#ClassicsTwitter#Classics#mythology Στα νομίσματα της πόλης της Φαιστού κυριαρχούσαν οι μορφές του Ηρακλή και του ταύρου (της Κρήτης) και τούτο οφείλεται σε δύο λόγους: πρώτον, η πόλη της Φαιστού λέγεται πως πήρε το όνομά της από τον Φαίστο, βασιλιά της Σικυώνας και υιό του🔽
Ηρακλή, ο οποίος μετέβη στην Κρήτη, έπειτα από χρησμό (Παυσανίας 2.6.7.). Δεύτερον, σύμφωνα με την παράδοση, ο ταύρος της Κρήτης ήταν ο έβδομος άθλος του Ηρακλή. Συγκεκριμένα, ο ταύρος είχε σταλεί από τον Ποσειδώνα στον Μίνωα, έπειτα από τις προσευχές του τελευταίου, καθώς🔽
ο Μίνωας, λόγω της επιθυμίας του ν΄ανέβει στον θρόνο της Κρήτης, προσπάθησε να αποδείξει στους συμπολίτες του ότι έχει την εύνοια των θεών, ζητώντας από τον Ποσειδώνα έναν ταύρο, τον οποίο, μάλιστα, δεσμεύτηκε να θυσιάσει προς τιμήν του θεού. Όταν, όμως, βγήκε από τη θάλασσα ο🔽
πανέμορφος ταύρος, ο Μίνωας δεν μπόρεσε να τηρήσει την υπόσχεσή του και επιχείρησε να θυσιάσει άλλον ταύρο στη θέση του. Ο Ποσειδώνας τιμώρησε τον Μίνωα, αλλά και ολόκληρο το νησί, καθιστώντας τον ταύρο άγριο, σχεδόν μανιασμένο, να διψά για όλεθρο. Σύμφωνα με άλλη εκδοχή, ήταν🔽
ο ταύρος που είχε μεταφέρει την Ευρώπη στην Κρήτη, ενώ κατά μία τρίτη εκδοχή, ήταν ο ταύρος που ερωτεύτηκε η Πασιφάη από τον οποίο απέκτησε τον Μινώταυρο. Αποστολή, λοιπόν, του Ηρακλή ήταν να πιάσει τον ταύρο. Όταν το κατάφερε, ανέβηκε στη ράχη του και από'κει πέρασε στις🔽
Μυκήνες. Μόλις ο Ηρακλής παρέδωσε στον Ευρυσθέα τον ταύρο, ο τελευταίος τον άφησε ελεύθερο και ο ταύρος αφού περιπλανήθηκε σε διάφορα μέρη, προκαλώντας καταστροφές, έφθασε στον Μαραθώνα, όπου και σκοτώθηκε από τον Θησέα. Κατά άλλη εκδοχή, ο Ευρυσθέας έκανε το λάθος να αφιερώσει🔽
τον ταύρο στην Ήρα, η οποία τον έδιωξε στην Αττική, διότι της θύμιζε τη δόξα του Ηρακλή.
«Amantes, ut apes, vitam melitam exigunt. Velle» #τουι_του_δρομου
«Οι εραστές, όπως και οι μέλισσες έχουν γλυκιά ζωή. Θα ήθελα!/Μακάρι!»
«Lovers, like bees, lead a honeyed life. I wish!»
(Το velle φαίνεται ότι γράφτηκε από ένα δεύτερο πρόσωπο, το οποίο εύχεται να του συμβεί).
Περί του δακτυλίου στην αρχαία Ελλάδα-ΜΕΡΟΣ Β΄:
Οι αρχαίες πηγές παραδίδουν την πληροφορία ότι το πρώτο «δαχτυλίδι» που κατασκευάστηκε ήταν ένας σιδερένιος κρίκος προερχόμενος από τα δεσμά του Προμηθέα, ενώ η πολύτιμη «πέτρα» του δεν ήταν τίποτε άλλο, παρά κομμάτι από τα βράχια🔽
του Καυκάσου. Ειδικότερα, όπως μαρτυρεί ο Ησίοδος στη Θεογονία του, όταν θεοί και άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στη Μηκώνη, ο Προμηθεύς «εξαπάτησε» τον Δία, καθώς προσέφερε στους θεούς το χειρότερο κομμάτι του ζώου κατά τη θυσία και άφησε το καλύτερο για τους ανθρώπους.🔽
Είναι σαφές ότι ο Δίας αντιλήφθηκε αμέσως την απάτη, προσποιήθηκε, όμως, το αντίθετο, προκειμένου να εκπληρωθεί η μοίρα, η οποία θα έφερνε βάσανα στους θνητούς. Η τιμωρία, λοιπόν, του Δία ήταν να κρύψει τη φωτιά από τους ανθρώπους, με τον Προμηθέα να την κλέβει και να την 🔽
Περί του δακτυλίου στην αρχαία Ελλάδα-ΜΕΡΟΣ Α΄:
📸Gold Mycenaean sealing ring with engraving of a Holy Wedding-Museum Benaki/Χρυσό μυκηναϊκό σφραγιστικό δαχτυλίδι με έγγλυφη παράσταση Ιερού Γάμου. Απεικονίζει μία γυναικεία μορφή καθιστή σε βωμό και μία ανδρική μορφή που την 🔽
πλησιάζει υψώνοντας το δεξί χέρι είτε για να χαιρετίσει είτε για να δηλώσει τα σέβη του. Ενδεχομένως, πρόκειται για θεϊκό ζεύγος -η Μεγάλη Μητέρα θεά της φύσης και ένας νεαρός θεός- ή μέλη του ανώτερου ιερατείου που το υποδύονται. Από τη Θήβα. Β΄ μισό 15ου-14ος αι. π.Χ. Μουσείο🔽
Μπενάκη.
Το δαχτυλίδι στην αρχαία Ελλάδα ονομαζόταν δακτύλιον και κατά τη Μινωική και Μυκηναϊκή περίοδο δεν χρησιμοποιούνταν τόσο ως κόσμημα όσο ως σφραγίδα-επιρροή από τη Μεσοποταμία. Η σφραγίδα είχε αφενός αποτροπαϊκό χαρακτήρα, καθώς ό,τι απεικονιζόταν πάνω στο δαχτυλίδι 🔽
Σύμφωνα με τον Θεόφραστο (Περὶ φυτῶν ἱστορία) οι κάτοικοι της Κυρήνης ισχυρίζονταν ότι το σίλφιον εμφανίστηκε επτά χρόνια πριν από την ίδρυση της πόλης τους. Παρόλο, όμως, που την εποχή του Πλίνιου του Πρεσβύτερου το σίλφιον είχε εξαφανιστεί από την περιοχή της Κυρήνης, ⬇️
εξακολουθούσε να υπάρχει στις Πάρθους και τους Μήδους. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, η παρουσία του σίλφιου υπήρξε απαραίτητη τόσο στη μαγειρική όσο και στην ιατρική. Όπως παραδίδει ο Θεόφραστος, οι Κυρηναίοι έβαζαν σε ξίδι τις ρίζες και τις έτρωγαν φρέσκες. Οι Έλληνες της Λιβύης⬇️
εξήγαν τη ρητίνη του φυτού για να χρησιμοποιηθεί στη μαγειρική. Επιπροσθέτως, αποτελούσε ένα σημαντικό μπαχαρικό στην ελληνορωμαϊκή κουζίνα, διότι είχε έντονη μυρωδιά και ταίριαζε με όλες τις τροφές, συνοδεύοντας είτε τα τυριά (Αριστοφάνης) είτε τα λαχανικά (Πλαύτος) είτε τα ⬇️
@florentiafl
Ο τρίποδας ήταν ένα μπρούτζινο σκεύος (λέβης) με τρία πόδια, ο οποίος είχε διάφορες χρήσεις. Υπήρχαν τρίποδες, οι οποίοι τοποθετούνταν πάνω στη φωτιά (ἐμπυριβήτης), ⬇️
📸Νόμισμα Αμισού. Στον εμπροσθότυπο η κεφαλή της Αρτέμιδος. Στον οπισθότυπο τρίποδας με λέβητα.
προκειμένου οι άνθρωποι να βράσουν νερό ή φαγητό ή και για θέρμανση. Υπήρχαν, όμως και περίτεχνοι τρίποδες με τους οποίους διακοσμούσαν τις οικίες τους ή χρησίμευαν και ως κρατήρες. ⬇️
Συχνά δίνονταν ως έπαθλα σε αθλητικούς ή χορευτικούς αγώνες ή ως τιμητικά δώρα για το θάρρος που επέδειξαν ή ως ένδειξη σεβασμού, ⬇️
📸Αργυρό τετράδραχμο από την Κω (480-450 π.Χ.) με παράσταση δισκοβόλου και του επάθλου του, ενός τρίποδα.
#ClassicsTwitter Ο αμφορέας απεικονίζει την αρπαγή του δελφικού τρίποδα από τον Ηρακλή. ⬇️
📸Ανατολικό αέτωμα, διαμάχη Ηρακλή και Απόλλωνα, θησαυρός των Σιφνίων, Δελφοί. East pediment, the dispute between Hercules and Apollo over the Delphic tripod. The Siphnian Treasury. Delphi.
Όπως μαρτυρεί ο Παυσανίας, η αντιπαράθεση μεταξύ Ηρακλή και Απόλλωνα για το τρίποδο ήταν ένα πολύ δημοφιλές θέμα στις αγγειογραφίες από τα μέσα του έκτου έως τον πέμπτο αιώνα π.Χ., αλλά και στην αφηγηματική τέχνη του 8ου αι. π.Χ. Ειδικότερα, έπειτα από τον φόνο του Ιφίτου, υιού⬇️
του Ευρύτου από την Οιχαλία, ο Ηρακλής προσεβλήθη από μία ασθένεια, γι΄ αυτό και επεδίωξε την ίαση, αλλά και τον εξαγνισμό του. Πρώτα κατέφυγε στον Νέστορα, ο οποίος, όμως, αρνήθηκε να τον βοηθήσει, λόγω της φιλίας του με τον Εύρυτο, οπότε και έφθασε έως τις Αμύκλες της⬇️