Thread by @thijszonneveld

Ok, draadje. Ik ga proberen de - verregaande - juridische gevolgen van de uitspraak in de zaak Froome te schetsen.

De verdediging heeft geprobeerd om de omstandigheden te reproduceren die ertoe hebben geleid dat Froome een plasje heeft ingeleverd met een te hoge salbutamolwaarde erin. Dat is niet gelukt, hoe lang ze ook de tijd hebben gehad.

Dat aantonen wás een absolute vereiste: op grond van het strict liability-beginsel moet je als sporter aantonen dat je onschuldig bent als er een verboden stof of een te hoge concentratie bij je wordt aangetroffen.

Maar het WADA is er in deze zaak van afgeweken. Ze hebben geaccepteerd dat Froome niet kan aantonen waarom hij boven de drempelwaarde zat, maar hem tóch vrijgesproken. En wel ómdat hij het niet kan aantonen. Een cirkelredenering met grote gevolgen, denk ik.

De verdediging van Froome was - bij gebrek aan bewijs - niet gericht op hem of op de omstandigheden van het geval, maar op de salbutamoltest in het algemeen. Ze hebben twijfel proberen te zaaien over de waarde ervan.

Dus ze hebben niet gezegd: dít is er er gebeurd en hierom heeft Froome een te hoge concentratie salbutamol in zijn plas.
Maar wel: dit en dit en dit en dit ZOU er misschien wel gebeurd kunnen zijn.

Door die verdediging te accepteren heeft het WADA volgens mij twee dingen gedaan:
1. De salbutamoltest kan bij het vuilnis. Er was al een aanpassing doorgevoerd (per 1 januari) om de dichtheid van de urine beter mee te wegen, maar dat is blijkbaar niet genoeg.

Froome zat ook mét die aanpassing ver boven de toegestane waarde. Als je dat accepteert zonder specifieke, duidelijke reden - dan is de test om zeep. In toekomstige zaken hoeft de sporter alleen maar naar deze zaak te wijzen.

En het opent ook de weg voor recente veroordeelden in salbutamolzaken (Ulissi, Petacchi) om schadevergoeding te eisen.

Maar het WADA heeft (2.) ook iets anders geaccepteerd in deze zaak: dat het strict liability-beginsel niet geldt. In dopingrecht (een vorm van tuchtrecht) geldt niet dat je onschuldig bent tot het tegendeel bewezen is, zoals in het strafrecht.

Zodra er een dopingmiddel of een te hoge concentratie wordt aangetroffen, dan draait de bewijslast om. De sporter moet aantonen dat hij/zij onschuldig is. Klinkt oneerlijk, en dat is het misschien ook wel.

Maar vanuit beleidsoverwegingen kun je bijna niet anders. Het zou heel veel tijd en geld kosten om zaak voor zaak precies te bewijzen wat, waar en wanneer een sporter iets bewust heeft ingenomen. Dat zou het einde van antidopingbeleid betekenen.

Dus gaan ze uit van dat strict liability-beginsel. Zo kwam Contador er niet mee weg door te stellen dat clenbuterol soms voorkomt in vervuilde supplementen of vlees, maar moest hij bewijzen in wélk stukje biefstuk die zero zero zero zero zero zero zero cinco gramos dan zaten.

Dat lukte hem niet, en dus werd hij bestraft. Bij Froome gebeurt dat nu niet. Het WADA accepteert dat er MISSCHIEN iets anders gebeurd ZOU kunnen zijn dan dat hij teveel heeft gepuft of geslikt.

Salbutamoltest waardeloos, strict liability aan de kant geschoven. Daarmee sla je in feite dus de bodem uit het hele antidopingsysteem. Áls je dat doet, dan moet je hele goede redenen hebben. En dan zul je het precies moeten uitleggen.

Maar dat doen ze niet.

En daarmee is de chaos compleet.

(Einde.)