگ تمام عیار نوعی نزاع مسلحانه است که در آن هیچ حد و مرزی وجود ندارد و با هیچ‌یک از معیارها، موازین قانونی و مقررات حقوق بشردوستانه سازگار نیست.
۲) در آغاز بحران کرونا در ایران حتی یکی از کارمندان یکی از لابی‌های حامی تحریم در مقاله‌ای نوشته بود «آنجا که تحریم‌ها شکست خورد، کرونا موفق خواهد شد»! سال قبل نیز در بحران سیل همین رویکرد را داشتند.
۳) ایران - به دلیل اینکه در شرایط و تنگنای تحریم قرار دارد - قادر نیست آنطور که شایسته است در برابر اقدامات زیان‌بار سایر کشورها واکنش‌های متناسبی نشان دهد و برای‌شان در ازای لطماتی که وارد می‌کنند هزینه‌تراشی کند.
۴) یعنی، امروز ایران در شرایطی نیست که - مثلاً - در مقابل سیاست‌های خسارت‌بار کرهٔ جنوبی یا ایالات متحده عربی، اموال این کشورها را در ایران توقیف کند، حساب‌های وابسته به آن‌ها را مسدود کند یا محدودیت‌هایی برای اتباع و سرمایه‌گذاران آن‌ها قائل شود.
۵) «تحریم» عملاً این قدرت مانور و این قبیل اهرم‌های بازدارندگی را تا حدود زیادی از ما سلب کرده است.
۶)عربستان می‌تواند بخاطر یک توئیت نابجای وزیر امور خارجه کانادا یک شبه پروازهای خط هواپیمایی کانادا به عربستان را لغو کند، شرکت‌های کانادایی را اخراج کند، روادید شهروندان کانادایی را باطل کند، اتباع و دانشجویان خود را از کانادا فرابخواند و دولت کانادا را تحت انواع فشارها قرار دهد
۷) اما - بخاطر تحریم‌ها - ایران دیگر از چنین ابزارها و قدرتی برخوردار نیست؛ و دولت‌های خارجی و حتی شرکت‌های خصوصی‌شان نیز به این حقیقت واقف هستند و از آن سوءاستفاده می‌کنند.
۸) به همین خاطر هم لغو تحریم فقط یک ضرورت اقتصادی نیست؛ بلکه یک ضرورت راهبردی است که حداقل تاثیر آن این است که این قبیل اهرم‌ها و ابزار بازدارندگی ایران را احیا می‌کند. اگر این اهرم‌ها را بدست آوریم طبیعتاً سایر دولت‌ها و شرکت‌ها نیز در عهدشکنی نسبت به ایران تجدید نظر خواهند کرد
۹) باید تمام نهادها و ارگان‌ها در چنین شرایطی توان و ظرفیت‌های خود را در جهت هم‌افزایی و کمک به یکدیگر بکار گیرند تا مشکل تأمین دارو در ایران برطرف شود.
۱۰) این همکاری و هم‌افزایی هم مستلزم این است که برخی رقابت‌ها و بداخلاقی‌ها و توهمات را کنار بگذارند و دست‌کم در حوزه‌های «فنی» - مانند حوزه بانکی - از توصیه‌های کارشناسان پیروی کنند.
۱۱) مثلاً اگر رئیس بانک مرکزی و کارشناسان این حوزه یک سیاست داخلی یا یک موضوع خاص را «مانع» انتقال مالی برای خرید دارو می‌دانند، به ارزیابی و توصیه‌های آن‌ها - بدون تنگ‌نظری‌های سیاسی یا نظریه‌پردازی‌های غیر موجه - اعتماد کنند تا مانع مذکور برطرف شود.
۱۲) واقعاً نمی‌شود ارگان‌ها و نهادهای سیاسی در مورد تخصصی‌ترین و ریزترین مباحث «فنی» - مانند موضوع FATF - نظراتی مقدم بر نظر ارگان‌های تخصصی و فنی داشته باشند و انتظار داشته باشیم مسائل حل‌وفصل شود.
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
