Thread by @Lumina_Luceat

#LuminaJJKFanfic #เกะริโกะ #สุงุริโกะ TW มีสปอยเนื้อหาของมังงะเล่มที่8-9

Out of the blue 🎨

เกะโท สุงุรุ มีความทรงจำจากชาติที่แล้วอยู่

เขาเห็นความทรงจำพวกนั้นผ่านความฝันตั้งแต่วัยเด็ก เกะโทในอดีตชาตินั้นมีทั้งชื่อ,หน้าตาเหมือนกับตัวเขาในปัจจุบันทุกระเบียบนิ้ว ขาดแต่เพียงแค่

ความทรงจำของเขานั้นไม่ได้แจ่มชัดขนาดจำทุกอย่างได้

มันเป็นแค่ภาพเบลอๆ ขาดๆหายๆไม่สามารถปะติดปะต่อได้มากเท่าที่อยาก แต่ว่ามันมีความทรงจำช่วงหนึ่งทีาเขายังจำได้อย่างชัดเจน

มันคือความทรงจำในช่วงมัธยมปลายปีที่2

เกะโทไม่รู้ว่าทำไมมันถึงไม่เหมือนความทรงจำช่วงอื่น อาจจะเป็นเพราะมัน

สำคัญกับตัวเขามากละมั้ง ในความทรงจำนั้นเขาก็จะเห็นร่างของเด็กสาวคนหนึ่ง เธอมีผมสีดำสนิทมัดเป็นเปียไพล่หลังและสวมใส่ชุดกะลาสี

อามาไน ริโกะ คือชื่อของเธอ

ความทรงจำเกี่ยวกับอามาไน ริโกะนั้นแจ่มชัดโดดเด่นเป็นอย่างมาก ทั้งใบหน้า ทั้งน้ำเสียง ทั้งบทสนทนาทุกอย่างของเธอเขาจำได้โดยไม่มี

เลือนลางแม้แต่นิดเลย เพียงแต่ว่าความทรงจำที่เกี่ยวกับเธอคนนั้นมันช่างน้อยนิดยิ่ง เขาฝันเห็นแต่ภาพเดิมๆที่แล่นซ้ำไปซ้ำมาในทุกๆวัน แต่เขากลับไม่เคยรู้สึกเบื่อกับมันเลย

ทุกครั้งที่ฝันถึงริโกะจังเมื่อตื่นขึ้นมาหัวใจของเขาก็รู้สึกโหวงๆ ราวกับอะไรบางอย่างขาดหายไปตลอดเลย

อยากจะเจอ อยากจะคุยกับเธอ อยากจะรู้จักกับริโกะจังให้ได้มากกว่านี้ เขาโหยหาริโกะตลอดมา ยิ่งผ่านไปนานมากแค่ไหนความรู้สึกที่มันทับถมมัยก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆจนทนไม่ไหว

จนกระทั่งวันหนึ่งในฤดูร้อนของฃ่วงม.ปลายปี2 เกะโท สุงุรุตัดสินใจจัยพู่กันขึ้นมา

เขาไม่ได้มีพื้นฐานศิลปะมากมาย

แต่เขาก็อยากที่จะวาด สาเหตุหลักที่เขาเริ่มจับพู่กันก็เป็นเพราะอามาไน ริโกะ

เขาเคยสงสัยว่าทำไมความทรงจำที่เกี่ยวกับเธอมันช่างน้อยนิด จนวันหนึ่งเขาได้รับรู้ถึงสาเหตุนั้น

นั้นก็เพราะอามาไน ริโกะ ตายไปแล้ว

นั้นคือสาเหตุที่ความทรงจำเกี่ยวกับเธอคนนั้นถึงได้น้อย เกะโทในชาติก่อนได่มี

โอกาสรู้จักเธอเพียงแค่ระยะเวลาสั้นๆ ทั้งๆที่ตัวเขารักเธอมากขนาดนั้นแท้ๆ อามาไน ริโกะคงเรียกได้ว่าเป็นรักแรกของเกะโท สุงุรุเลยแน่ๆ ทั้งๆที่เป็นอย่างนั้นการที่ได้มาเห็นเธอที่เป็นที่รักตายต่อหน้ามันช่างเจ็บปวดยิ่งนัก

ไม่มีโอกาสได้เห็นเธอเติบโตเคียงข้างกัน ไม่มีโอกาสได้เห็นรอยยิ้ม

ไม่มีโอกาสที่จะปกป้องเธอได้ตามที่บอก บิ่งเมื่อนึกถึงเธอในอกของเกะโทนั้นช่างเจ็บปวดยิ่งนัก

เพราะงั้น เขาจึงจับพู่กันขึ้นมา

วาดภาพเธอผู้เป็นที่รัก วาดทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอสมควรได้รับ

ทั้งอดีตที่ ปัจจุบัน อนาคต ทุกๆอย่างของเธอที่เขาไม่เคยได้เห็น รังสรรค์มันขึ้นมา

ใหม่ทั้งหมด สร้างโลกขึ้นมาภายในผืนผ้าใบแสนเล็ก โลกที่เธอจะมีตัวตน มีความสุขในทุกๆวัน โลกที่สร้างขึ้นมาสำหรับเธอผู้เป็นที่รักโดยเฉพาะ

จรดปลายปากกลงบนกระดาษ ตวัดพู่กันละเลงสีลงบนผ้าใบ สร้างสรรค์ผลงานซ้ำแล้วซ้ำเล่ามากมายเกินกว่าที่จะนับไหว รู้ตัวอีกทีรอบกายของเกะโทก็เต็มไปด้วยรูป

ของอามาไน ริโกะ ทั้งรูปที่เธอสวมชุดกะลาสีเรียนอยู่ในห้องเรียน รูปที่เธอใส่ชุดธรรมดาเดินไปตามถนนคนเดินเหมือนเด็กทั่วๆไป รูปที่เธอยืนอยู่ตรงภูเขา รูปทั้งหมดคือรูปที่เขาสร้างสรรค์ขึ้นมา

เพราะเธอที่จากไปตั้งแต่วัยเยาว์ เธอที่ไม่เคยได้มีโอกาสใช้ชีวิตในช่วงวัยรุ่น ไม่มีโอกาสได้เติบโต

เหมือนคนอื่น เพียงแค่คิดมันก็เจ็บปวด มาก เขาจึงได้วาดภาพของเธอ

วาดภาพเธอที่ได้เติบโตเหมือนคนอื่นๆ วาดภาพเธอทีามีความสุขเหมือนเด็กทั่วๆไป วาดภาพเธอได้สวมใส่ชุดเจ้าสาวอันแสนสวย

ถึงมันจะเป็นแค่ภาพวาด แต่ว่าการที่ได้เห็นเธอมีความสุขอยู่ในผืนผ้าใบนั้น เกะโท สุงุรุก็มีความสุขมากแล้ว

เขาวาดภาพของริโกะมาเรื่อยๆจนถึงช่วงเข้ามหาลัย ถึงงานมันจะมากมายก่ายกองแค่ไหนเขาจะต้องเจียดเวลามาวาดภาพของเธอคนนั้นให้ได้

แม้กระทั่งวันที่มาเที่ยวกับเพื่อนๆที่ทะเลโอกินาว่าเขาก็ยังวาดภาพเธอเช่นเคย

เขามองวิวทิวทัศน์เบื้องหน้า จดจำมันลงไปในหัวและบรรจงวาดมังลงไปยังผืนผ้าใบ

"วาดรูปสวยจังนะคะ"

เสียงของหญิงสาวดังขึ้นจากด้านหลัง เกะโทคิดว่าคงเป็นพวกนักท่องเที่ยวธรรมดาๆ เขาจึงเอ่ยปากขอบคุณโดยไม่ได้หันกลับไปมอง

"แต่ว่านะ ปกกะลาสีของโรงเรียนฉันมีแถบสีขาวสองสีนะ อย่าลืมวาดสิคนผมหน้าพิลึก"

ดวงตาของเกะโทเบิกกว้าง ชื่อเล่นที่คุ้นเคยที่มีแค่คนคนเดียวเรียก

ชายหนุ่มรีบหันไปหาต้นเสียง สิ่งที่อยู่ตรงหน้าเป็นภาพที่ทำให้เขาหัวใจหยุดเต้นไปชั่วขณะ

ใบหน้าที่เห็นหลายต่อหลายครั้งจนนับไม่ไหว ดวงตากลมโตที่เต็มไปด้วยความแน่วแน่ ผมสีดำยาวมัดเป็นเปียไพล่หลังแสนงดงาม ถึงแม้ว่าชุดที่ใส่จะไม่ใช้ชุดกะลาสี แต่เขาก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นใคร

"ริโกะจัง..."

"ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ!"

เกะโทไร้คำพูดไปในบันดล ลำคอของเขาไม่มีเสียงออกมา หัวใจเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆอย่างน่าตกใจ ภายในหัวนั้นมีเต็มไปด้วยความปิติ ความสุข ความยินดี อารมณ์มากมายที่หลังไหลออกมาจนปะปนล้นปรี่ออกมาจนไม่รู้ว่าเขาควรจะทำอย่างไรดีกับความรู้สึกพวกนี้

ร่างของเกะโทพุ่งเข้าไป

กอดเธอเข้ามาในอ้อมอก ร่างกายของเธอยังคงอบอุ่น เขาสัมผัสได้ถึงเสียงหัวใจที่เต้นอยู่ภายในนั้น ดวงตาของเกะโทรู้สึกเห่อร้อนจนพร้อทที่จะร้องไห้ตลอด

เธอยังมีชีวิตอยู่ ยังคงอยู่ตรงนี้ ตรงหน้าของเขา

มือของริโกะเอื้อมมาโอบหลังเขาพร้อมปลอบประโลม ในช่วงเวลานั้นเกะโท สุงุรุสาบานกับตนเอง

สาบานว่าจะปกป้องเธอให้จงได้ สาบานว่าจะไม่มีทางปล่อยเธอไปอีกเป็นครั้งที่สอง

---

@threadreaderapp Unroll plz

#เกะริโกะ
readawrite.com/c/69eee021e7a1…