Ik kwam net aan in de werkelijk uitpuilende fietskelder van het station en kwam daar in een bizarre variant van The Hunger Games terecht.
De gehele kelder was uitgestorven en er was geen enkele vorm van leven te herkennen, op enkele lieden na die tussen de talloze tweewielers opgesteld in eindeloze dubbeldekkerrijen heen fietsten, tevergeefs op zoek naar een vrij plekje om de eigen fiets te stallen.
De doodse stilte werd soms enkel onderbroken door het geratel van een ketting. Als ik een rij infietste, zag ik in de verte soms een donkere schim van een anoniem figuur dat duidelijk gefrustreerd en op het randje van wanhoop snel de hoek om weg schoot.
Af en toe dacht ik door de dikke rijen dicht op elkaar gepakte bicycletten wat beweging te zien, maar met zekerheid kon ik het niet zeggen. De gehele situatie deed denken aan een dichtbeboste jungle waarin de andere stallingsjagers eenzame guerilliastrijders waren.
Op een gegeven moment werd de angst dat iemand anders een vrij plekje zou vinden groter dan mijn eigen hoop op een stallingsmogelijkheid te vinden en ik realiseerde me plots dat de anderen dit stadium al lang bereikt moesten hebben. Hoe lang waren zij al aan het zoeken?
Toen opeens, uit het niets, werd de gespannen stilte verbroken door een geluid dat wij niet dachten ooit nog te horen: het piepje van een OV-chipkaart dat uitcheckte. Het zachte gezoem van een draaideur die door een bewegingssensor werd geactiveerd en het getik van voetstappen.
Een nietsvermoedende reiziger met dit station als eindbestemming had onze fietsenjungle betreden en dat kon maar één ding betekenen: er zal weldra een stalling vrijkomen. En voor slechts één ziel zal dit de ultieme verlossing betekenen. En dat moest en zal mijn ziel worden.
Onmiddellijk snelden we ons allemaal richting de ingang en in ultieme stealth modus begonnen wij de NS-ias op nog maar net sociaal geaccepteerde afstand te achtervolgen, gedetermineerd om de lege plek direct over te nemen, maar wáár zou zij toch haar fiets geparkeerd hebben?
De eerste rij werd genadeloos door de fietsmiep achter zich gelaten. Zo ook de tweede. En de derde. De vierde. Steeds verder liep ze naar achter totdat...
Ze de ingang van de kelder bereikt had en daar naar buiten liep. Op dat moment brak mijn geloof in een goede afloop definitief en heb ik mijn persoonlijke belofte altijd mijn fiets correct te stallen (haat aan fout fietsparkeerders) gebroken en hem maar gewoon ergens neergehoerd.
Einde.
WAAR DE FUCK HEB IK MIJN FIETS NEERGEHOERT???
