आम्ही दोघेही एकाच वयाचे, समीर (नाव बदललेय) बडोद्याचा मराठी गडी,तिकडेच शिकला. मुंबईत कामाला आला,प्रचंड बुद्धिमान, उच्चशिक्षित,कामाप्रती अत्यंत प्रामाणिक. तो पॅालिश्ड,हसतमुख, टापटीप राहणारा.
रांगडी!
सहज बोललं तरी लोकांना वाटायचं मी भांडतोय….तो मात्र मला समजून घ्यायचा,खुप शिकवायचा.
आम्ही कॅार्पोरेटमधे एकत्र काम करताना मला त्याच्याकडून मॅनेजमेंटच्या बऱ्याच गोष्टी शिकायला मिळाल्या.तो फार मायेने समजून घ्यायचा…लिडरशिप साठी लागणारे सर्व गुण त्याच्यात खच्चून भरलेले.
२/१५
पुढच्या आयुष्यात आमचे रस्ते वेगळे झाले, मी पुर्णवेळ व्यवसाय करण्याचे ठरवले आणि त्याने कॅार्पोरेटमधेच थांबायचे ठरवले , त्याला खरच तिथे चांगले भविष्यही दिसत होते.
त्याने पुढे अत्यंत नावाजलेली आणि चांगली कंपनी निवडली, प्रचंड कष्ट आणि कित्येक नवनवीन क्षेत्रात त्या कंपनीला
३/१५
त्याने यश मिळवून दिले. चांगली टिम बनवली.
सुरूवातीची ५/६ वर्ष तो खुप आनंदी दिसायचा. नंतरनंतर मात्र जेंव्हा भेटेल तेंव्हा तणावात असायचा…काही दिवसांपुर्वी आम्ही मुंबईत जेवायला गेलो होतो,त्याचा मुड नेहमीप्रमाणे डाऊन,फोनवर चिडचिड चालली होती.मला समजत होते काहीतरी कामात बिनसलेय.
४/१५
मग मीच मुद्दाम विषय काढला- समीर, नक्की काय झालेय? तू असा कधीच नव्हतास? तुला कामाचा कसा काय त्रास वाटायला लागला?
माझ्या प्रश्नावर तो थबकला - मला रागानेच म्हणाला - मी कामाला कधी घाबरत नाही, पण काम करून जर त्याचा काही रिझल्टच भेटणार नसेल तर ते का करायचे?
मी विचारले - काय
५/१५
ते नीट सांग कोड्यात बोलू नकोस.
मग तो म्हणे-अरे, मी इथे आलो तेव्हा एक टेक्निकल डायरेक्टर दोन वर्षात रिटायर्ड होणार होते,म्हणून मला घेतले.
मी आलो, कष्ट घेतले…कंपनीचीही भरभराट करून दिली,आज जवळपास सर्व काम आमचीच टिम करतेय पण कंपनीने अचानक पुर्वीच्या डायरेक्टरला मुदतवाढ दिली.
६/१५
पुन्हा वर्षभराने त्यांनी फॅारेनच्या मॅनेजमेटंशी संधान साधून अजून २ वर्ष एक्स्टेंड करून घेतली.
बर हे करत असताना ते त्यांची जागा कशी महत्वाची आहे हे दाखविण्यासाठी दिवसभर आमच्यासोबत फक्त पॅालिटिक्स खेळतात.
मला ही कळतेय की अनुभवी,जेष्ठ मंडळीही कोणत्याही संस्थेची संपत्ती असतात.
७/१५
आयुष्यातला महत्वाचा भाग त्यांनी तिथे निष्ठेने दिलाय पण आता ते रिटायरमेंटनंतरही लालचीवृत्तीने पद सोडायलाच तयार नाहीत.
त्यांच्या या तमाशामुळे मी तयार केलेल्या टिममधील अर्ध्यापेक्षा अधिक लोक नोकरी सोडून निघून गेले. कंपनीची या वर्षात जशी ग्रोथ व्हायला हवी तशी झाली नाही,
८/१६
स्पर्धेत टिकाव धरतील असे नवे तंत्रज्ञान मला आणायचेय पण हा माणूस मला मागे खेचतोय.
त्याचा हा मुद्दा ऐकून मी सुन्न झालो - हल्ली खाजगी असो की सरकारी सर्वांनाच निवृत्तीनंतरची सोय लावून घ्यायचीये.
पण यांच्या या स्वार्थी वृत्तीमुळे कित्येक संस्थांमधून अत्यंत अमुल्य असे मनुष्यबळ
९/१५
निघून जाते, ती संस्था वीक होते.
बर या जून्या खोडांचे मोठ्या लोकांसोबत इमोशनल आणि पर्सनल संबंध इतके चांगले असतात की ते शेवटचं,शेवटचं…करत पुढे अनुभव, आणि इतर धोक्यांची भीती दाखवत स्वत:नंतर उत्तराधिकारीच तयार होऊ देत नाहीत.
समीर सारखे कित्येक प्रामाणिक अन हुशार लोकांना ते
१०/१५
मुद्दाम नाकारतात, त्रास देतात.
बरं हे राजकारण करताना ती संस्था डब्यात गेली तरी चालेल पण मी तर काही इथून हालणार नाही हा “विकृतपणा,कर्मदरिद्रिपणा”अजिबात सोडत नाहीत.
सत्ता,अधिकार,समाजातील वजन, पद, खुर्ची आणि त्यातून मिळणारा “आदर” “सन्मान” आणि “थाट” सहजासहजी सोडणे सोपे नाही.
११/१५
‘या संस्थेला माझी गरज आहे’ किंवा ‘मला सोडायचे आहे पण मॅनेजमेंट जाऊ देत नाहीत’ ‘माझ्या अनुभवाची कंपनीला (सरकारी कर्मचारी-समाजाला) गरज आहे. या सबबीखाली ते पुढे चालू ठेवतात.
मला वाटतं- यांनी आयुष्यभर काय करायचे ते केल की आता नव्या रक्ताला,नव्या दमाच्या लिडर्सना द्या की वाव…
१२/१५
स्वत:च्या खोट्या प्रतिष्ठेपायी ऊगीचच ते असुरक्षित असतात आणि या भीतीपोटी ते काहीही चुकीची पावलं उचलायलाही मागेपुढे पाहत नाहीत.
दुर्दैवाने, अशी लोकं पुर्वाश्रमीच्या आयुष्यात चांगलं काम करूनही पुढे आदर गमावतात.
असे लोक हे खाजगी क्षेत्र असो की सरकारी क्षेत्र प्रगतीतील सर्वात
१३/१५
मोठा धोका आहेत. त्यांच्या भावना खरेच पवित्र असतील तर पदावरून पायउतार होऊन ऐच्छिक स्वरुपात ते मार्गदर्शन देऊन शकतात.
यात काही चांगली लोकंही असू शकतात त्यांची मी प्रामाणिकपणे माफी मागतो पण जर तुमच्या हयातीत तुम्ही स्वत:चे उत्तराधिकारी निवडू शकला नाहीत तर तुम्हीच निर्माण
१४/१५
केलेली संस्था रसातळालाही जावू शकते.तुमच्या कार्यकाळात जे करायचे ते केले ना आता व्हा बाजूला!
तुमच्या मुलाबाळांच्या वयाच्या लोकांशी तुम्ही स्वार्थासाठी इतके क्रूर कसे वागू शकता?
समीरसारखे लोकं अजून किती वाट पाहणार? कधीतरी, कुठेतरी थांबायलाच हवे.
मला बाजरीची भाकरी आवडते, मस्त घडीची चपाती, भाजी, डाळ-भात, तळलेले मासे, वडापाव,पोहे, उप्पीट वेगवेगळ्या चटण्या आणि बरंच काही.
बर मला हे पचायलाही सोपे जाते पण हेच युरोप, अमेरीका, चीन किंवा साऊथ इस्ट एशियातल्या लोकांना आवडायलाच हवं असा आग्रह #SaturdayThread#BusinessDots#मराठी 👇
मी धरू शकत नाही.
आणि त्यांचा पिझ्झा, बर्गर, कॅार्नफ्लेक्स, ब्रेड मला जस्साच्या तस्सा आवडावाच असेही काही नाही. कदाचित तो मला पचेल, रूचेल असेही काही नाही.
बऱ्याचदा अमेरीका आणि युरोपियन लोकांच्या विकासामुळे असेल म्हणा किंवा वर्णद्वेष वा मोठेपणाच्या गर्वामुळे असेल म्हणा 👇
भारतीय लोकांकडे आणि भारतीय बाजारपेठेकडे त्यांचा पहायचा दृष्टीकोन वेगळाच आहे.
बरेच लोकं भितीने हे मान्य करत नाहीत पण तिकडे राहणाऱ्या भारतीयांना बऱ्याचदा याचा अनुभव येतोच पण “गिरा तो भी टांग उपर” या आपल्या मुळ स्वभावामुळे तसेच पाण्यात राहून माश्याशी वैर कशाला या बोटचेप्या 👇
‘हम दो - हमारे दो किंवा आता तर एकच.’ या काळात आपल्या मुलांना निस्वार्थ मैत्री करायला शिकवणे फार गरजेचे आहे.
मैत्री ही हृदयातून असते, गरजेमुळे नाही. हे जोपर्यंत आपल्याला कळत नाही तोपर्यंत आपण त्यातून स्वार्थाचाच विचार करतो.
पुर्वीच्या पिढीत बऱ्याच जणांना एकत्र कुटूंब १/४
भाऊ, बहिण, मामा, मावशी, आत्या, काका, चुलत वगैरे नातेवाईकांचा, भावकीचा गोतावळा माहीत होता…. आपल्या मुलांबाळांना नक्कीच तो तसा मोठा नसेल व माहितही नसेल.
समाजमाध्यमांमुळे तसेच गरजेपोटी (नेटवर्कींच्या) नावाखाली हजारो मित्र हल्ली असतात पण खरे मित्र हे हाताच्या बोटावर मोजता येतील २/४
एवढेच असतात. त्यांना जपायला हवे.
खरं तर जो फरक माहिती आणि ज्ञानामधे आहे तोच फरक ओळख आणि खऱ्या मित्रांमधे आहे.
एकाद्याला मित्र म्हणताना विचार करा, मित्रांची निवड फार काळजी पुर्वक करा. तेच तुमची दशा आणि दिशा ठरविणार असतात. मैत्रीत कधीच काही गुप्त नसते त्यामुळे ठेवला तर ३/४
१०/१२ वर्षापुर्वीची गोष्ट. तो जवळपास माझ्याच वयाचा, एकाच बिल्डिंगमधे आम्ही राहायचो. येताजाता लिफ्ट मधे भेटायचा. प्रचंड श्रीमंत,स्टायलिश,एकदा घातलेले कपडे,घड्याळ वा गॅागल पुन्हा कधीच दिसायचे नाहीत.
मधे तो दिसला, अगदी सहजपणे मी त्याला फ्रेंडरिक्वेस्ट पाठवली. काही मिनिटात त्याने ती ॲक्सेप्टही केली.
त्या दिवशी मला वेळ नव्हता,एके दिवशी पुण्याहून परत येत असताना मी त्याची फेसबुकवॅाल चाळली… काय फोटो होते त्याचे. अवाक् करणारे, BMW/Merc, सारख्या देशी विदेशी कार, पंचतारांकीत
२/१६
हॅाटेल्समधील पार्ट्यांचे फोटो, एखाद्या हिरोलाही लाजवतील असे एकापेक्षा एक इव्हेंटमधील फोटो. थोड्यावेळासाठी का होईना पण मला फार असुया निर्माण झाली….. पण उत्सुकता मात्र जागी झाली की हे सगळं इतक्या कमी वयात याने कसे काय कमावले असेल.
मागच्या महिन्यात लॅाकडाऊन असताना पुण्याहून एका चांगल्या कंपनीत कामाला असलेल्या मित्राचा फोन आला. त्याचे Work From Home सूरू होते पण त्याचा एकंदर सूर त्रासलेला आणि नाराजीचा होता.
म्हणे - “लॅाकडाऊन लागला की गावी सांगलीला जायचे ठरले होते पण काल कंपनीने नियम काढलाय की पुणे सोडून जायचे नाही, जर रिपोर्टिंग लोकेशन बदलले तर ती सुट्टी म्हणून मोजली जाईल आणि ॲक्शन पण घेऊ शकतात. वैताग आलाय राव या फालतू पॅालिसिजचा.”
त्याचा त्रागा पाहून मी त्याला म्हटले -
२/१४
“तुला माहिती आहे का तू खरं तर किती नशीबवान आहेस?”
माझ्या नशीबवान शब्दाने तर तो एकदम चवताळलाच, त्याला वाटले मी त्याची मस्करी करतोय, एकदम तारस्वरात तो म्हणे - “नशीबवान? का राव विनाकारण खपली काढतोय, तिकडे समीर, सचिन गावी कसली धमाल करताहेत, इतर कित्येक नातेवाईक धमाल करताहेत
३/१४
वयाच्या २३व्या वर्षी मी पहिला व्यवसाय सूरू केला होता. अत्यंत वाईट पद्धतीने त्यात अपयश आल्याने पहिले प्रेमाने विकत घेतलेले घर माझ्या नावावर व्हायच्या आतच विकावे लागले होते.
अत्यंत तणावपुर्ण परिस्थितीत मी रात्री १२-१ च्या दरम्यान पुण्याहून मुंबईला आलो होतो.
त्यावेळेस मी कांदिवलीत रहायचो. बसने दादरला उतरायच्या ऐवजी चूकून सायनलाच उतरलो,खाली आलो चूक लक्षात आली आणि मग कांदिवलीला जाण्यासाठी रिक्षा पकडली.
रिक्षात बसलो आणि एका लेबर
२/१२
कॅान्ट्रॅक्टरचा पैशांच्या तगाद्यासाठी फोन आला. मी फोन उचलला तसा तो तिकडून भयंकर सूरू झाला….
तो अद्वातद्वा बोलत होता,मी त्याला इकडून “आजच घर विकलेय,तूम्हाला आठवड्याभरात पैसे मिळतील म्हणून बेंबीच्या देठापासून ओरडून,ओरडून सांगत होतो पण तो काही ऐकायला तयार नव्हता. मी बराच वेळ
३/१२
२००६ साली कॉर्पोरेटमधे मी बऱ्यापैकी सेट झालो होतो. माझे इंटरनल-एक्सटर्नल नेटवर्कींग बरे असल्याने बऱ्याच नव्या लोकांच्या मेंटोरींगची जबाबदारीही माझ्यावर असायची.
अशातच एक तरूण विजय (नाव बदललेय) आमच्याकडे प्रोजेक्ट मॅनेजमेंटमधे रूजू झाला.
परंतु त्याच आठवड्यात माझे एक महत्वाचे ट्रेनिंग सूरू झाले त्यामुळे मला पुण्यात यशदाला जावे लागले. तिकडून परत आलो आणि पुन्हा लगेच दिल्लीला गेलो, त्यामुळे त्याच्यासोबत म्हणावा असा संवादच होऊ शकला नाही.
साधारणपणे महिन्याभरानंतर एक दिवस तो मला कॅंटीनमधे जेवताना दिसला.
मग मी
२/१६
त्याच्यासोबतच जेवण घ्यावे आणि गप्पा माराव्या म्हणून जावून बसलो. इकडच्या तिकडच्या गप्पा झाल्यावर मी त्याला महिन्याभराच्या कामाचा फिडबॅक विचारला तर तो फार तणावात जाणवला.
तो म्हणाला,”मला डिपार्टमेण्ट बदलून हवेय. या कामात मला अजिबात आनंद मिळत नाही,तसेच जॉबरोलही चेंज करून हवाय.
३/१६