Thread by @pishgoo44444

#دگردیسی_عیسی_به_محمد (48)

8- محمد در قران (1)

بعد از چند روز استراحت، ادامه بحث دگردیسی عیسی به محمد را اغاز کنیم. من بر خلاف تمام محققان غربی، تصمیم گرفتم یک کتاب را مرکز ثقل این بخش قرار دهم. چه کتابی؟ ارتداد، بخش خطای نیرنگ امیز اسماعیلیان، نوشته ی یوحنا دمشقی.
👇

https://twitter.com/pishgoo44444/status/1493191977009037322

چرا این کتاب را قرار است مرکز ثقل بحث قرار دهیم؟
چون یوحنا دمشقی فردی است که در دربار معاویه بزرگ شده و در دربار عبدالملک مروان کار کرده و با دربار فرزند عبدالملک، یعنی ولید و حتی هشام نیز، ارتباط داشته است. هر چقدر سالها جلو میرود ارتباط یوحنی با دربار خلفا کمتر شده

گویی تثبیت شغل مسیحیان در این دوران هر روز سختتر از قبل میشود.
یوحنا فردی است که در قلب امپراطوری اموی حضور داشته و طبیعتا باید از افکار دربار و حرکت جامعه (به سمت محمدگرایی) اگاهی داشته باشد. کتاب یوحنا در سالهای دهه ۷۴۰ نوشته شده و این نشان میدهد که او در این دهه،

خطر رشد محمد گرایی و تضعیف مسیحیت را دیده و بر اساس دانسته‌هایش قلم زده.
ارزش کار یوحنا نه در جدل کودکانه‌ایست که پیش گرفته بلکه در این است که نشان میدهد در دهه ۷۴۰ م. هنوز کتابی به اسم قران جمع اوری و تدوین نشده است. در واقع قران، در دوره خلفای عباسی جمع اوری شده

و در همان دوره هم چنانچه میبینیم دائما جنگ و دعوا بر سر قرائت صحیح قران است. از انچه از نوشته های اخبارنویسان مسلمان میدانیم، چنین برمیاید که قران رفته رفته تبدیل به یک کتاب مقدس ثابت شده و در هر دوره، سعی بر از بین بردن قرائات قبلی و تثبیت قرائت مد نظر جریان غالب بوده است.

برای مثال ابتدا ۱۴ روایت از قران و سپس هفت روایت و بعد ۳ روایت از قران و در اخر به یک روایت از قران میرسیم. در این مسیر حاکمان وقت در حال سرکوب کسانی بوده اند که روایت انها را قبول نداشتند.

فارغ از گزارشات یوحنا دمشقی که از «کتابهای مضحک محمد» حرف میزند

و نام چهار کتاب [=سوره‌ی] گاوماده یا همان بقره، سفره یا همان مائده، شترخدا که نامعلوم است و کتاب زنان یا بقولی نسا را میآورد، در گزارشهای اخبار نویسان مسلمان نیز میبینیم که قران نه در زمان عثمان، بلکه در زمانهای بسیار دیرتر تثبیت شده است.
امروزه نیز با پیدا شدن قران صنعا

این ادعا تایید میشود، کمااینکه گویا قرانهای زیادی همین امروز هم (در دانشگاه الازهر) وجود دارد که دسترسی افراد عادی به این قرانها را بسته اند. و عملا این مساله را بصورت یک راز نگهداشته اند. این خبر را افراد مختلفی (مثل گلدزیهر) که این قرانها را دیده اند منتشر کرده اند.

بهرحال قران بعنوان تنها کتاب باقی مانده از سده هفتم میلادی (به ادعای مسلمانان) اصولا باید بزرگترین منبع شناخت محمد باشد اما ما با بررسی قران، بزودی در میابیم که عملا هیچ داده خاصی از محمد و تاریخ سده هفتم را نمیتوان از قران استخراج کرد. بیشتر ایات که سروده هایی مذهبی است.

ان دسته از ایات هم که مرتبط به یک روایت تاریخی هستند و به اصطلاح امروزی «شان نزول» دارند، به خودی خود اطلاعات تاریخی خاصی نمیدهند و برای فهم انها باید به سیره‌ها رجوع کرد که اینکار ما را در یک استدلال دوری می اندازد.
یعنی برای فهم قران باید به سیره ها رجوع کنیم و

سپس برای تایید صحت گزارشات سیره‌ها، باید به قران رجوع کنیم.
هیچ منبع سومی نیست که سیره ها را تایید کند.

خلاصه اینکه سیره ها در یک بررسی اکادمیک بزودی روشن میکنند که برای ایات قران داستان تراشیده اند. برای مثال تولد محمد را در سال عام الفیل (۵۷۰ م.) گفته‌اند

و ایات سوره فیل را به حمله ابرهه و شکست معجزه اسای سپاه ابرهه ربط دادند، در حالیکه در این ایات نه نامی از ابرهه هست، نه نامی از جنگ و میدان نبرد و نه روایتی از تولد محمد در این سال، و نه هیچ چیز دیگر.
اگر شما بدون توجه به سیره‌ها، ایات سوره فیل را بخوانید

بعنوان یک سری عبارات گنگ و مبهم و نامفهوم، از ان رد میشوید، وقتی به سیره رجوع میکنید، به افسانه بافی سیره نویسانی چون ابن اسحاق و ابن هشام و ابن سعد و... برخورد میکنید.

مسلمان از همان صدر اسلام تا امروز، قران را در کنار نوشته های سیره نویسانی که دویست سال بعد این

زندگینامه‌ها را نوشتند، درک کردند. اما امروز با این دیدگاه جدیدی که ما به اسلام داریم و با توجه به اینکه ما بعنوان پژوهشگری اکادمیک نمیتوانیم قصه هایی شبیه مرغان ابابیل را باور کنیم، تلاش داریم قران را با خود قران (یا با کتابهای مقدس) فهم کنیم
پس یکبار دیگر این سوال را بپرسیم:

پیامبر درون قران کیست؟
در حالیکه در قران ۷۹ بار نام ابراهیم، ۱۳۶ بار نام موسی، ۲۵ بار عیسی و ۲۰ بار هارون، ۳۴ بار مریم و ۲۵ بار ادم، ۳۳ بار نوح و حتی نام فرعون ۷۷ بار بکار رفته است، ولی نام محمد فقط و فقط ۴ بار و نام احمد یک بار در قران بکار رفته است.

قران در دیگر ایات، پیامبری را مخاطب قرار میدهد و در این تردیدی وجود ندارد ولی او را با کلمه رسول (بیش از سیصد بار) و یا کلمه نبی ۴۳ بار و یا ضمیر «تو» و کلمات این چنینی خطاب میکند که به وضوح نمیتوان از این کلمات به وجود تاریخی محمد بن عبدالله پی برد.

پس بار دیگر میپرسیم

پیامبر درون قران چه کسی است؟

من شخصا در بررسی قران بارها دیدم که خطاب قران با کلماتی مثل نبی یا رسول، قطعا پیامبر وقت (محمد یا هر کس دیگر) نیست و اشاره به موسی یا عیسی یا پیامبر دیگر دارد که نمونه هایی در اینده میاورم. ولی بدون تردید در بسیاری از مواقع، خطاب قران

به یک پیامبر [در زمان] حاضر است.

نکته جالب اینکه ایاتی وجود دارد که نشان میدهد این ایات پس از جمع اوری قران، به قران اضافه شده. اتفاقا اینها ایاتی هستند که اختلافات زیادی بر حادث یا قدیم بودن قران در بین متالهان و متکلمان بوجود اورده است. به این. مطلب هم میپردازیم.

ولی به نظر میاید که برای شناخت پیامبر درون قران، بهترین کار این است که از یک راه مطمئنتر بیاغازیم.
یعنی از همان ایاتی که نام محمد را اورده اند شروع کنیم.
از انجا که چهاربار نام محمد در قران بکار رفته که سه بار ان میتواند صفت یا لقب باشد ولی یکبار ان قطعا از محمد نامی حرف میزند

پس بهتر است از همین نقطه اغاز کنیم.
سپس سراغ ایات دیگر قران برویم که مطالب زیادی را برای ما روشن میکنند.

در انجا (با نظر به ترجمه های لوگزنبرگ) خواهیم دید سیره نویسان و تفاسیر قران نویسان تا چه حد خیالبافی و افسانه بافی در تفسیر ایات قران داشته اند.

پایان قسمت چهل هشتم.