Thread by @outrid3rs

#VisaToNowhere #WizaDonikąd

#Liban

Wybraliśmy się z Bejrutu do obozu dla uchodźców w dolinie Bekaa w Libanie, aby zrozumieć, dlaczego ludzie, a nawet pary z dziećmi, ryzykują życie w zimnym lesie na Białorusi, próbując przedostać się do Europy.

W wypełnionym kurzem obozie, w białym namiocie przykrytym czarnymi oponami przebywa rodzina, której syn Ibrahim i sąsiad Hassan w najbliższych dniach wyruszą na Białoruś. Ibrahim ma 25 lat, dziesięć z nich spędził w tym właśnie obozie dla uchodźców w Libanie.

Mówi, że nie ma nic do stracenia. Obok niego siedzi jego matka. – „Moja rodzina niepokoi się, ale rozumie sytuację” – tłumaczy Ibrahim, który nie chodził do szkoły, odkąd dziesięć lat temu przybył do Libanu. Wtedy w jego kraju wybuchła wojna domowa.

Jego sąsiada, 35-letniego Hassana, również czeka w tym miesiącu podróż. „Muszę coś zrobić dla mojej rodziny” – wyjaśnia, wskazując na swoje niepełnosprawne dziecko. Podczas wywiadu bawi się piłką obok potomka.

Hassan dowiedział się od innych syryjskich uchodźców, że ludzie trafiają do Niemiec, lecąc z Libanu na Białoruś. – „Niektórzy z nich powiedzieli mi, że to trudne”. Czytał, że w lesie znaleziono ciała dwóch osób.

Podobnie jak w przypadku tych Syryjczyków, brak możliwości rozwoju dla młodych ludzi skłonił wielu z nich, w tym pary z dziećmi, do rezerwacji wyjazdowych pakietów wakacyjnych na Białoruś, a następnie zapłacenia przemytnikom za przewiezienie ich w kierunku polskiej granicy.

To nowy szlak migracyjny do Europy.

„Pokaż światu, jak żyją tu Syryjczycy. Zgłosiłem władzom, że mój 13-letni syn został zgwałcony w tym obozie i nikt nic z tym nie robi” – mówi sąsiad. Wyjaśnia, że ​​czasami mają miejsce nocne naloty.

Wyprowadzają wtedy wszystkich mężczyzn na zewnątrz. – „Pewnej nocy zmusili starszego mężczyznę do biegania, tylko po to, żeby się z niego śmiać”.

– „Moje dzieci nie potrafią nawet napisać swoich imion, a mają 13 i 18 lat” – mówi 57-letni Hussein, Syryjczyk z Dary, miasta, w którym dziesięć lat temu wybuchła syryjska rewolucja, a potem wojna domowa.

Hussein wyjaśnia, że ​​przez lata mówiono im, że „szkoły są pełne”. Mówi, że złożyli kilka próśb, „a kiedy przyszli urzędnicy z organizacji pozarządowej, spisali nasze dane i zrobili zdjęcia, ale nigdy nie wrócili”.

Według Biura Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych do spraw Uchodźców (UNHCR) w Libanie przebywa ok. 488 000 dzieci syryjskich uchodźców w wieku szkolnym. Ponad połowa z nich nadal nie uczęszcza do szkoły.

Sedra chodzi do szkoły i lubi uczyć się „arabskiego, matematyki, fizyki, chemii…”, wymienia. – „Chciałabym być prawnikiem, ale jako uchodźcy syryjscy nie możemy być prawnikami w Libanie, więc zamierzam studiować pielęgniarstwo” – podsumowuje Sedra.