Η πανδημία έρχεται να αναδείξει τις ετερόκλητες ορθοδοξίες που συναντιούνται και διασταυρώνονται ως αυτοπροτάσεις που υπερέχουν της δημόσιας υγείας.
Από την μία πλευρά, η θρησκευτική ανάγκη που συνδέεται με ένα συλλογικό βίωμα και δεν νοείται περιορισμός της στην ατομική διάσταση της προσευχής. Η λειτουργική ανάγκη της συμμετοχής, του κοινοτισμού που εκ φύσεως εμπεριέχει κάθε οργανωμένο θρησκευτικό δόγμα.
Εκεί τραβιέται μία κόκκινη γραμμή που θέλει να είναι πάνω από τα πολιτειακά μέτρα, θυμίζοντας την σχετική φιλοσοφική συζήτηση για την σύγκρουση του θεϊκού με τον ανθρώπινο νόμο.
Από την άλλη πλευρά, η πολιτική ανάγκη της συλλογικής μνήμης του ιδρυτικού μύθου της μεταπολίτευσης, του Πολυτεχνείου που θέλουν να μετέχουν όσοι βρίζουν την δημοκρατία που ιδρύθηκε πάνω στις στάχτες του.
Ούτε κι εδώ χωρεί η ατομική προσευχή, το δόγμα επιβάλλει κι εδώ κοινοτισμό. Εδώ τραβιέται άλλη μια κόκκινη γραμμή, θυμίζοντας την σχετική φιλοσοφική συζήτηση για την πολιτική ως μορφή διαχείρισης συμβόλων.
Το τρίτο κλίτος, ακραίου θρησκευτικού φονταμενταλισμού και αυτό, προσκυνάει τα μέτρα ως θεόσταλτες πλάκες που φέρνει ο Μωυσής από το όρος Σινά. Τα μέτρα κατά της πανδημίας ως κανόνες χαραγμένοι σε πέτρα, ακόμη κι αν τις χαράσσουν θεομπαίχτες
για να περάσουν στη ζούλα τις δικές τους επιδιώξεις και τα ρουσφετάκια τους. Αυτοί εναποθέτουν όλες τις ελπίδες τους στις δυνάμεις καταστολής που θα επιβάλλουν τα θεϊκά μέτρα στους παραπάνω.
Η ένταξη στα τρία δόγματα αυτές τις μέρες θα γίνει ολοένα και πιο ομολογιακή. Ας είναι. Εμείς θα τα βλέπουμε και θα γελάμε.
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
