Thread by @wankhedeprafull

पुर्वी ग्रामिण भागात फार प्रवास होत नसायचा. महत्वाचा उद्योग शेती.त्यामुळे गाव, घर ते शेत आणि शेतातून घरी.

कधी गरज पडली तर फार फार तालूक्याच्या ठिकाणापर्यंत प्रवास.तेही अगदीच कधीतरी.

आमचे आण्णा म्हणजे पण तसेच…सगळं आयुष्य त्यांनी गावातच काढलं!

#FridayThread #प्रवास #मराठी
१/२१

शिक्षण नव्हतं, पण पोटापुरती शेती होती, तसेच गावातले इतर अनेक जे मुंबईपुण्याला असायचे त्यांची जमीन हे करायचे त्यामुळे त्यांच बऱ्यापैकी भागायचे.

कधी लिखापढीची किंवा सरकारी कामं असतील तर माझे बाबा करून द्यायचे त्यामुळे त्यांच तसं कधी अडायचं नाही.वडिलांचे ते चुलत भाऊ पण चांगलं
२/२१

सख्य होतं.

पुर्वी तसे सगळेच बऱ्यापैकी गुण्यागोविंदाने राहत… थोड्याफार कूरूबरी असल्या तरी नात्यांची विण फार घट्ट असायची.

आत्ताच्यासारखे भले ते वाढदिवसाला, दिवाळीला व्हॅाट्सॲपवर शुभेच्छा देत नसतील, रोज गुड मॅार्निंगची फुलं पाठवत नसतील पण मायेचा ओलावा फारच खोल होता.

समाज
३/२१

माध्यमांचा कचकड्याचा मुखवटा नव्हता, त्यामुळे माणसं खूप खरी होती.

माझी थोरली आई म्हणजे आण्णांची पत्नी. त्या माऊलीच माझ्यावर विशेष प्रेम. मी घरात सर्वात लहान, त्यात फार किडकीडीत, त्यामुळे तिच लक्ष नेहमी मला काहीतरी दुधदुभत खायला घालण्यावर. आण्णा पण तसेच.

मलाही दोघांबद्दल
४/२१

प्रचंड प्रेम होतं आणि आहे.

आण्णा तरी थोडफार गाव सोडून आजूबाजूलाच्या गावात, तालूक्याला किंवा दोनचार वर्षातून मुंबईपुण्याला फिरायचे पण आमची थोरली आई मात्र भावकीतलं कोणाच लग्न असेल तर त्या वेळीच काय ते ट्रक, टेंपोत बसून गाव सोडायची नाहीतर आयुष्यभर ती गाय, बैलं, म्हशी आणि तीची
५/२१

शेतीची काम यात राब राब राबायची.

बर तिला याचं फार काही वैशम्य नव्हतं. तिची ती प्रायोरिटही नव्हती…शेतात कामाला आमची थोरली आई म्हणजे लय जबरा, कडक पण बाहेर गेली की बुजायची, लाजायची, घाबरायची.

पुर्वी दळणवळणाची अपुरी साधने, शिक्षण प्रकारच नव्हता. दोघेही मनानं अत्यंत चांगले पण
६/२१

बाहेर प्रवासाला कधीच पडायचे नाहीत. एक अनामिक भीती आयुष्यभर त्यांच्यात होती. कोणी फसवलं, लुटलं,आपणच चुकलो किंवा अजून बरच काही काही.

माझे वडील तसे शिकलेले, फिरायला त्यांना आवडायचं त्यामुळे त्यांच्यासोबत मलाही लहाणपणी फिरायला मिळायचं. पुढे शाळेत वेगवेगळ्या स्पर्धा, शिक्षण आणि
७/२१

कॅालेजमुळे आपसूकच गाव सोडावं लागलं.

गावाला गेलं की घरच्यांना कौतूक वाटायचं तेवढंच थोरल्या आईला पण वाटायचं….ते दोघेही आयुष्यभर गावातच राहिले, परिस्थितीने म्हणा, शिक्षणाच्या कमतरतेने म्हणा, संसाराच्या रहाटगाडग्यात कधी बाहेरच पडता आले नाही. बरं त्यामुळे फार काही त्यांना फरक
८/२१

पडला नाही. २१ व्या शतकाचा कोणताही मागमूस त्यांना नव्हता. त्याची ओढही नव्हती आणि माहितीही नव्हती.

काळ बदलला, वेळ बदलली. प्रवासाचा वेग वाढला. विज्ञानाने चमत्कार केले. अगदी चौथी औद्योगिक क्रांती चाललीये. सगळं जग एकत्र आलय. तरी आमच्या थोरल्या आई आणि आण्णांसारखी करोडो माणसं
९/२१

आजही आपल्या आजूबाजूला असतात. ग्रामिण भागातच नाहीत तर अगदी शहरी भागातही.

कित्येक शिकले सवरले माझे मित्र आहेत ज्यांनी आजपर्यंत महाराष्ट्राच्या बाहेरही पाऊल टाकले नाही.

अनेक जण हजारो लाखो रूपये कमावतात पण आयुष्याच्या रहाटगाडग्यात असे अडकतात की प्रवासाला उसंतच मिळत नाही.
१०/२१

पुर्वी शिक्षण नव्हते, पैसे नव्हते, दळणवळणाची एवढी साधने नव्हती त्यामुळे बरी कारणं तरी होती आता सगळ असूनही -बिझी, बिझी, बिझी!

वन रूम मधून, वन बीएचके, पुढे टू, थ्री, गाडी, सेकंड होम, मोठी गाडी, नवा फोन, इलेक्ट्रॉनिक्स, गॅझेट, खर्चात वाढ, पुन्हा तणाव, EMI वाढतील तसे पुन्हा
११/२१

वाढीव पगाराची नवी नोकरी, पुन्हा नव्याने करीयर सेट करायला धावाधाव…. शांतपणे थांबाच नाही. कोरोनाने तर अजून मोठं कारण दिलय…. यात फिरणं कमी झालं प्रवास कमी झाला तर आयुष्यात प्रगतीच थांबली असं मला वैयक्तिक वाटतं.

प्रवासाने मला खूप काही शिकवलं! खूप फिरलो, गेली वीस-बावीस वर्ष
१२/२१

Life On Wings हे स्टेटसं माझ्या मोबाईलवर, लॅपटॅापवर सतत आहे.

लहानपणी वडिलांनी इंग्रजी शिकवताना एक वाक्य सांगितलेलं - Life is not for resting, but for moving…. हे हृदयात घर करून बसलेय.

आपले जीवन नक्की कसे जगतोय याचे आत्मपरीक्षण करण्याची वेळ म्हणजे महाराष्ट्रात, भारतात
१३/२१

आणि जगात फिरतानाचा प्रवास, अनुभव…..हे करताना नैतिकमुल्ये, यशअपयशाचा विचार होतो.

नव्या ठिकाणी, नवी लोकं भेटतात, पुढच्या आयुष्यात नक्की काय वेगळे करायचे, स्वतःसाठी, कुटूंबासाठी, कंपनीसाठी, सहकाऱ्यांसाठी, मित्रपरिवारासाठी काय वेगळे करू शकत याचा विचार मिळतो.

परदेशातून परत
१४/२१

आलो की समाजासाठी, देशासाठी काहीतरी करण्याची, पुन्हा परत देण्याची प्रेरणा मिळते.

सिंहावलकन होते, आत्मपरीक्षण होते. नवी उर्जा मिळते. आणि नव्या दमाने काम सुरू होते.

त्या त्या भागतील स्थानिक खाद्यपदार्थ, परंपरा, सण, कलाकृती, आश्चर्ये, ठेवा, तेथील रहिवाशांचे शिष्टाचार आणि
१५/२१

चालीरीती बरेच काही शिकवून जातात. आयुष्य समृद्ध करतात. वेगळ्या दृष्टिकोनातूनही माणसाचे आयुष्य उलगडत जाते.

मुंबईने मला स्वप्न दिली, उर्जा दिली. ओळख दिली, श्वास दिला, ध्यास दिला.

दिल्लीत गेलो तर सत्तेची हवा काय असते ते कळाले. पानिपतात गेलो तर त्वेषाने पेटून उठलो, लढायला बळ
१६/२१

मिळाले.

दक्षिण भारतात संस्कार आणि भक्ती मिळाली. उत्तर भारतात कष्टाळू वृत्ती मिळाली तर पुर्व भारताने नैसर्गिक सौंदर्य जपायला शिकवले. गोव्याने आराम करायला, सुशेगात रहायला शिकवले तर पुण्याने कसे बोलावे ते सांगितले.

प्रत्येक राज्याच्या शहराच्या आठवणी काहीतरी निश्चित शिकवून
१७/२१

गेल्या.

युरोपने स्वच्छता,आदर आणि विज्ञान तंत्रज्ञानाचे महत्व पटवून दिले.

गल्फमधे श्रीमंती आणि अवाढव्य स्वप्नही पैसा असला की पुर्ण होतात हे कळले.

व्हिएतनाममध्ये जेवण नक्की वाढावे कसे, खावे कसे ते शिकलो.तिथली लढवैय्यी वृत्ती तर अविस्मरणीय.

जर्मनी मधून औद्यगिक संशोधन आणि
१८/२१

जगाच्या पुढे राहणे म्हणजे नक्की काय ते पाहिले.

श्रीलंकेतील स्वच्छता आणि बांगलादेशकडून कमीत कमी वेळात जगात मॅन्युफॅक्चरिंगमधे काय काय चमत्कार करता येऊ शकतात, तर चीन मधली अचंबित करणारी महाकाय मार्केट्स, त्यांची जग काबिज करायची राक्षसी वृत्ती.

सिंगापूर तसेच इतर अनेक
१९/२१

प्रगत देशांमधे स्मार्ट शहर आणि देश म्हणजे नक्की काय ते कळाले.

सर्वात महत्वाचं म्हणजे जगात फिरल्यावर वाचनाचे ठोस महत्व कळाले.

उगीचच मोबाईल स्क्रिनवर आंगठे सुजवून घेण्यापेक्षा प्रवास खर जग दाखवतो “सत्य नेमकं कसं असतं?”हे प्रवास केला की उमगतं.

जगाच्या तुलनेत आपण कुठे आहोत,
२०/२१

नेमकं काय करायला हवं, काय नको ते कळतं.

तरूण वयात जेवढा शक्य होईल तेवढा प्रवास करा मित्रहो, त्यातून नक्कीच नव्या जगाचा “सर्वसमावेशक” माणूस घडू शकतो.

नंतर संसार, जबाबदाऱ्या, EMI आणि बिझी, बिझी बिझी कल्चर घात करायच्या आत जागे व्हा!

#FridayThread #प्रवास #LifeonWings

२१/२१