Thread by @polfosol

درسال ۲۰۰۸ یک دختر ۱۸ ساله به اسم ماری با پلیس تماس گرفت و گزارش داد که مورد تجاوز قرارگرفته. درتحقیقات پلیس مدرک قابل اعتنایی پیدا نشد و موارد متعددی از تناقض در روایت‌های ماری از ماجرا مشاهده شد. درنتیجه ماری به دروغگویی و تلاش برای جلب توجه متهم شد

۱/n
nytimes.com/2018/03/06/boo…

اما طولی نکشید که با تکرار وقایع مشابه معلوم شد که اصل ماجرا ساختگی نبوده و ماری صرفا قربانی یک واکنش دفاعی مغز بود که در اون، جزئیات یک اتفاق وحشتناک در حافظه دستکاری میشه: اختلال تجزیه‌ای یا dissociative amnesia.

این واقعه دست‌مایه نگارش یک کتاب و مینی‌سریال Unbelievable شد
۲/

در همه جای دنیا، حتی کشورهایی که از لحاظ شاخص‌های اجتماعی رتبه بالایی دارند، جرائم جنسی کمترین درصد گزارش رو داره.
طبق آمار، بین ۹۰ تا بالای ۹۹ درصد این جرائم بدون پیگیری باقی می‌مونن. مثلا گزارشی که پارسال در نیوزیلند منتشر شد رقم ۹۴ درصد رو ذکر می‌کنه:
rnz.co.nz/news/national/…

از اون طرف، درصد قابل‌توجهی از زنان و مردان در طی زندگی انواع مختلفی از خشونت جنسی رو تجربه می‌کنن. اما علی‌رغم گستردگی این پدیده، هنوز در نظر خیلی‌ها یک معضل جدی به حساب نمیاد.
شاید یکی از دلایلش همین درصد اندکِ گزارش جرایمه.

(نمودارها و آمارهای زیر از منابع مختلف جمع‌آوری شده)

تحقیقات انجام شده درباره این مساله، چند دلیل رو ذکر می‌کنن. این دلایل طبعا مربوط به یک جامعه آماری خاص با فرهنگ و شرایط اجتماعی منحصربه‌فرده؛ ولی بسیاری از اونها رو میشه تعمیم داد.

§ درصد بالایی از تجاوزات رو اطرافیان و افراد آشنا یا حتی فامیل انجام میدن/
inspq.qc.ca/en/sexual-assa…

رابطه فرد قربانی با متجاوز یک فاکتور تعیین‌کننده در احتمال گزارش جرمه و خیلی از دلایل تحت تاثیر این عامل اصلی هستند.
بسیاری از قربانیان در برابر متجاوز احساس ضعف و بی‌پناهی می‌کنن و ترس از انتقام باعث میشه که واقعه رو مخفی کنن. در مواردی هم فقدان مدارک کافی مزید بر علت میشه.

خودملامت‌گری یک عامل دیگه‌ست که فرد رو از حرف زدن درباره موضوع منصرف می‌کنه. گاهی اوقات که واقعه برای یک فرد معتمد افشا میشه، ممکنه با بروز نشانه‌های ناباوری یا حتی پرسیدن سوالات ظاهرا بی‌منظور (از قبیل: چرا دعوتش رو قبول کردی؟) این سرزنش خویشتن تشدید بشه.
vice.com/en/article/gyj…

گزارش و پیگیری جرم، غالبا مستلزم یادآوری و تعریف چندباره‌ی اتفاقاته. برای خیلی از قربانیان بار روانی این پروسه قابل تحمل نیست و ممکنه حتی با وجود مدارک قوی، توان پیگیری سریع موضوع رو نداشته باشن.
اینجور مواقع حمایت قوی ازطرف خانواده و دوستان لازمه که افراد کمی در این حد خوش‌شانسن

مساله دیگه اینه که اتهام آزارجنسی ازلحاظ حقوقی مسئولیت سنگینی رو متوجه شاکی می‌کنه و فرد قربانی باید نهایت دقت رو در روند پیگیری قانونی اعمال کنه. اما همون‌طور که در این مقاله توضیح میده، بسیاری از قربانیان در یادآوری جزئیات یک اتفاق وحشتناک دچار مشکل میشن
time.com/3625414/rape-t…

علاوه بر دلایل شخصی، یه سری فاکتورهای مهم مربوط میشه به فرهنگ و اجتماع.
غالبا از متجاوزین با عنوان هیولا و monster یاد می‌کنن برای انزجار از عمق زشتی کار. اما از طرفی، این باعث میشه تو ذهن اکثر افراد تصویر خاصی از یک فرد متجاوز شکل بگیره. و وقتی اون شخص با این تصور همخوانی نداره/

ناخودآگاه یک واکنش دفاعی در مغز ایجاد میشه که ممکنه به شکل توجیه‌تراشی و سرزنش قربانی بروز کنه.
در جوان‌ترها نیاز به پذیرفته شدن از سوی جمع و تعلق به یک گروه خیلی پررنگ‌تره. لذا ترس از این سرزنش و واکنش‌های منفی تبدیل میشه به یک عامل بازدارنده قوی در گزارش جرم.

رشته‌توییت مرتبط:

https://twitter.com/polfosol/status/1298080161926184961

اینجا نباید از نحوه تعریف یا طبیعی جلوه دادن رفتارهای آزارگرانه هم غافل شد. در بعضی تحقیقات به این مساله اشاره شده که درصدی از قربانیان به دلیل نبود آموزش، اصولا آگاهی نداشتن که رفتاری که با اونها شده جرم بوده.
این عامل البته در سنین پایین خیلی پررنگ‌تره.
wsj.com/articles/the-c…

دلایل دیگه‌ای ازقبیل شرم و ترس از آبرو هم بیشتر به فرهنگ ربط دارن و شدت تاثیر اونها در جوامع مختلف متفاوته. ممکنه در جایی تبدیل بشه به عامل اصلی و جای دیگه کمترین اهمیت رو داشته باشه.

یک گروه دیگه از عوامل مربوط میشه به قانون‌گذاری و حکومت و نواقص قانونی در برخورد با این مساله.

بسیاری از افراد به دلیل ناامیدی از حمایت قانونی، یا حتی از ترس بدرفتاری مأموران قانون از پیگیری جرم منصرف میشن.

اینجا مرور خلاصه‌ای انجام داده بر مهم‌ترین تحقیقات موجود در این زمینه. نکته مهم اینه که هر تحقیق بر گروه خاصی متمرکز شده با دلایل کاملا متفاوت:
journalistsresource.org/health/sexual-…

اما شناسایی موانع موجود و تلاش برای رفع اونها تنها بخشی از مسأله‌ست؛ و باید انگیزه‌های گزارش‌دهندگان رو هم بررسی کرد. چاره‌اندیشی برای تقویت این عوامل هم جزء مهمی از راه‌حله.

از اونجا که داره طولانی میشه، صرفا به نتایج یک تحقیق اشاره می‌کنم که اینجوری به‌شکل نمودار درش آوردم:

قبل از جمع‌بندی حیفه به یک موضوع دیگه اشاره نکنم. مردان در زمینه گزارش جرم به مراتب مشکلات حادتری دارن. هم از این لحاظ که زیاد بهش پرداخته نمیشه و هم کلیشه‌های فرهنگی در ذهن افراد و جامعه بسیار سنگین‌تره.
این گزارش گاردین درباره تجاوز به مردان در زمان جنگ/
theguardian.com/society/2011/j…

واقعا وحشتناکه. اکثر قربانیان از فاش کردن قضیه، حتی برای نزدیک‌ترین افراد خانواده ابا دارن. مثلا یه جا با ژان پل مصاحبه می‌کنه که بر اثر تجاوزات مکرر، الان موقع راه رفتن دچار خونریزی میشه.
میگه من ماجرا رو حتی به برادرم هم نگفتم. چون می‌ترسم با خودش فکر کنه برادر من دیگه مرد نیست

میگه در آفریقا هیچ مردی حق نداره آسیب‌پذیر باشه. حتی در اغلب مواقع وقتی زنان می‌فهمن که شوهرشون در جنگ مورد تجاوز قرار گرفته اونها رو ترک می‌کنن.

این مقاله هم درباره تجاوز به مردان از سوی زنان و مشکلاتیه که قربانیان باهاش مواجه میشن. از عدم باور یا تمسخر/
theguardian.com/commentisfree/…

تا طرد اجتماعی. درمتن مقاله یه لینک از ردیت هست که در اون، مردانی از این تجربه خودشون گفتن. درمواجهه با اینجور اخبار، اولین واکنشی که حتی ازسوی لیبرال‌ترین افراد هم نشون داده میشه خندیدن به قضیه‌ست. انکار و تمسخر این مسائل به‌مراتب عادی‌تره؛ که پیگیری موضوع رو عملا غیرممکن می‌کنه

نهایتا می‌رسیم به اینکه چه باید کرد؟
بخشی از راه‌حل مربوط میشه به قانون‌گذاری و پیش‌بینی مجازات‌های متناسب، حمایت‌های قانونی/روانی از قربانیان، فرهنگ‌سازی وآموزش، که بیشتر وظیفه دولت و NGOهاست.
اما جامعه هم دراین زمینه وظایفی داره که قطعا اهمیتش کمتر نیست

theatlantic.com/national/archi…

خطر طرد و عدم درک ازسوی جامعه یکی از مهم‌ترین عوامل سکوت قربانیان تجاوزه. جنبش #MeToo در آغاز بااین هدف شکل گرفت که بتونه این مانع فرهنگی رو تاحدی از سر راه برداره. قطعا مثل همه حرکت‌های اجتماعی اشکالاتی هم داشته و سوءاستفاده‌هایی ازش صورت گرفته؛ اما بد نیست نگاهی به آمار بندازیم

این مقاله توضیح میده که از زمان آغاز این حرکت، نه‌تنها روند تصویب قوانین حمایتی و تبعیض‌زدا درکشورهای مختلف سرعت گرفته، بلکه تعداد گزارش‌های قربانیان بین ۲ تا ۵ برابر افزایش داشته.
در مجموع، منصفانه میشه گفت که برآیند این حرکت تو زمینه‌های زیادی مثبت بوده

vox.com/identities/201…

به هرحال، ما به عنوان یک شهروند عادی وظیفه داریم که به‌جای تخطئه‌ی کلیت یک حرکت مثبت اجتماعی، از نقاط قوتش حمایت کنیم و در راستای اصلاح نقاط ضعفش تلاش کنیم.

اگر عمری باقی بود، تو قسمت دوم این یادداشت مروری خواهد شد بر نقاط ضعف و اشکالاتی که این جنبش تابحال باهاش مواجه بوده.

n/n