Thread by @Ksazmandeh

#رشتو
◼️چشم‌انداز سیاه #فیلترینگ_سفید: استراتژی‌هایی برای مقابله

#اینترانت #اینترنت_ملی #لیست_سفید #مش_نتوورک #P2P #دارک_نت #سیمکارت_فعال #تاکس #بریجفای #اینترنت #فیلترنت #تور #سرور_مجازی #اینترنت_ماهواره‌ای #فرینت #زیرونت #آی_تو_پی #بلاکچین

پس از قطع اینترنت در آبان‌ تصور میرفت که هنوز به دلیل برخی ضعف‌ها و ناکارآمدی‌های «اینترانت» (از جمله نبود جایگزین برخی خدمات خارجی در سرورهای داخل، اتکای برخی سایتهای دولتی به سرورهای خارج و بطور کلی آسیب به دانشگاه‌ها و شرکتهای کوچک و بزرگ)، حکومت هنوز آمادگی لازم را برای 👇🏽

دائمی کردن #قطع_اینترنت ندارد و حداقل نیازمند یک دورۀ «تدارکاتی» برای آن باشد.
امروز بر ما روشن‌شده که این ارزیابی اولیه اشتباه بود. حکومت دنبال رفع تک تک این موانع نیست بلکه استراتژی میانبری را اتخاذ کرده تا از تمامش یکجا پرش کند: پیچیدن #اینترانت در زرورقی بنام #فیلترینگ_سفید.

تا امروز ج.ا، سایت‌ها و نرم‌افزارهای ممنوعۀ خارجی را در «لیست سیاه» قرار می‌داد و دسترسی عمومی به آن‌ها را فیلتر می‌کرد (گرچه دستیابی به این سایت‌های اصطلاحاً «سیاه» از طریق فیلترشکن ممکن بود). در استراتژی جدید اما ج.ا در حال...

تهیۀ لیستی از سایت‌های «مجاز خارجی» است که پس از احیای «اینترنت ملی»، فقط امکان دسترسی به این سایت‌های «مجاز خارجی» را برای شرکت‌ها و دانشگاه‌ها باز بگذارد. یعنی اینترنت به جز چند آدرس معدود بکل بسته خواهدبود، پایه‌های اصلی ارتباطات بر بستر «اینترانت» قرار میگیرد و فقط

برخی شرکت‌ها و دانشگاه‌ها به تعداد معدودی سایت‌های مجاز خارجی دست پیدا خواهند کرد. اما این همۀ داستان نیست.
اجرای «فیلترینگ سفید» بسیار خطرناک‌تر و با تبعات سنگین‌تری از قطع کامل اینترنت خواهد بود. در این روش فیلترشکن‌ها بالکل برای همه از کار خواهد افتاد.

ارتباطات زیر رصد ج.ا خواهد رفت و تحرک و سازماندهی و هماهنگی از طریق اینترانت بسیار سخت و ناامن خواهد شد.
ابعاد این رصد و شناسایی قرارست با یک استراتژی موازی دیگر یعنی عرضۀ وی پی ان‌های ناامن دولتی تکمیل شود.

این بازار وی‌پی‌ان ناامن (که هم‌اکنون هم عملاً وجود دارد) نه فقط سود انحصاری را نصیب دولت می‌کند بلکه به معنی تعبیۀ ابزارهای جاسوسی گسترده از فعالیت‌های اینترنتی افراد است.

به این ترتیب در شرایط فیلترینگ سفید، برخی به «توهم» دسترسی به سایت‌ها یا شبکه‌های اجتماعی خارجی (در غیاب وی‌پی‌ان یا از طریق وی‌پی‌ان‌های ناامن دولتی) ممکنست فعالیت‌هایی بکنند که نه فقط از زیر چشم جمهوری اسلامی می‌گذرد که مبنای پرونده‌سازی علیه آنان شود.

ج.ا با استراتژی #لیست_سفید، بسیار زودتر از آنچه تصورش میرفت میتواند پروژۀ دائمی‌کردن اینترانت را کلید بزند، بطوری‌که شواهد و قرائن نشان میدهد نه فقط شتابان درحال حرکت به این سمت است، بلکه ناگوارتر آنکه همین امروز هم «توان فنی لازم» برای کلید زدن آن را دارد.

معنای این حرف برای ما فقط یک چیز است: زمان تدارکات به شدت تنگ است و هر ثانیه که می‌گذرد به طرح بازگشت دائمی اینترانت نزدیکتر می‌شویم.
تمام اینها یک طرف و طرف دیگر آنکه این پروژۀ خطرناک در سکوت و همدستی رسانه‌ای عجیبی از داخل تا خارج کشور در حال پیگیری است؛

گو اینکه همانطور که کشتار آبان، وجه‌المصالحۀ ترامپ و ظریف برای تبادل زندانیان شد، بهمین صورت هم نباید تعجب کرد از رسانه‌هایی میلیاردی مثل bbcو voa و irnintl و امثالهم که تا همین چندوقت پیش دروغ‌های تبلیغاتی ترامپ دربارۀ«اینترنت ماهواره‌ای مجانی» را مدام در بوق و کرنا میکردند اما

و امروز این پروژۀ امنیتی عظیم‌الجثه و راه‌های مقابله با آن را اصلاً حاوی «ارزش خبری» نمیبینند.
یکی از دلایل به این برمی‌گردد که اولاً در صورت احیای اینترانت، همین «کانال‌های ماهواره‌ای انحصاری» بعنوان تنها رقیب و بدیل اینترنت و مرجع نشر اخبار دیده خواهند شد. دلیل دوم آنکه ...

معدود ابزارهای «جایگزین» اینترنت رسمی (مثل نرم‌افزارها و اپ‌های متکی به تکنولوژی‌های p2p، بلاک‌چین و بطور کل هرآنچه موسوم به اینترنت غیرمتمرکز، آزاد و دارک‌نت است)و زیر رصدشان نیست، از سوی همین دولت‌های سرمایه‌داری که بودجۀ رسانه‌های بالا را می‌دهند ممنوع است و مذموم!

کارنامۀ این دولتها نه فقط در جاسوسی و رصد کاربران‌شان که سرکوب و محاکمۀ گردانندگان تکنولوژی‌هایی که ناشناس و آزاد ماندن اینترنت را تضمین میکنند، بقدری سیاه است که ملقب کردن آنان به مروج «آزادی» مرغ پخته را هم به خنده وامیدارد.

پس جای تعجب نیست که هیچکدام از این رسانه‌ها اجازه یا تمایلی برای مسلح‌کردن مردم به این ابزارها و آموزش و ترویجش نداشته باشند.

برای همینست که جنگ مردم در دو جبهه است و چشم امیدمان جز به هم نیست. در روزهای گذشته که انعکاس مانورهای قطع موقت در رسانه‌های داخل و خارج بایکوت شد، تعدادی از فعالان خودجوش درحال بررسی و آزمایش راه‌های جایگزین برای مواقع قطعی بودند که بسیار جای تشکر دارد.

https://twitter.com/farzaam/status/1202685097746583556

منتها جمعبندی و ارزیابی ابزارها در این حوزه کار چند نفر پراکنده نیست، رسیدن به نتیجه اتحادعملی گسترده میطلبد. هیچ یک بتنهایی توان و دانش فنی کافی برای یافتن آلترناتیو ارتباطی را نداریم و سخت نیازمند همفکری و همکاری جمعی و بالأخص به همکاری کشاندن سازمان‌های مستقل و

و مردمی بینالمللی هستیم که سالها برای «اینترنت آزاد و ناشناس» جنگیده‌اند و ابزارهایی را توسعه داده‌اند.
در بررسی‌هایی که تا این لحظه کردیم حداقل شش استراتژی ارتباطی برای استفاده در زمان «اینترانت» پیشنهاد شده که در این مطلب مرور خیلی کوتاهی از نقاط ضعف و قوت هر یک را کرده‌ایم.

1️⃣ راه اول: استفاده از #سیمکارت‌های_فعال و غیررسمی:
ج.ا از زمان روی کار آمدن وزیر-بازجوی امنیتی (آذری جهرمی) سه حملۀ همزمان برای برچیدن بازار سیاه سیمکارت‌های غیررسمی کرد: هم ۱۷ میلیون سیمکارت بی‌هویت را سوزاند..

هم طرح ثبت #سیمکارت_مسافر را با پاسپورت و کارت اقامت صادر کرد و نهایتاً اینکه طرح اجباری #رجیستری_گوشی های موبایل به نام هویت افراد را کلید زد.
با اینحال و علیرغم تمام این حملات به خاطر وجود تعداد زیادی از مهاجران غیرقانونی افغانستانی، بازار زیرزمینی این سیمکارت‌ها هنوز برپاست.

⚠️در زمان استفاده باید چند شرط را رعایت کرد: اولاً سیمکارت را صرفاً در گوشی‌هایی قرار داد که مشمول #رجیستری نیستند (گوشی‌هایی که قبل از ۹۶ خرید و فروش شدند)؛ ثانیاً از کاربرد کلمات حساس در پیامک اجتناب کرد و ثالثاً از تعامل با شماره زیر رصد (مثلاً شمارۀ یک فعال علنی) خودداری کرد

2️⃣راه دوم: استفاده از #رمزنگاری و #پنهان‌نگاری در بستر اینترانت: با احیای اینترانت/فیلترینگ سفید، نه فقط آی پی‌ها در معرض دید ج.ا قرار میگیرد، بلکه عموم اطلاعات رد و بدل شدۀ افراد هم بر سرورها و حافظه‌های داخل کشور ثبت می‌شود، در این حالت «حداقل‌ترین» کاری که می‌توان کرد اینست که

اگر به هر ترتیبی مجبور به استفاده از راه‌های ارتباطی معمول در اینترانت شُدید، از نرم‌افزارهای رمزنگاری قوی (مثل رمزنگار pgp که به طور رایگان در اینترنت هستند) استفاده کنید. در این حالت گرچه «آی‌پی» فرد پنهان نمی‌شود، اما حداقل محتوای مبادله شده رمزگذاری می‌شود.

نوع امن‌تر این روش، پنهان‌نگاری (Steganography ) نام دارد که از بسیاری جهات بر قبلی ارجح است. در این روش قادرید پیام‌های محرمانه را در قالب فایل‌هایی «بی‌خطر» و «غیرسیاسی» (مثل عکس، موسیقی، کلیپ و...) پنهان‌نگاری کنید، به طوریکه

آنچه شرکت اینترنتی شما در بررسی تبادل اطلاعاتی شما می‌بیند صرفاً این فایل‌های «بی‌خطر» است.
روش پنهان نگاری را بسیاری از سرویس‌های اطلاعاتی برای ارتباطات امن خود استفاده می‌کنند.

3️⃣ راه سوم: استفاده از ابزارهای ارتباطی«غیرمتمرکز» (بدون نیاز به سرور مرکزی): در این روش افراد میتوانند از همان مجرای «اینترانت» برای ارتباط استفاده کنند، منتها به جای استفاده از نرم‌افزارهای ناامنی که متکی بر سرورهای داخلی ج.ا هستند، از نرم‌افزارهایی استفاده کنند که

نقش واسطه‌گری سرورها را حذف و دستگاه‌ها را بی‌واسطه به هم وصل می‌کند.
◼️پیام‌رسان‌ها: Tox , Skred , twinme, Jami , BCM
در این روش محتوای مبادله‌شده رمزنگاری میشود، اما آی‌پی پنهان نمیشود، پس لازمست که ارتباط را فقط به افراد قابل اعتماد محدودکرد.
*ازمیان بالاییها تاکس تایید شده

◼️شبکه‌سازی غیرمتمرکز: I2P, Freenet, Zeronet
در این روش هم واسطه‌گری سرورها حذف شده‌. در حقیقت با اتصال تعداد زیادی کامپیوتر به هم شبکه‌ای شبیه به یک نوع «اینترنت مخفی» شکل می‌گیرد که گرچه از خطوط مخابراتی استفاده میکنند اما در کنترل و نظارت هیچ دولت و شرکتی نیستند.

درست از همین روست که هیچ دولتی به این‌ها روی خوش نشان نمی‌دهد. بر روی این شبکه‌ها می‌توان خدمات گوناگون از میزبانی وبسایت تا ایمیل و پیام‌رسان ... را اجرا و استفاده کرد.

درحالت عادی با استفاده از vpn های امن (مثل تور) می‌توان ناشناس بودن خود را در این شبکه‌ها حفظ کرد. منتها در زمان اینترانت، تمامی فیلترشکن‌ها قطع خواهند شد. پس گرچه محتوای فعالیت در این شبکه‌ها رمزگذاری شده، اما دولت/شرکت می‌تواند متوجه شود که کدام آی‌پی‌ها به این شبکه وصل شده‌

باتوجه به اینکه برروی اغلب این شبکه‌ها در دنیا حساسیت قانونی وجود دارد، توصیۀ ما اینست که مادامیکه اتصال به این شبکه‌ها در ایران «فراگیر» نشده، نهایت احتیاط را در استفاده از آن‌ها-در زمان اینترانت- به کار بُرد

4️⃣راه چهارم: شبکه‌سازی آفلاین (#مِش‌نِت)
Bridgefy, Firechat, Briar
از مزایای آن اینست که نیازی به اینترنت یا خطوط و سیگنال مخابراتی ندارد و بجایش از چندتکنولوژی تعبیه‌شده در گوشی‌ها (مثل بلوتوث و وای‌فای‌دایرکت) استفاده می‌کند. از این جهت کلید قطع و وصلی آن‌ها دست دولت نیست.

از طرف دیگر هم اقدام به رمزنگاری محتوای مبادله‌شده میکند و هویت افراد هم در آن کمابیش ناشناس نگه داشته میشود.
منتها محدودۀ ارتباطی هر دستگاه با دستگاه دیگر بیش از ۱۰۰ متر نیست، یعنی برای ارتباط بین دو نفر در فاصلۀ یک کیلومتری هم، حداقل ۸ نفر بافاصلۀ صدمتری ازهم باید به شبکه

متصل باشند تا پیام بهراحتی بین آن دو نفر رد و بدل شود. این نوع شبکه‌سازی در زمان تجمعات و تظاهرات یا محیط‌های شلوغ بسیار کارآمد است. بطور کل کارایی سیستم منوط به آنست که جمعیت زیادی از افراد آنرا نصب و استفاده کنند.

5️⃣راه پنجم: اجارۀ سِرور مجازی از شرکت‌های اینترنتی (VPS):
در زمان قطع اینترنت آبان، بازار پرسود و رونقی برای دلالی زیرزمینی اینترنت بین‌المللی به راه افتاده بود. موضوع از چه قرار بود؟ مراکز داده‌ای که در اختیار شرکت‌های اینترنتی است، در زمان قطعی به اینترنت وصل می‌مانند.

باتوجه به این موضوع، هر فرد می‌تواند با اجارۀ #سرور_مجازی از این شرکت‌ها، با چند روش فنی به اینترنت بین‌المللی دست پیدا کند و با vpn مثل همیشه فعالیتی که می‌خواهد را انجام دهد.
کار به جایی رسیده بود که قیمت این «سرورهای مجازی» در آن ایام تا هشت برابر هم جهش کرده بود.

این روش در نگاه اول بنظر ایده‌آل‌ترین روش ممکن می‌رسد، چون دسترسی مستقیم به اینترنت بین‌المللی را فراهم میکند و نه شبکه‌سازی‌های موازی مثل نمونه‌های بالا.
اما همین هم مخاطرات و محدودیت‌های خود را دارد. بفرض مثال اگر در این سرورها از پراکسی استفاده شود، خدمات‌دهنده متوجه خواهدشد

دولت از اول متوجه این «حفره» و بازاری که حول آن شکل گرفت شد و به شرکت‌ها دستور تعلیق خدماتِ آن دسته از افرادی را داد که با استفاده از فیلترشکن از این سرورها استفاده میکنند. در مواردی کار به تهدید و احضار این افراد کشید.

در موارد دیگری علیرغم اینکه افرادی پول این خدمات را پرداخته بودند، شرکت‌ها دسترسی آن‌ها را بی‌هیچ توضیح یا بازگشت پول قطع کردند. بطور کل راه‌اندازی این روش چون ملزومات فنی دارد، لاجرم دست واسطه‌گران را باز می‌گذارد (کسانی که VPS اجاره و و با فیلترشکن راه‌اندازی می‌کنند) و

با دادن آی‌پی، کامپیوترهای مردم را به این سرورها وصل می‌کنند. این روش در چندین سطح ریسک‌بردار است:
اولاً برای خود واسطه‌گران ریسک امنیتی دارد؛ در ثانی برای هم واسطه‌گران و هم کاربران ریسک مالی دارد، یعنی ممکنست پولی را بپردازند اما شرکت، سرویس را بی توضیحی بر روی آن‌ها قطع کند

ثالثاً یک ریسک امنیتی مضاعف‌تر هم برای خود مردم عادی وجود دارد، اینکه بایدبه لحاظ امنیتی به «واسطه‌گر» اطمینان کامل داشته باشند و نمی‌توانند و نباید به غریبه‌ها (به عنوان واسطه‌گر) اعتماد کنند،اگر یکی از این واسطه‌گران نیروهای دولتی باشد، اطلاعات تبادل‌شده در دست ج.ا می افتد

استفاده از این سرویس، تنها درصورتیکه اطمینان کامل از «واسطه‌گر» باشذ، با پذیرش ریسک قطعی ممکنست. در ارزیابی نهایی ازآنجاییکه این سرورها از خود شرکت‌های قانونی خریداری میشود، پایداری و امنیت آن تضمین شده نیست و از آبان هم سختگیری بیشتری در مورد آن شده، پس بعنوان راه‌حل پایدار

نمی‌توان بر روی آن حساب ویژه‌ای باز کرد.

6️⃣ ششم: اینترنت ماهواره‌ای
درحال حاضر نه فقط تجهیزات سخت‌افزاری گیرنده و فرستندۀ آن در ایران موجود نیست، بلکه شرکت‌های فضایی چندانی هم نیستند که تابش امواج اینترنتی سراسری به سمت ایران داشته باشند. بااین حال تکنولوژی در این حوزه به سرعت

در حال توسعه است، طوریکه تا یکی دو سال آینده، می‌توان گفت القوه میتواند دگرگونی مهمی در معادلات ارتباطی - از جمله در کشور ایران- وارد کند. با این توصیفات اینترنت ماهواره‌ای را در بهترین حالت میتوان راهکاری مربوط به آینده دانست و نه راهی عاجل برای نیازهای امروز ما.

جمع‌بندی:
اگر کاربر عادی با حوصله کم هستید، حداقل سه چیز را نصب کنید: یک رمزنگار (gpg) + نرم‌افزار tox + بریجفای (Bridgefy)
اگرحساس‌تر به مسائل امنیتی هستید، جعبه‌ابزارتان را متنوع‌تر کنید:
سیمکارت فعال + رمزنگار + پنهان‌نگار + پیام‌رسان‌های p2p (ترجیحاً چند نرم‌افزار) + بریجفای

+ هماهنگی با حداقل یک متخصص قابل اعتماد برای استفادۀ اشتراکی از سرور مجازی و ...

پ.ن: وقت تنگ و نیاز به کار جمعی و تهیه و انتشار ویدیوهای آموزشی است که میسر نمی‌شود مگر با اراده و همکاری جمعی...