Tarih yazıcılığında şöyle çemberler var: Klasik ve basit bir anlatı vardır, sonra revizyonist tarihçiler diğer yönde aşırıya kaçan bir karşı anlatı üretir, ama sonra yeni jenerasyon tarihçiler buna da karşı çıkar. Klasikler o kadar da hatalı değilmiş derler. 1/n
Revizyonizm ile 'Osmanlı asla gerilemedi, Fr devriminin burjuvaziyle alakası yoktur, Batı ortaçağı karanlık değildi' vb tezlerden bahsediyorum.
Bu revizyon / re-revizyon çemberi sürüp gidecek tabi çünkü 1) tarih yazarken herkes siyasi tasavvurlarını az ya da çok yansıtıyor, ve 2) yayın işinin akademinin hem içinde hem dışında yeniliği ödüllendiren bir piyasası var. Doğru olduğun için değil yeni olduğu için konuşulursun.
Neyse bu nereden aklıma geldi. 12. yy'ın en görkemli Batılı hükümdarı, 1. Friedrich (Barbarossa) okuma yazma bilmiyormuş. Batı ortaçağının bu yüksek noktasında bile böyle bir karanlık var.
Gerçi haleflerinden 2. Friedrich yedi dil (Yunanca, Latince dahil) biliyor mesela. Ama işte bir ortalama var, bir de istisnalar... Hem zaten o da Sicilyalı, oldukça liminal bir figür.
Revizyonist tarihçiler genelde ortalamanın aksine örnekleri alıp hikaye o kadar da basit değil, karikatürleştirmeyelim diyor. Ama karikatür nedir? Tekil uzuvları abartmaktır. Karikatürleştirmeyelim ama yine de büyük resim çizmeyi unutmayalım.
Bir sosyal bilimci olarak bana böyle görünüyor. Sosyal bilimcilerde her şeyi indirgeme, özetleme güdüsü var tabi, tarihçilerin çok hoşuna gitmez belki ama çitin öte tarafından eyyorlamam bu kadar.
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
