,
19 tweets,
4 min read
Read on Twitter
Ik had niet de beste ochtend dus ik voelde hier de tranen al prikken. Ik dacht, laat maar. Toen zag ik in mijn ooghoek wel de assistance-balie, waar de BA-dame net iemand met krukken heen had gestuurd. Ik dacht, let’s try. 2/
Dames bij de assistance-balie waren erg lief. Ik wilde niet gaan huilen dus ik liet het nieuwsartikel zien; “Heb je dit?” Dame 1: “Heb je je aangemeld?” Ik had geen idee dat dat moest, maar het was ok, ik kon me ter plekke aanmelden. 3/
Dame 2 vertelde dat veel mensen op Schiphol van niks wisten, en dat een collega van haar de keycord had getest en dat toen zelfs douane/security niet wist dat je ermee door Privium mocht. (Wist ik ook niet, maar nu wel!) 4/
Dus ik door Privium-douane. Die rij is best lullig, want hij voegt op het laatste moment samen met de gewone rij, en dan heb ik voorrang. Diep sorry zeggend ging ik voor. Dat was dan wel weer relaxed. 😊 5/
De tassencontrole was weird. Omdat ik wijde kleding droeg, moest ik gefouilleerd worden. Ik werd naar twee voetafdrukken gedirigeerd en nog voordat ik het doorhad (ik verstond de eerste medewerker slecht, lawaai) begon een tweede medewerker me te fouilleren. 6/
Voor mij was dat wel te doen, ik heb vaker gevlogen. Voor menig andere autist (let wel, ik had de keycord zichtbaar om!) was dit heel heftig geweest. 7/
En nu zit ik op plaza. Het is nog afwachten of de crew weet dat ik vroeg mag boarden. En dat vind ik het lastige hieraan: ik heb vanmorgen 3x meer moeten praten dan normaal, en de onzekerheid of men op de hoogte is werkt ook niet echt lekker. Kortom, zijn nog verbeterpunten. 8/8
Oké it gets worse. 😭 Maar ik ga zo vliegen (bijna van m’n vlucht gegooid wtf) en @rpalstra legt het zo hieronder uit, heb ‘m een compleet incoherente voice memo gestuurd. OMG. Neem nooit meer zo’n keycord echt. 😭
Oké Riemer is druk en ik nog niet weg dus hier poging tot draad. Ik ging boarden. Ik nam priority lane, zoals mag met keycord. Dame: “Volgende keer economy lane nemen ajb.” Ik: “Ik heb keycord.” Dame, not amused: “🤷🏻♀️, wat is dat?” Ik: “Voor disabilities.” Zij: “Ken ik niet.” 1/
Dus ik loop geïrriteerd de slurf in, zeg nog: “Dat zou je dus wel moeten kennen!” Hoor ik achter me een medewerkster: “Nou moe dat kan je ook aardiger zeggen! Zo gaan we niet met elkaar om!” Ik stop en zeg: “Weet je waarvoor het is?” Zij: Kom even terug dan gaan we praten. 2/
Ik had hier geen zin in, dus ik zeg dat dat niet hoeft. Houdt ze d’r arm voor me: “Ga nu mee!” Ik: “Laat me met rust!” Zij: “Ga mee of ik haal je van de vlucht af!” WTF?! 3/
Dus ik ga mee. Moet in een hokje gaan zitten. Wil niet, maar ze blijft dreigen me eraf te halen. Zij: “Kijk me eens aan.” Ik: “Wow je hebt écht geen idee waar die keycord voor is hè?!” 4/
Ze bleef maar heel invasive tegen me praten, ik probeerde te filmen maar werd gedwongen om te verwijderen, anders, wederom, haalde ze me van de vlucht. Ik was inmiddels helemaal aan het trillen. 5/
Uiteindelijk heb ik maar toegegeven. “Ben je nu rustig?”, brieste ze. “Net zo rustig als jij”, zei ik. Nou pfoe, ik mocht mee. Echt, bi-zar. 6/6
Nu op Londen, snel overstappen. Ik ruik nu al heerlijk naar (angst)zweet en net barstte ik bijna in tranen uit toen een stewardess vroeg “are you ok?” Ik snapte niet waarom ze het vroeg (zie ik er zo slecht uit? 😂) maar toen herinnerde ik me die keycord. Het kan dus wel.
En nu zit ik de hele vlucht bijna te janken om elk liedje, elke aardige persoon en zelfs de smaak van Japanse ice tea. Weet je, soms dacht ik: “zeur ik niet wat te veel in mijn boek?” Vandaag toont aan dat wat ik schrijf toch nog heel erg nodig is.
Dit verhaal komt vanavond tussen 21:10 en 21:45 op Radio 2. Lang leve wifi in het vliegtuig.
Hier is het radiofragment. (Basically me ranting to Riemer. 😅)
