Thread by @Sotiropoulos

Η πορεία για το Πολυτεχνείο δεν πρέπει να γίνει φέτος. Οι ίδιοι οι διοργανωτές και μετέχοντες στην πορεία οφείλουν να αντιληφθούν ότι η κοινωνική αλληλεγγύη περιλαμβάνει πάνω απ' όλα την μέριμνα για την δημόσια υγεία και τον σεβασμό στον συνάνθρωπο.

Δεν θα είναι η μόνη ενιαύσια τελετουργία που θα πρέπει να ακυρωθεί κατά το χρονικό διάστημα της πανδημίας. Υπάρχουν κι άλλες συλλογικές κινητοποιήσεις οι οποίες εκφράστηκαν με εναλλακτικούς τρόπους,

αποδεικνύοντας έμπρακτα ότι δεν περιφρονούν τον δημόσιο κίνδυνο και ότι θέτουν στο επίκεντρο της ανθρώπινη αξία. Ας σκεφτούμε ότι διεθνώς τα διάφορα φεστιβάλ υπερηφάνειας επίσης αναβλήθηκαν κι έγιναν διαδικτυακά.

Η συλλογική μνήμη για το Πολυτεχνείο δεν σταθμίζεται ως υπέρτερο αγαθό έναντι της δημόσιας υγείας. Ούτε η συγκεκριμένη πορεία μπορεί να επικαλεστεί στοιχεία "ανωτερότητας" σε σχέση με άλλες πορείες και εκδηλώσεις που ακυρώθηκαν,

αφού η ανθρώπινη αξία και το αγαθό της ζωής είναι που προέχει σε όλες αυτές τις τελετουργίες. Δεν υπάρχει τελετουργία που η θεμελιωτική βάση της να υπερέχει του αγαθού της ζωής.

Αυτό όμως απέχει πόρρω από την κρατική απαγόρευση της πορείας. Ο υπουργός Δημοσίας Τάξεως δεν έχει καμία απολύτως αρμοδιότητα να προεξαγγέλλει απαγορεύσεις δημοσίων συναθροίσεων.

Ο νόμος που ψηφίστηκε με δική του νομοθετική πρωτοβουλία είναι σαφέστατος: η απαγόρευση δεν επιβάλλεται με υπουργική απόφαση. Επίσης ο ίδιος νόμος δεν περιλαμβάνει καν την δημόσια υγεία ως ένα από τα προστατευόμενα αγαθά - λόγους διάλυσης δημόσιας συνάθροισης!

Πρόκειται δηλαδή για μια τεράστια αβλεψία του νομοθέτη, ο οποίος εν μέσω πανδημίας, τον Ιούλιο 2020 ψήφισε νομοθέτημα που "ξέχασε" (αλλά τώρα είναι πολύ αργά) να προβλέψει ως λόγο προληπτικής απαγόρευσης την δημόσια υγεία, δηλαδή ως μέτρο για την προστασία από την πανδημία.

Πάμε να δούμε λοιπόν τι λέει ο Ν.4703/2020 για την απαγόρευση των δημόσιων συναθροίσεων:
"Αρμόδια για την απαγόρευση επικείμενης δημόσιας υπαίθριας συνάθροισης είναι η κατά τόπον αρμόδια αστυνομική ή λιμενική αρχή με σύμφωνη γνώμη του οικείου προέδρου πρωτοδικών,

η οποία παρέχεται το αργότερο έως είκοσι τέσσερις (24) ώρες πριν από την έναρξη της επικείμενης δημόσιας υπαίθριας συνάθροισης, και απλή γνώμη των οικείων Δημάρχων ή των υπεύθυνων Προέδρων ή Διευθυνόντων Συμβούλων δημοσίων φορέων διαχείρισης και εκμετάλλευσης λιμένων

η οποία διατυπώνεται εγγράφως ή σε επείγουσες περιπτώσεις, προφορικά και μνημονεύεται στη σχετική απόφαση. Σε περίπτωση άπρακτης παρέλευσης της προθεσμίας του προηγούμενου εδαφίου τεκμαίρεται, ότι η σύμφωνη γνώμη έχει παρασχεθεί." (άρθρο 10).

Άρα: κανένας Υπουργός δεν μπορεί να υποκαταστήσει την Δικαιοσύνη και την Αστυνομική Αρχή προεξαγγέλλοντας απαγόρευση της πορείας. Από αυτούς και μόνον επιτρέπεται η προληπτική απαγόρευση πορείας όταν:

α) επαπειλείται σοβαρός κίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια, λόγω ιδιαιτέρως πιθανής διάπραξης σοβαρών εγκλημάτων, ιδίως, κατά της ζωής, της σωματικής ακεραιότητας, της ιδιοκτησίας και της πολιτειακής εξουσίας
ή

β) απειλείται σοβαρή διατάραξη της κοινωνικοοικονομικής ζωής σε ορισμένη περιοχή
ή
γ) πρόκειται για δημόσια υπαίθρια συνάθροιση ο σκοπός της οποίας αντιτίθεται προς τον σκοπό ήδη προγραμματισμένης γνωστοποιηθείσας και μη απαγορευθείσας συνάθροισης (απαγόρευση αντι-πορείας)

Αυτοί είναι οι 3 λόγοι που μπορούν να δικαιολογήσουν νομικά την προληπτική απαγόρευση της πορείας του Πολυτεχνείου, σύμφωνα με το άρθρο 7 του Ν.4703/2020.
Το γεγονός ότι βρισκόμαστε σε καθεστώς καραντίνας (απαγόρευση μετακίνησης)

από μόνο του δεν αρκεί για τον περιορισμό του συνταγματικού δικαιώματος στην δημόσια συνάθροιση, κατά το άρθρο 11 του Συντάγματος και κατά το άρθρο 11 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.

Οι υπουργικές αποφάσεις της καραντίνας δεν αποτελούν επαρκές θεσμικό μέσο για τον περιορισμό της πορείας του Πολυτεχνείου.

Το δικαίωμα στην δημόσια συνάθροιση και η συνταγματική έδρασή του υπερέχουν των κανονιστικών ρυθμίσεων και χρήζει νομοθετικής μόνο διαχείρισης, άρα μόνο βάσει του Ν.4703/2020 μπορεί να απαγορευθεί η πορεία.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Ν.4703/2020 προβλέπει ειδική δικαστική διαδικασία για την εγγύηση του δικαιώματος του άρθρου 11 του Συντάγματος, ορίζοντας μάλιστα το Συμβούλιο της Επικρατείας ως το αρμόδιο δικαστήριο. Ορίζει λοιπόν ο νόμος:

"Ο οργανωτής δημόσιας υπαίθριας συνάθροισης που απαγορεύθηκε δικαιούται να ζητήσει την αναστολή της εκτέλεσης της σχετικής απόφασης από την Επιτροπή Αναστολών του Συμβουλίου της Επικρατείας και υπό τους όρους του άρθρου 52 του π.δ. 18/1989 (Α' 8),

χωρίς να χρειάζεται να έχει υποβάλει ταυτοχρόνως αίτηση ακυρώσεως. Η προσωρινή διαταγή και η απόφαση της Επιτροπής Αναστολών που δέχεται την αίτηση αποβάλλουν αυτοδικαίως την ισχύ τους, αν ο οργανωτής δεν υποβάλει αίτηση ακυρώσεως εντός δεκαημέρου από τη χορήγηση της αναστολής."

Αξίζει να σημειωθεί ότι στην Γερμανία αντιμετωπίστηκε ήδη κατά την περίοδο της πρώτης καραντίνας το θέμα αυτό από το Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο.

Συγκεκριμένα, κατά τον χρόνο της απαγόρευσης μετακίνησης υπήρξαν αιτήματα για διεξαγωγή δημόσιων διαδηλώσεων και το θέμα έφτασε πάρα πολύ γρήγορα από τα τοπικά δικαστήρια, μέσα στην ίδια ημέρα, στο Συνταγματικό Δικαστήριο.

Το Ο.Σ.Δ. δίκασε την υπόθεση τάχιστα κι όρισε ότι βεβαίως πρέπει να μπορούν οι πολίτες να διαδηλώσουν, καθώς το δικαίωμα είναι συνταγματικό. Επέβαλε όμως πολύ αυστηρούς περιορισμούς, ορίζοντας τον αριθμό των επιτρεπόμενων διαδηλωτών,

επιβάλλοντας συγκεκριμένες αποστάσεις μεταξύ τους και την χρήση ατομικών προστατευτικών μέτρων (μάσκες).

Αυτή η απόφαση του Γερμανικού Δικαστηρίου καθιστά σαφές ότι ακόμη και στο πλαίσιο της καραντίνας ένα δημοκρατικό ευρωπαϊκό κράτος δεν μπορεί να απαγορεύσει απόλυτα το δικαίωμα σε δημόσια συνάθροιση.

Οφείλει να το επιτρέψει, ρυθμίζοντας παράλληλα τις προϋποθέσεις για την άσκησή του. Αυτό πρέπει να κάνει και η Ελληνική Δημοκρατία.

Όσο κι αν διαφωνούμε με την σκοπιμότητα μιας πορείας για το Πολυτεχνείο σε αυτές τις συνθήκες, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι νομικά το δικαίωμα πρέπει να εξασφαλιστεί από την Πολιτεία και να μπορεί να ασκηθεί έστω και υπό αυστηρά μέτρα προστασίας της δημόσιας υγείας.