Thread by @Sotiropoulos

Σήμερα είναι μια ημέρα της Ευρώπης.
Και μάλιστα, η σημαντικότερη επέτειός της. Πριν από 70 χρόνια, στις 4 Νοεμβρίου 1950 υπογράφηκε από τα τότε κράτη μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης το σημαντικότερο νομοθέτημα ανθρώπινων δικαιωμάτων όλων των εποχών.

Η Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
Η ΕΣΔΑ ή "Σύμβαση της Ρώμης" (πριν ο τίτλος αυτός καθιερωθεί το 1957 για την ΕΟΚ).

Η Ελλάδα οφείλει στην ΕΣΔΑ μια σειρά από σοβαρές αλλαγές.
Την ΕΣΔΑ επικαλέστηκαν 4 χώρες το 1967 όταν κατήγγειλαν την χούντα για παραβιάσεις ανθρώπινων δικαιωμάτων, με αποτέλεσμα την διεθνή κατακραυγή που ανάγκασε την δικτατορία να αποχωρήσει από το Συμβούλιο της Ευρώπης.

Το 1984 με το 7ο Πρωτόκολλο της ΕΣΔΑ επιβλήθηκε η ισότητα δικαιωμάτων των συζύγων.
Στο άρθρο 4 της ΕΣΔΑ βασίζεται το δικαίωμα των αξιωματικών να παραιτούνται ελεύθερα από τον στρατό χωρίς να χρειάζεται να καταβάλουν τεράστια χρηματικά ποσά αποζημίωσης,

πράγμα που κρίθηκε ότι αποτελεί καταναγκαστική εργασία (απόφαση 4.7.2015, υπόθεση Χήτος κατά Ελλάδας)!!!

Στο άρθρο 6 της ΕΣΔΑ ερείδεται το δικαίωμα κάθε πολίτη για αποζημίωση από την υπέρβαση της εύλογης διάρκειας μιας δίκης από τα Ελληνικά Δικαστήρια, το οποίο θεσπίστηκε με ειδικούς νόμους ως διαδικασία τα έτη 2012 (για τα διοικητικά δικαστήρια) και το 2014 (για τα υπόλοιπα).

Στο άρθρο 6 της ΕΣΔΑ οφείλεται η συχνότερη άρση της βουλευτικής ασυλίας για να δικαστούν οι βουλευτές όπως κάθε πολίτης, ύστερα από την καταδίκη της χώρας από το ΕΔΔΑ (11.10.2010, Συγγελίδης κατά Ελλάδας), επειδή η Βουλή δεν ήρε την ασυλία βουλεύτριας για μήνυση του πρώην συζύγου

Στο άρθρο 10 της ΕΣΔΑ και στην σχετική καταδίκη της Ελλάδας στην υπόθεση Γρηγοριάδη (1997) οφείλεται ο σεβασμός των δικαιωμάτων των αντιρρησιών συνείδησης στον στρατό που καθιερώθηκε συνταγματικά και με την αναθεώρηση του 2001.

Στο άρθρο 10 της ΕΣΔΑ (ελευθερία της έκφρασης) οφείλουμε και την δικαίωση πολλών πολιτών που καταδικάστηκαν για κείμενα που δημοσίευσαν και τα Ελληνικά Δικαστήρια δεν εφάρμοσαν μια σειρά από κανόνες της διαλεκτικής,

όπως διαχωρισμό ισχυρισμών γεγονότων από αξιολογικές κρίσεις, ένταξη κειμένου στο συνολικό πλαίσιό του κ.τ.λ (αποφάσεις Λιοναράκη, Βασιλάκη, Ρίζος και Ντάσκας, Αυγή και Κάρης, Κανελλοπούλου, Κατράμη, Κυδώνης).

Με το 13ο Πρωτόκολλο της ΕΣΔΑ το 2002 επιβλήθηκε η απαγόρευση της θανατικής ποινής σε όλες τις περιστάσεις (ενώ κατά το Ελληνικό Σύνταγμα προβλέπεται ακόμη στο άρθρο 7 παρ. 3 ότι η θανατική ποινή επιβάλλεται σε καιρό πολέμου για κακουργήματα που σχετίζονται με αυτόν).

Στα άρθρα 8 και 14 της ΕΣΔΑ οφείλει η Ελλάδα το γεγονός ότι έχει σύμφωνο συμβίωσης για ομόφυλα ζευγάρια (απόφαση της 7.11.2013, προσφυγή Βαλλιανάτος και άλλοι κατά Ελλάδας.

Στο άρθρο 9 της ΕΣΔΑ οφείλουμε τον περιορισμό του θρησκευτικού όρκου στα δικαστήρια και την μη αποκάλυψη του λόγου για τον οποίο επιτρέπεται ο πολιτικός όρκος (υποθέσεις Δημητρά και Αλεξανδρίδη, 2010 - 2013).

Στα άρθρα 13 και 6 οφείλεται η απαγόρευση παραβίασης του τεκμηρίου αθωότητας από την ηγεσία της εκτελεστικής εξουσίας, όταν η χώρα καταδικάστηκε για δηλώσεις του Πρωθυπουργού και Υπουργών στην Βουλή επί εκκρεμούς υποθέσως (απόφαση 24.5.2011, Κώνστας κατά Ελλάδας).

Στο άρθρο 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ οφείλουμε την κρίση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου ότι η Σαρία είναι αντίθετη στα περιουσιακά δικαιώματα των μουσουλμάνων της Θράκης

καθώς λόγω της εφαρμογής της Σαρίας μια χήρα δεν μπορούσε να κληρονομήσει τον θανόντα σύζυγό της λόγω ακύρωσης της διαθήκης του, ενώ αν είχε εφαρμοστεί ο Αστικός Κώδικας όπως για όλους τους άλλους Έλληνες πολίτες θα τον είχε κληρονομήσει! (απόφαση 19.12.2018, υπόθεση Molla Sali)

Στο άρθρο 2 του Πρώτου Προσθέτου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ οφείλουμε ότι η απαλλαγή από τα θρησκευτικά γίνεται χωρίς αποκάλυψη θρησκευτικών πεποιθήσεων γονέων και μαθητών (απόφαση 31.10.2019, υπόθεση Παπαγεωργίου κ.α. κατά Ελλάδας).

Στο άρθρο 4 του 7ου Προσθέτου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ οφείλουμε ότι δεν νοούνται διοικητικά πρόστιμα σε ανθρώπους για πράξεις που αθωώθηκαν ποινικά (απόφαση 30.4.2015, υπόθεση Καπετάνιος κ.α. κατά Ελλάδας).